Τουρισμός μετ’ εμποδίων

Του Γιάννη Σχίζα

Σ’ αυτή τη χώρα  το καλοκαίρι προβλέπεται  ένας τουρισμός μετ’ εμποδίων :  Γιατί, μην μου πείτε, ότι θα κάνουμε εμείς το μπάνιο μας στην Κέα  ή  θα ρουφάμε το Νεσκαφέ μας παρά θιν αλός -  και θα  διαβάζουμε με το γνωστό ράθυμο  τρόπο τα νέα με τις ειδήσεις των εχθροπραξιών….Ο πόλεμος στη σημερινή του εκδοχή δεν είναι τόσο «χωρικά εντοπισμένος» και η Κύπρος δεν είναι τόσο μακράν, για να αισθανόμαστε ασφαλείς έστω και στην Κέρκυρα.  Δυστυχώς , παρά τη γελοιογραφική κατασκευή του ΚΥΡ με τα Βαλκάνια να έχουν χώρες όπως η Δανία και η Σουηδία (!), η ιδιότητά μας να γειτονεύουμε με μια χώρα που ο Πάγκαλος είχε  αποκαλέσει κάποτε   «Διεθνή Κακοποιό» (πριν αποποιηθεί φυσικά τον όρο και ανακάμψει στα ειωθότα…) είναι παράγοντας ανασφάλειας.

Σαν να μην έφτανε η ιδέα της μετατροπής της Αγίας Σοφίας από Μουσείο σε τζαμί, ήλθε και η ιδέα των ισλαμιστών να καταστρέψουν τις τοιχογραφίες . Έλεγα στο προηγούμενο σημείωμά μου(18.7.20) : «Το καθεστώς   προτίμησε την «ήπια» λύση της αλλαγής της χρήσης  της Αγίας Σοφίας… αντί της ανατίναξης των αγαλμάτων του Βούδα που  έκαναν οι Ταλιμπάν, αλλά οπωσδήποτε έχει μπροστά του χρόνο για πιο ριζοσπαστικές λύσεις…»

Τέλος πάντων, ας εξορκίσουμε για λίγο τον εθνικό  φόβο και ας συλλογιστούμε κατά τον τρόπο που συλλογίζονται οι τουριστικοί παράγοντες : Που είτε ως στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης  είτε ως άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου είτε με  οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα   εξάρουν τα κάλλη της ιδιαίτερης περιφέρειάς τους, το πνεύμα της φιλοξενίας  και τα φυσικά  και πολιτιστικά προσόντα των περιοχών τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι αδύνατο να μιλήσει κανείς γι αυτά που ασχημαίνουν αφόρητα τον τόπο: Να πει  για τις ανεμογεννήτριες, που χωροθετούνται ανέκκλητα στα πιο ψηλά βουνά , να πει για τις περιπτώσεις  της αισχροκέρδειας και  όλα όσα ενδεχομένως προβληματίζουν   τον ελληνικό τουρισμό.

Ζούμε  σε μια ολιγάνθρωπη χώρα που προβλέπεται να γίνει ολιγανθρωπότερη τις αρχές του επόμενου αιώνα – μερικοί μιλάνε για πληθυσμιακή κατάρρευση του 50%. Ίσως όμως η «ολιγοανθρωπία» αυτή να δηλώνει κάτι διαφορετικό από γενετική κατάρρευση: Ίσως εκφράζει  το αίσθημα ευθύνης  που έχουμε απέναντι στις επόμενες γενιές – ένα αίσθημα που είναι πιο χαλαρό στις μουσουλμανικές χώρες. Ο μικρός πληθυσμός  μπορεί να είναι πολιτιστικό προσόν.

Εν πάση περιπτώσει, για τον πιθανό πόλεμο κρατάμε πως έστω και μια ολιγάνθρωπη χώρα μπορεί να  τον βγάλει πέρα. Βλέπετε, τον σύγχρονο πόλεμο δεν διεξάγουν  μπουλουκηδόν  με γροθιές…

ΑΥΓΗ 25.7.20