Του Γιάννη Σχίζα
Οι αστόχαστες διεισδύσεις στην ελληνική ύπαιθρο είναι παλιό μοτίβο των οικολογούντων.
Αυτός ο λόγος οσμώθηκε με άλλες μορφές διαμαρτυρίας και συναποτέλεσε το κομπόδεμα κοινωνικής ευαισθησίας με το οποίο ενεργοποιήθηκε το οικολογικό κίνημα στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Η άνευ όρων ταχύτητα και γενικά η κινητικότητα μπήκαν νωρίς στο στόχαστρο της μαχόμενης οικολογίας. Τη δεκαετία του 1980 οι Γερμανοί Πράσινοι ξιφούλκησαν υπέρ του ορίου ταχύτητας των 100 χλμ. στις εθνικές οδούς με επιχείρημα ότι η ρύπανση από τους κινητήρες στις υψηλές ταχύτητες βλάπτει ιδιαίτερα τα δάση της Ευρώπης και συνδράμει την «όξινη βροχή» στο καταστρεπτικό της έργο. Τη δεκαετία του 1990 το «πολιτοικολογικό» κίνημα υπέβαλε σε οξεία κριτική τα σχέδια δημιουργίας 15.000 χλμ. δρόμων ταχείας κυκλοφορίας σε ολόκληρη την Ευρώπη με το επιχείρημα του τραυματισμού των βιοτόπων και του τοπίου.
Σε πολλές περιπτώσεις οδοποιίας το οικολογικό κίνημα έθεσε το πρόβλημα των «κρισίμων μεγεθών» του χώρου, υπό την έννοια ότι η «διάτρηση» ενός χώρου υψηλής οικολογικής σημασίας, ενός δάσους ή ενός φυσικού σκηνικού(τοπίου) από κάποιο δρόμο κατέληγε να παράγει ως διάδοχη κατάσταση κλάσματα του αρχικού χώρου, δίχως τις αρχικές λειτουργικότητες...
Στην Ελλάδα η κριτική των περιβαλλοντικών κινήσεων «υπερχορηγήθηκε» στην περίπτωση των μεγάλων οδικών έργων, όπως του περιφερειακού δρόμου στο Σέιχ Σου της Θεσσαλονίκης, της Εγνατίας οδού, της Δυτικής Περιφερειακής λεωφόρου Υμηττού κ.λπ., ενώ δεν φείσθηκε αναφορών στην ανεξέλεγκτη και «τοπιο-κτονική» οδοποιία στον ευρύτερο χώρο. Δεν έλειψαν άνθρωποι σαν τον αείμνηστο Γιώργο Ντούρο, που τόνιζαν την παράλογη οδοποιία στον χώρο της υπαίθρου - που μόνο το 1990 είχε φθάσει τα 50.000 χιλιόμετρα δρόμων!
Πάντως το οικολογικό κίνημα δεν κατάφερε να προβάλει ιδιαίτερα την προβληματική μιας φιλικής προς το περιβάλλον οδοποιίας, επιβάλλοντας έναν διάλογο μεγάλης κλίμακας. Παρ’ όλα αυτά, η διασπορά των αποσπασματικών αντιλήψεών του απέφερε καρπούς: Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το Συμβούλιο της Επικρατείας αναγνώρισε, σε απόφασή του, ότι οι δρόμοι δεν είναι τοπική υπόθεση και ότι πρέπει να είναι συμβατοί με το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής...
Τώρα θα πει κανείς γιατί τα λέμε όλα αυτά. Μα φυσικά για να υπογραμμίσουμε ότι τα οδικά δίκτυα που στήνουν στα βουνά οι ανεμογεννήτριες -όταν υπάρχουν εναλλακτικές χωροθετήσεις άφθονες στον ελληνικό χώρο- είναι ο κατεξοχήν παραλογισμός του καιρού μας..
ΠΗΓΗ ΑΥΓΗ 17.11.18
Οι αστόχαστες διεισδύσεις στην ελληνική ύπαιθρο είναι παλιό μοτίβο των οικολογούντων.
Αυτός ο λόγος οσμώθηκε με άλλες μορφές διαμαρτυρίας και συναποτέλεσε το κομπόδεμα κοινωνικής ευαισθησίας με το οποίο ενεργοποιήθηκε το οικολογικό κίνημα στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Η άνευ όρων ταχύτητα και γενικά η κινητικότητα μπήκαν νωρίς στο στόχαστρο της μαχόμενης οικολογίας. Τη δεκαετία του 1980 οι Γερμανοί Πράσινοι ξιφούλκησαν υπέρ του ορίου ταχύτητας των 100 χλμ. στις εθνικές οδούς με επιχείρημα ότι η ρύπανση από τους κινητήρες στις υψηλές ταχύτητες βλάπτει ιδιαίτερα τα δάση της Ευρώπης και συνδράμει την «όξινη βροχή» στο καταστρεπτικό της έργο. Τη δεκαετία του 1990 το «πολιτοικολογικό» κίνημα υπέβαλε σε οξεία κριτική τα σχέδια δημιουργίας 15.000 χλμ. δρόμων ταχείας κυκλοφορίας σε ολόκληρη την Ευρώπη με το επιχείρημα του τραυματισμού των βιοτόπων και του τοπίου.
Σε πολλές περιπτώσεις οδοποιίας το οικολογικό κίνημα έθεσε το πρόβλημα των «κρισίμων μεγεθών» του χώρου, υπό την έννοια ότι η «διάτρηση» ενός χώρου υψηλής οικολογικής σημασίας, ενός δάσους ή ενός φυσικού σκηνικού(τοπίου) από κάποιο δρόμο κατέληγε να παράγει ως διάδοχη κατάσταση κλάσματα του αρχικού χώρου, δίχως τις αρχικές λειτουργικότητες...
Στην Ελλάδα η κριτική των περιβαλλοντικών κινήσεων «υπερχορηγήθηκε» στην περίπτωση των μεγάλων οδικών έργων, όπως του περιφερειακού δρόμου στο Σέιχ Σου της Θεσσαλονίκης, της Εγνατίας οδού, της Δυτικής Περιφερειακής λεωφόρου Υμηττού κ.λπ., ενώ δεν φείσθηκε αναφορών στην ανεξέλεγκτη και «τοπιο-κτονική» οδοποιία στον ευρύτερο χώρο. Δεν έλειψαν άνθρωποι σαν τον αείμνηστο Γιώργο Ντούρο, που τόνιζαν την παράλογη οδοποιία στον χώρο της υπαίθρου - που μόνο το 1990 είχε φθάσει τα 50.000 χιλιόμετρα δρόμων!
Πάντως το οικολογικό κίνημα δεν κατάφερε να προβάλει ιδιαίτερα την προβληματική μιας φιλικής προς το περιβάλλον οδοποιίας, επιβάλλοντας έναν διάλογο μεγάλης κλίμακας. Παρ’ όλα αυτά, η διασπορά των αποσπασματικών αντιλήψεών του απέφερε καρπούς: Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το Συμβούλιο της Επικρατείας αναγνώρισε, σε απόφασή του, ότι οι δρόμοι δεν είναι τοπική υπόθεση και ότι πρέπει να είναι συμβατοί με το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής...
Τώρα θα πει κανείς γιατί τα λέμε όλα αυτά. Μα φυσικά για να υπογραμμίσουμε ότι τα οδικά δίκτυα που στήνουν στα βουνά οι ανεμογεννήτριες -όταν υπάρχουν εναλλακτικές χωροθετήσεις άφθονες στον ελληνικό χώρο- είναι ο κατεξοχήν παραλογισμός του καιρού μας..
ΠΗΓΗ ΑΥΓΗ 17.11.18
το αντίδοτο είναι τα σιδηροδρομικά δίκτυα, τα οποία επί τέλους τα ξαναθυμούμαστε (ελπίζω) και στην Ελλάδα, μετά από δεκαετίες ολοκληρωτικής υποταγής στο αυτοκίνητο.
ΑπάντησηΔιαγραφή