Όπου αγόμαστε πέρα από την προφανή παρατήρηση ότι και τα ζώα «φτιάχνονται».
Στα τρία παιδιά μου, που το είδανε να γράφεται
Ο Θοδωρής είναι μαραγκός, φίλος μου. Έχει ένα γάτο, τον Ανώνυμο. Κάθε
φορά που ο Θοδωρής τελειώνει ένα έπιπλο και πιάνει να το λουστράρει, ο
Ανώνυμος πλησιάζει, μυρίζει κάμποση ώρα τις αναθυμιάσεις και
μαστουρώνει. Μετά την πέφτει σε μια ορισμένη γωνιά του εργαστηρίου,
γωνιά δική του, καπαρωμένη. Γάτος μαστούρης, εθισμένος κανονικά.
Περίπτωση. Η ιδέα ήταν δική μου: ο Θοδωρής φόρεσε τη μάσκα, πήρε το
άδειο πιστολέτο κι έκανε, δήθεν, ότι λουστράρει. Ο Ανώνυμος ήρθε κοντά, ο
μάστορας μιμούνταν τις κινήσεις που έκανε πάντα όταν λουστράριζε αλλά
δε λουστράριζε, άρα ο γάτος μύριζε αέρα κοπανιστό. Μόλις πέρασε ο
συνήθης χρόνος, ο γάτος, πιστεύοντας προφανώς ότι είχε πλέον επαρκώς
φτιαχτεί, την έκανε για τη γωνιά του. Αυθυποβολή των αιλουροειδών,
υπάρχει και παραϋπάρχει. Ο Θοδωρής και γω βγαίνουμε πίσω στην αυλή,
σκασμένοι στα γέλια. Γέλια μέχρι δακρύων, «Βρε το μαλάκα τον Ανώνυμο!»
και τα σχετικά. Με τα πολλά, ο γάτος καταλαβαίνει ότι δεν είναι
φτιαγμένος, ότι δε γίνεται τίποτα. Σηκώνεται, εμφανίζεται στην πίσω
πόρτα και μας κοιτάει επίμονα και περίεργα. Μοιάζει λυπημένος. Τι
σκέφτεται, ποιος το ξέρει. Λίγο λίγο, παύουμε να γελάμε, λυπόμαστε και
μεις. Μετά απ΄ αυτό, ο Ανώνυμος χάνεται, εξαφανίζεται. Ανησυχούμε.
Νιώθουμε, και τύψεις. Γυρίζει μετά από ένα μήνα και είναι ο μισός,
αγνώριστος. Δεν τον ξανακοροϊδεύουμε, ούτε του ξανακάνουμε ποτέ τίποτα.
Έκτοτε περνάει όλο και περισσότερο καιρό μαστούρης. Γάτος μαστούρης και
γέρος, μα αξιοπρεπής. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου