Λογοκλοπή: Ἡ ὁρατὴ κορυφὴ ἑνὸς παγόβουνου βαθειᾶς πολιτιστικῆς παρακμῆς

του Γιάννη Πατίλη

ΕΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΥΝΤΟΝ «ἡ ἰ­δι­ο­κτη­σί­α εἶ­ναι κλο­πή», μὲ συ­νέ­πεια ἡ ἀν­τεκ­δι­κη­τι­κὴ ὑ­πε­ξαί­ρε­ση ἑ­νὸς πράγ­μα­τος τρί­του ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νον ποὺ ἀ­δί­κως τὸ στε­ρή­θη­κε, νὰ εἶ­ναι μιὰ πρά­ξη ἀ­πο­κα­τά­στα­σης κοι­νω­νι­κῆς δι­και­ο­σύ­νης ποὺ ἀ­κού­ει στὸ ὄ­μορ­φο καὶ ἐμ­πνευ­στι­κὸ ὄ­νο­μα ἀ­παλ­λο­τρί­ω­ση, ἡ πα­ρου­σί­α­ση τῆς ‘με­τά­φρα­ση­ς’ τοῦ ποι­ή­μα­τος ἑ­νὸς τρί­του ὡς δι­κοῦ σου, σύμ­φω­να μὲ τὶς πλέ­ον ἐ­ξε­λιγ­μέ­νες ποι­η­τι­κὲς θε­ω­ρί­ες(*) εἶ­ναι ἕ­να κα­θό­λα νό­μι­μο πνευ­μα­τι­κὸ προ­ϊ­ὸν ποὺ σοῦ ἀ­νή­κει ἀ­πο­λύ­τως, ποὺ μπο­ρεῖς ὑ­πε­ρη­φά­νως νὰ τὸ κυ­κλο­φο­ρεῖς κά­τω ἀ­πὸ τὸ ὄ­νο­μά σου, καί, φυ­σι­κά, ὅ­ταν ἔρ­θει ἡ ὥ­ρα ἡ κα­λὴ νὰ κρα­τι­κο­βρα­βεύ­ε­σαι γι’ αὐ­τό! Ἐ­δῶ δὲν ὑ­πάρ­χει κὰν κλο­πή! Ὑ­πάρ­χει μό­νον Πνευ­μα­τι­κὴ Ἰ­δ­ι­ο­κτη­σία, Δό­ξα καί, ἐ­νί­οτε (ἂν σοῦ κά­τσει βρα­βεῖο) Χρῆμα!

       Ἐ­ὰν θέ­λου­με νὰ εἴ­μα­στε ὄ­χι μό­νον πλή­ρως ἐκ­συγ­χρο­νι­σμέ­νοι θε­ω­ρη­τι­κῶς, ἀλ­λὰ καὶ τί­μιοι μὲ τὸν ἑ­αυ­τό μας, θὰ ἔ­πρε­πε νὰ πα­ρα­δε­χθοῦ­με εὐ­θαρ­σῶς ὅ­τι λο­γο­κλο­πή στὴν ποί­η­ση εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τος καὶ δὲν ὑ­πάρ­χει! Καὶ θὰ τὸ πα­ρα­δε­χό­μα­στε ἀ­με­λη­τὶ καὶ ἀ­να­κου­φι­στι­κῶς, ὲ­ὰν τὸ ἐ­πι­φα­νέ­στε­ρο λο­γο­τε­χνι­κὸ σω­μα­τεῖ­ο στὴν Ἑλ­λά­δα, ἡ Ἑ­ται­ρεί­α Συγ­γρα­φέ­ων, τοῦ ὁ­ποί­ου εἴ­μα­στε μέ­λη καὶ μά­λι­στα ἱ­δρυ­τι­κά, καὶ τὸ ὁ­ποῖ­ο τυ­χαί­νει νὰ συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νει στοὺς κόλ­πους του ὄ­χι μό­νον τοὺς κα­ταγ­γε­λλό­με­νους ὡς λο­γο­κλό­πους συγ­γρα­φεῖς ἀλ­λὰ καὶ τοὺς θε­ω­ρη­τι­κοὺς ἀ­πο­δο­μι­στὲς τῆς σχε­τι­κῆς λο­γο­κλο­πι­κῆς ἐν­νοι­ο­λο­γί­ας, ὄ­χι μό­νον δὲν ἀ­να­γνώ­ρι­ζε πα­νη­γυ­ρι­κῶς στὸ κα­τα­στα­τι­κό του (ἀρ­θρ. 10) τὴν ἔν­νοι­α τῆς λο­γο­κλο­πῆς, ἀλ­λὰ καὶ δὲν θε­ω­ροῦ­σε μὲ τὴν πα­ρά­γρα­φο (δ) τοῦ ἐν λό­γῳ ἄρ­θρου, τὴν λο­γο­κλο­πή βα­ρύ­τα­το ἀ­δί­κη­μα, ποὺ ἐ­φό­σον ἀ­πο­δει­χθεῖ συ­νε­πι­φέ­ρει τὴν ἐ­σχά­τη τῶν τι­μω­ρι­ῶν γιὰ τὸ μέ­λος της: τὴν δι­α­γρα­φή. Καὶ μά­λι­στα μὲ ἀ­πό­φα­ση τοῦ ἴ­διου τοῦ Δι­οι­κη­τι­κοῦ Συμ­βου­λί­ου της!

       Ἰ­δοὺ τὸ σχε­τι­κὸ ἄρ­θρο, ὅ­πως μπο­ρεῖ νὰ τὸ δεῖ κα­νεὶς ἐ­λευ­θέ­ρως στὸ δί­κτυο:

http://www.authors.gr/profile

 

 

 Ἀλ­λὰ προ­φα­νῶς δὲν βρι­σκό­μα­στε στὰ 1981, καὶ δὲν ἔ­χου­με πιὰ τὰ ἀ­να­χρο­νι­στι­κά, γε­ρα­σμέ­να μον­τερ­νι­στι­κὰ μυα­λὰ τῶν Ἱ­δρυ­τῶν τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων. Τώ­ρα μᾶς δρο­σί­ζει ὁρ­μη­τι­κῶς καὶ ἀ­πὸ παν­τοῦ ὁ φρέ­σκος ἀ­έ­ρας τῆς με­τα­μον­τέρ­νας συν­θή­κης, τῆς δι­α­κει­με­νι­κό­τη­τας καὶ τῶν θε­ω­ρη­τι­κῶν ἀ­νε­μνη­στή­ρων της. Ἐ­πι­τέ­λους μά­θα­με, 40 χρό­νια με­τά, ὅ­τι τὰ κεί­με­να ποὺ δι­α­βά­ζου­με δὲν εἶ­ναι ἁ­πλῶς κεί­με­να, εἶ­ναι βι­ώ­μα­τα, ὅ­πως δι­δά­σκουν οἱ με­γά­λοι πα­νε­πι­στη­μια­κοὶ θε­ω­ρη­τι­κοί μας(*). Καὶ ποὺ καὶ νὰ θέ­λα­με νὰ τὰ ἀν­τι­γρά­ψου­με με­τα­φρά­ζον­τάς τα σὲ μιὰ ἄλ­λη γλώσ­σα, θὰ ἦ­ταν ἀ­κα­τόρ­θω­το. Δὲν ξέ­ρω ἂν τὸ δι­ά­βα­σα κά­που στόν Ντε­ριν­τὰ ἢ τὸν Μπόρ­χες, ἀλ­λὰ μοῦ φαί­νε­ται πὼς καὶ τὸ «Ode on a Grecian Urn» ἐ­ὰν θε­λή­σω νὰ τὸ ἀν­τι­γρά­ψω στὴ γλώσσα του ἀ­πὸ τὸ ἀγ­γλι­κὸ πρω­τό­τυ­πο τῆς πρώ­της ἔκ­δο­σής του στὸ λά­πτοπ μου, δὲν θὰ εἶ­ναι τὸ ἴ­διο ἀ­κρι­βῶς κεί­με­νο, καὶ θὰ δι­και­οῦ­ται ὁ ἀν­τι­γρα­φι­κὸς πλη­κτρο­λο­γι­κός μου μό­χθος μιὰ κά­ποι­α προ­στα­σί­α τοῦ ὀ­νό­μα­τός μου!… Γρά­φουμε πά­νω στὰ ἀντι­γραμ­μένα, ποὺ λέ­νε (Γέ­ητς!)…

       Ἐ­πι­τέ­λους, αὐ­τὸ ποὺ οἱ πα­λιοὶ λέ­γα­νε ἀ­φε­λῶς λο­γο­κλο­πὴ, σή­με­ρα πρέ­πει νὰ τὸ λέ­με δι­α­κει­με­νι­κό­τη­τα, καὶ ἀ­φοῦ πλέ­ον δὲν ὑ­πάρ­χει κα­νέ­νας μας τό­σο ἀ­γραμ­μά­τος καὶ μὴ-δι­α­κει­με­νι­κός, ἐ­ὰν ἐ­ξαι­ρέ­σου­με κά­τι ἀ­ναλ­φά­βη­τους στι­χο­πλό­κους βο­σκούς στὰ βου­νὰ τῆς πε­τραί­ας Ἀ­ρα­βί­ας, δὲν βλέ­πω για­τὶ νὰ μὴν κα­ταρ­γη­θεῖ σὲ μιὰ ἑ­πό­με­νη Συν­τα­κτι­κὴ Συ­νέ­λευ­ση τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας, ἡ ἐ­νο­χλη­τι­κὴ πα­ρά­γρα­φος (δ) τοῦ ἄρ­θρου (10) ποὺ ἡ ἀ­πο­φυ­γὴ τῆς ἐ­φαρ­μο­γῆς της χρό­νια τώ­ρα φου­σκώ­νει τὰ χα­λι­ά της, ἔ­τσι ποὺ καὶ ἡ κυ­κλο­φο­ρί­α στὸ σα­λό­νι της νὰ κα­θί­στα­ται πλέ­ον ἐ­πι­κίν­δυ­νος, ἰ­δί­ως γιὰ τὰ πιὸ ἡ­λι­κι­ω­μέ­να ἱ­δρυ­τι­κά της μέ­λη…

Ω Ω Ω

Τὰ γε­λοῖ­α κα­μώ­μα­τα τῆς λο­γο­τε­χνι­κῆς συν­τε­χνί­ας ἀ­πὸ δε­κα­ε­τί­ες ἔ­χουν πά­ψει νὰ μᾶς ἐκ­πλήτ­τουν. Καὶ ἀ­μέ­το­χοι, θὰ μέ­να­με στὴν κω­μι­κὴ δι­ά­στα­ση τῶν πραγ­μά­των, ἂν δὲν ὑ­πῆρ­χαν ἐκ­κρε­μῆ με­ρι­κὰ σο­βα­ρὰ ζη­τή­μα­τα:

       1. Ἡ ὑ­πο­χρέ­ω­ση τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων, ἀ­πέ­ναν­τι στὰ μέ­λη της, ζῶν­τα καὶ πρω­τί­στως τε­θνε­ῶ­τα, νὰ πά­ρει θέ­ση διὰ τοῦ Δι­οι­κη­τι­κοῦ Συμ­βου­λί­ου της στὰ σο­βα­ρῶς κα­ταγ­γε­λό­με­να, ἀ­φοῦ ἀ­φο­ροῦν σὲ ἐ­πί­λε­κτα μέ­λη της. Καὶ τῆς Γε­νι­κῆς Συ­νέ­λευ­σης δευ­τε­ρο­βαθ­μί­ως σύμ­φω­να μὲ τὸ ἄρθρο (11) τοῦ Κα­τα­στα­τι­κοῦ της, ἂν χρειαστεῖ. (βλ. http://www.authors.gr/profile).

       2. Ἡ εὐ­θύ­νη τοῦ Δη­μο­σί­ου, γιὰ τὴν πα­τα­γώ­δη ἀ­πο­τυ­χί­α κρα­τι­κῶν θε­σμῶν, τῶν Ἐ­πι­τρο­πῶν Κρα­τι­κῶν Βρα­βεί­ων ἀ­φε­νός, καὶ τῶν Ἐ­πι­τρο­πῶν Ἐ­πι­λο­γῆς τῶν Θε­μά­των τῶν Πα­νελ­λα­δι­κῶν ἀ­φε­τέ­ρου, νὰ ξε­χω­ρί­σουν τὴν λο­γο­τε­χνι­κὴ ἦ­ρα ἀ­πὸ τὸ σι­τά­ρι, προ­στα­τεύ­ον­τας τὸ κύ­ρος τους καὶ τοὺς πο­λί­τες ποὺ τὶς ἐμ­πιστευό­νται.

       3. Ὁ γε­νι­κό­τε­ρος ἐκ­πε­σμὸς τῶν πο­λι­τι­στι­κῶν ἠ­θῶν στὴ χώρα μας, ποὺ ἐ­πι­τρέ­πει στὴν δι­α­πλο­κὴ ἰ­σχύ­ος στὰ καλ­λι­τε­χνι­κὰ νὰ ἐ­κτρέ­φει πα­ρό­μοι­α φαι­νό­με­να… Ἡ «μά­στι­γα τῆς λο­γο­κλο­πῆς» εἶ­ναι τὸ ἔλασ­σον. Τὸ μεῖ­ζον εἶ­ναι ἡ ἀ­συ­λί­α στὴν πρά­ξη ποὺ ἐ­ξα­σφα­λί­ζει στοὺς λο­γο­κλό­πους ἡ με­γά­λη ἀ­να­γνω­ρί­σι­μό­τη­τά τους καὶ ἡ κοι­νό­τη­τα ἀ­το­μι­κῶν συμ­φε­ρόν­των ποὺ διαθέτουν μὲ κέν­τρα καὶ θε­σμοὺς με­γά­λης ἐ­πιρ­ρο­ῆς, ἐ­φη­με­ρί­δες καὶ ἐκ­δο­τι­κοὺς οἶ­κους, στὰ ὁ­ποῖα ἡ μω­ρο­φι­λο­δο­ξί­α πολ­λῶν τα­λαν­τού­χων καὶ ἀ­τά­λαν­των ψευ­το­δη­μι­ουρ­γῶν κλί­νει εὐ­λα­βι­κῶς καὶ σι­γῶ­σα χρό­νια τώ­ρα τὸ γό­νυ…

       Ἀλ­λὰ τώ­ρα ἴ­σως κά­τι ν’ ἄρχισε νὰ ρα­γί­ζει… Λέω ἴσως…

Γιά­ννης Πα­τί­λης

Νέ­α Σμύρ­νη, 29.06.2020.

(*) βλ. Γιάν­νης Πα­τί­λης: «Πε­ρὶ ὅ­ρων καὶ ὁρ­ίων. Ἐ­πί­με­τρο συ­νο­δευ­τι­κὸ μιᾶς παλιᾶς ἐ­πι­στο­λῆς τοῦ Ἀρ­γύ­ρη Χιό­νη», περ. Νέο Πλα­νό­διον, ἀρ. 2, Κα­λο­καί­ρι 2014, σελ. 218-233.

~ . ~

Γιὰ τὴν πε­ρί­πτω­ση Ἀ­λέ­ξη Στα­μά­τη, τεκμήρια ἐδῶ.

Γιὰ τὴν περίπτωση Χάρη Βλαβιανοῦ, τεκμήρια ἐδῶ.