Ελεύθερος χώρος και ερασιτεχνικός αθλητισμός

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 13.2.16

Στην υπόθεση  του υπό κατασκευή γηπέδου της  ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια, πολλοί αντιρρησίες υπενθυμίζουν  ότι η παραχώρηση της έκτασης   από το άρθρο  42  του Ν.4277/2014, στόχευε στην εξυπηρέτηση του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Πέρα όμως από αυτή την καταστρατήγηση υπόσχεσης – που  ίσως αδυνατεί  να ενεργοποιήσει τα κοινωνικά  αντανακλαστικά λόγω προχωρημένου Μιθριδατισμού ! – πολλοί  σημειώνουν ότι η μεταφορά    ερασιτεχνικών αθλητικών δραστηριοτήτων  σε δημοτικές εγκαταστάσεις της Νέας Φιλαδέλφειας θα δημιουργήσει απαράδεκτες στενότητες και θα αποδιώξει τους φίλους της ερασιτεχνικής άθλησης…..

Παλιά είχαμε την περίπτωση της «Αλεπότρυπας», ή λόφου Ελικώνος, στα σύνορα Κυψέλης και Γαλατσίου,  που προκάλεσε σοβαρές κινητοποιήσεις  μετά τους σχεδιασμούς  γηπέδων σε έκταση αναδασωτέα αφενός και αφετέρου πολύτιμη για τους περίοικους…  Κι ακόμη εκεί κοντά,   στο γύρισμα της χιλιετηρίδας, είχαμε την περίπτωση των κατασκευών του Πανελληνίου στο Πεδίο του Άρεως, που προφανώς αναδιένεμαν την «χωροταξική» πίτα εις βάρος  των ήπιων χρήσεων . Και να μην ξεχάσουμε – πάνε τρεις δεκαετίες  – το εγχείρημα της δημιουργίας κολυμβητηρίου Αθλητών  πάλι στο Πεδίο του Άρεως, που ευτυχώς ματαιώθηκε  μετά από κινητοποίηση.

Οι δικαιολογίες για την υφαρπαγή χώρων ευρείας κοινωνικής χρήσης από δραστηριότητες επαγγελματικού αθλητισμού υπήρχαν πάντοτε  – μερικές φορές μάλιστα όπου δεν  έπιπτε λόγος,  έπιπτε ράβδος  από εξαγριωμένους «φιλάθλους».

Οι 

χωρο-ταξικές διελκυνστίδες, η επιβάρυνση οικιστικά κορεσμένων και προβληματικών περιοχών,  η προτίμηση  του επαγγελματικού αθλητισμού και  ελιτίστικων χρήσεων του χώρου έναντι των λαϊκών χρήσεων, έγινε κανόνας. Πολλοί οικολογούντες έσπευσαν να κάνουν τα «καλά παιδιά» στους κατοίκους  ευκατάστατων περιοχών, συμβάλλοντας κάποτε  σε μια έντονη ανισοκατανομή των υποδομών μέσα στον ευρύτερο μητροπολιτικό χώρο…

 Όμως η  Οικολογία δεν είναι απλώς τοπική δράση, αλλά δράση με συνολικό σκεπτικό. Και το σκεπτικό αυτό δεν αναφέρεται μόνο στην αφηρημένη κατάσταση του χώρου, αλλά  επί πλέον στην χρηστικότητα  του.  Εδώ ακριβώς αξιοσημείωτη είναι η   περίπτωση της Αργυρούπολης :  Όπου  οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν μετά  απόφαση του Οργανισμού Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου  να επιβάλει  περιορισμούς στην είσοδο των επισκεπτών στο Α  Στάδιο της Αργυρούπολης, και στους ετεροδημότες μηνιαίο δικαίωμα εισόδου 5 ευρώ. Εδώ   η Συνέλευση των κατοίκων της περιοχής, κατήγγειλε τους ελέγχους, τις κάρτες εισόδου και τα παρεμφερή  ως τερτίπια,  που περιορίζουν το δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη κίνηση  στους δημόσιους χώρους  και την πρόσβασή τους στην ελεύθερη, μη ανταγωνιστική άθληση….

Σε ένα κοινωνικό χωροχρόνο όπου κάποιοι διανοούνται  το αθλητικώς αδιανόητο   – δηλαδή τη διοργάνωση πρωταθλήματος αστέγων (!) -   οι «αρπαχτές»  λαϊκών αθλητικών χώρων συμπιέζουν ακόμη περισσότερο τα ήδη συμπιεσμένα  λαϊκά στρώματα. Ο  ελεύθερος αστικός χώρος είναι  εισόδημα, έστω και εάν δεν εμφανίζεται στους εθνικούς λογαριασμούς :  Και δεν υπάρχει  λόγος για την παραπέρα συρρίκνωσή του.