Σάββα Καρύδα, “ILLUSION”

 

 

ΑΠΟ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ

Ελλάδα, 2013, 100’

Σενάριο: Γιάννης Μαρούδας

Σκηνοθεσία: Σάββας Καρύδας

Φωτογραφία: Ηλίας Κωνσταντόπουλος

Μουσική: Μάριος Στρόφαλης

Μοντάζ: Σπύρος Κόκας

Πρωταγωνιστούν: Ζένια Καπλάν, Ιωσήφ Πολυζωίδης, Γιάννης Στάνκογλου, Δημήτρης Ήμελλος

Σύνοψη:

Ο Σωτήρης (Ιωσήφ Πολυζωίδης),, οικονομικός συντάκτης σε εφημερίδα, βλέπει τη ζωή του να κυλά αδιάφορα, ενώ ο Μάνος (Γιάννης Στάνκογλου), φίλος και συνάδελφός του, ως πιο ‘περπατημένος’, του δίνει μαθήματα κυνισμού και επιβίωσης. Όταν ο Σωτήρης γνωρίζει τυχαία την Όλγα (Ζένια Καπλάν), μια πανέμορφη Ρωσίδα χορεύτρια, αρχίζει   να   πιστεύει   πως   μπορεί   να   αλλάξει   τους   κανόνες   του παιχνιδιού με την κατάλληλη ζαριά. Η σχέση του με την Όλγα και με το μαφιόζο αφεντικό της (Δημήτρης Ήμελλος), θα τον βυθίσει σε έναν σκοτεινό και επικίνδυνο κόσμο,   πυροδοτώντας   μια   σειρά   από   γεγονότα,  ένα   ντόμινο   όπου   η αλήθεια   δεν   διαφέρει   πολύ   από   την   ψευδαίσθηση,   δοκιμάζοντας ταυτόχρονα τον έρωτα, την εμπιστοσύνη και τη φιλία, κάτω από την απατηλή λάμψη των χριστουγεννιάτικων φώτων της πόλης. "Illusion” είναι το όνομα ενός στριπτιζάδικου στην Αθήνα

– γύρω του ξετυλίγεται μια ιστορία φυγής, μοναξιάς, έρωτα, βίας και εξαπάτησης. Στην ταινία κανείς δεν είναι απόλυτα αθώος, κανείς δεν είναι απόλυτα ελεύθερος. Όλοι είναι παγιδευμένοι στις δικές τους ψευδαισθήσεις – στα ψέματα και τις αυταπάτες που τους υπόσχονται τα πάντα και τους τυφλώνουν την ίδια στιγμή, απομυθοποιώντας κάθε αξία και ηθική. Η ταινία ακολουθεί τους κανόνες και την ατμόσφαιρα του νεο-νουάρ, μέσα   από   το   δυσοίωνο   πρίσμα   της   κρίσης   και   της   σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Η Όλγα αποτελεί την απόλυτη μοιραία γυναίκα, κινώντας τα νήματα χωρίς φραγμούς, ενώ ο Σωτήρης είναι ο κλασικός αντι-ήρωας, ένας  loser  που πιστεύει αφελώς ότι μπορεί να πιάσει την καλή και να ξεφύγει από τη μιζέρια. Άραγε  ο  κρυμμένος άσσος στο μανίκι του θα τον βγάλει από το αδιέξοδο;

Πληροφορίες για την ταινία:

Ο Σάββας Καρύδας, βραβευμένος στο παρελθόν για την εξαιρετική μικρού μήκους ταινία «Αμέρικα», επιστρέφει με ένα καθαρόαιμο νουάρ. Το σινεμά νουάρ έχει αφήσει το στίγμα του και στο ελληνικό σινεμά, παρόλο που συνέβη χρονικά πολύ αργότερα από την εμφάνισή του στο εξωτερικό. Το «Illusion» εντάσσεται σχεδόν αυτόματα στο είδος του νουάρ, ωστόσο, την ίδια στιγμή, η ταινία αναφέρεται στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Στην οικονομική κρίση, στο ξέφτισμα των ηθών, στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, στην έλλειψη εμπιστοσύνης στις ανθρώπινες σχέσεις, σε μία προσπάθεια για επιβίωση που αλλοιώνει την ανθρώπινη ουσία. Τελικά, όταν χαθούν οι ψευδαισθήσεις και δούμε τα πράγματα καθαρά, τι θα έχει μείνει;

Ο Δημήτρης Ήμελλος ενσαρκώνει μία από τις πιο ισχυρές φιγούρες ως νονός της νύχτας στον ελληνικό κινηματογράφο.

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΡΥΔΑΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Σάββας Καρύδας γεννήθηκε στον Βόλο. Αποφοίτησε από τη Δραματική σχολή της Ευγενίας Χατζίκου.

Στην συνέχεια σπούδασε τηλεόραση και κινηματογράφο στο Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας στο ARTTS International.

Οι μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως και τα ντοκιμαντέρ που έχει σκηνοθετήσει, έχουν συμμετάσχει σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ, αποσπώντας σειρά διακρίσεων.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

2013 Illusion, μεγάλου μήκους

2006 Στα Όρια, μεγάλου μήκους

Παραγωγή ΕΚΚ - ΕΡΤ - Πάροδος φιλμ

1999 Αμέρικα, μικρού μήκους

Παραγωγή ΕΚΚ - Πάροδος φιλμ

1996 Μία Φωνή - Μία Πόλη, μικρού μήκους

Παραγωγή Πάροδος φιλμ

1993  Talk to me Like the Rain, μικρού μήκους

Παραγωγή ARTTS International Ντοκυμαντέρ

2008  6/15λεπτά Ντοκυμαντέρ για το Υπουργείο Πολιτισμού.

Παραγωγή MAX Productions

2003 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών

εκπομπή Παρασκήνιο για την ΝΕΤ

2002 INTERREG ΙΙ

Παραγωγή Αργώ Ελλάς για το Υπ. Εθνικής Οικονομίας

Λίγα λόγια για το “Illusion” από τον Σάββα Καρύδα:

«Η ιδέα ξεκίνησε από τη σκοτεινή πλευρά της Αθήνας λίγο πριν την κρίση – η κρίση δεν είχε ξεσπάσει ακόμα, αλλά όλα τα στοιχεία που την προετοίμαζαν υπήρχαν παντού γύρω μας και βγαίνουν, νομίζω, και στην ταινία.

Μαζί με τον σεναριογράφο Γιάννη Μαρούδα, κυκλοφορήσαμε στους χώρους της ιστορίας και μπήκαμε στο γενικότερο feeling της. Οδηγός μας υπήρξε ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, ένας νεαρός οικονομικός συντάκτης, ο Σωτήρης, που σε κατάσταση ασφυξίας από τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις, είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να ξεφύγει από το τέλμα που τον ζώνει, και να ζήσει τον απόλυτο έρωτα. Το Illusion τον παγιδεύει.

Η ιστορία που σταδιακά αναπτύξαμε μιλάει για αυτά ακριβώς: την απόδραση και το όνειρο, από τη μια, και το αδιέξοδο και την εξαπάτηση, από την άλλη. Με ένα τέτοιο ‘διάβασμα’ μπορεί να ενταχτεί στη μακρά παράδοση του νουάρ. Την ίδια στιγμή μιλάει για μια πολύ συγκεκριμένη κοινωνική πραγματικότητα, συχνά ανελέητη.

Ένα από τα πράγματα που επιδιώξαμε να μεταφέρουμε στην αφήγησή είναι αυτή η αίσθηση του συνεχούς βρασμού των ηρώων, μαζί με το παιχνίδι της ερωτικής σαγήνης και των απατηλών τρικ του μάγου-ταχυδακτυλουργού.

«Illusion» (ψευδαίσθηση) είναι το όνομα ενός περιθωριακού στριπτιζάδικου που πουλάει φαντασιώσεις και υποσχέσεις στα μοναχικά αρσενικά της πόλης.

Εκεί ο Σωτήρης θα ανακαλύψει τη Ρωσίδα χορεύτρια Όλγα, την ‘πριγκίπισσα’ του μαγαζιού, και θα κάνει ό,τι μπορεί για να την ελευθερώσει από τον ‘κακό δράκο’, τα αφεντικά της. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πολύ πιο σκοτεινή, γεμάτη υπολογισμούς, απάτες και κρυμμένους κινδύνους.

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η ψευδαίσθηση για την οποία μιλάμε στην ταινία είναι αυτή μιας ολόκληρης γενιάς, μιας κοινωνίας, αν θέλετε, που πίστεψε πως ο καθένας, αν είναι καλός ‘παίκτης’, μπορεί να τα καταφέρει μόνος του, να πιάσει την καλή και να την κάνει. Η σημερινή κρίση ξεκινάει με έναν τρόπο κι από εκεί.

Είμαστε κι οι ίδιοι βυθισμένοι μέσα στους κόσμους των media και της πλαστής σαγήνης, ενώ κάνουμε κινηματογράφο, την τέχνη που κατεξοχήν συνδιαμορφώνεται από το τέχνασμα-κατασκευή και το πραγματικό, αναζητώντας την αλήθεια. Μια αλήθεια που διαρκώς φαίνεται να μας ξεγελά και να διαφεύγει.

Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου «Στα Όρια» το 2006, θέλησα να μιλήσω για πράγματα πιο προσωπικά που αφορούσαν καταστάσεις που είχα ζήσει, πρόσωπα που κατά κάποιο τρόπο είχα συναντήσει, ήταν δηλαδή κατά μία έννοια μια βιωματική ταινία. Σ’ αυτή την ταινία το «Illusion», παρότι κι εδώ υπάρχουν βιωματικές αναφορές, αυτό που κυρίως μ’ έχει απασχολήσει είναι πως η κοινωνική και οικονομική κρίση της εποχής μας επηρεάζει και αλλάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές επιβάλλοντας μια νέα ηθική σε αυτές. Μέσα σ’ αυτή τη νέα ηθική, έννοιες όπως η φιλία και ο έρωτας δοκιμάζονται, επαναπροσδιορίζονται και εν τέλει απομυθοποιούνται.»