ΠΑΝΑΚΕΙΕΣ

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 20.2.16

Η   ιδέα της επ’ αόριστο ζωής είναι πολύ ελκυστική.   Θα ήταν πραγματικά υπέροχο το να μετατρεπόταν ο θάνατος από αναγκαιότητα σε ατύχημα, που   θα μπορούσε να συμβεί ή όχι  ! Νομίζω όμως ότι  αυτό θα έκανε τους ανθρώπους  εξαιρετικά  απρόθυμους  στο  να αναλαμβάνουν  ρίσκα. Επί πλέον δε,  η καμπύλη του κόστους των ιατρικών υπηρεσιών θα εκτινασσόταν, λόγω των πολλαπλών «σέρβις» που θα παρέχονταν στους μακροβιοτικούς πολίτες…

Σκέπτομαι αυτά όχι σε σχέση με τη  σημερινή   γεροντοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, που τώρα  γίνεται ορατή δια γυμνού οφθαλμού  σε δρόμους και σε πλατείες  : Τα σκέπτομαι σε σχέση με διάφορες θεραπευτικές, διατροφικές και σωματοδυναμικές πανάκειες, που ενδημούν   στο διαδίκτυο, με κορυφαίο το σύνθημα  γνωστής κοινωνικοπολιτικής  οργάνωσης «Υγεία για πάντα» ….…

Οι πανάκειες βέβαια έχουν ένα χαρακτήρα απείρως μετριοπαθέστερο σε σχέση με το ημιθεϊκό μακροβιοτικό αίτημα,  μάλιστα δε ορισμένες  μπορούν να ελέγχονται από την ιατρική επιστήμη και να δείχνεται η περιορισμένη εμβέλειά τους – επομένως το ότι δεν είναι πανάκειες ! Πανάκειες επίσης δημιουργούνται ως διαστρεβλωμένη  ηχώ  επιστημονικών ανακαλύψεων,

όπως λ.χ  από  μια νέα  μέθοδο «σιελοσκόπησης» και επισήμανσης καρκίνων μέσα σε 10 λεπτά, ή από   μια  αμερικανική μέθοδο αντιμετώπισης της λευχαιμίας , με  τη διαχείριση  γενετικά μεταλλαγμένων κυττάρων….

Οι άνθρωποι «κάποιας ηλικίας» έχουν κατά καιρούς ακροασθεί  πολλά και έχουν  βιώσει πολλές αναθεωρήσεις – ακόμη και στο χώρο της ιατρικής . Όσον αφορά το χώρο της «εμπειρικής ιατρικής», εκεί κι αν έχουν γίνει διαψεύσεις !   Το περίφημο αντικαρκινικό νερό του Καματερού μεσουράνησε ακόμη και στις στήλες σοβαρού εντύπου, όπως επίσης μεταγενέστερα  η «φραπελιά». Σε μια άλλη φάση είχαμε τα πορτοκάλια και τη βιταμίνη C    στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής,  ενώ τώρα ένα  νέο φυτό υπόσχεται τόσα  ώστε να θυμίζει τη διαμάχη Νταλάρα και Πανούση : Όπως ο  δεύτερος κατηγορούσε τον πρώτο ότι ΔΕΝ εμφανίζεται μόνο όπου αυτό δηλώνεται ρητά, έτσι και το συγκεκριμένο παρασκεύασμα για οικονομία λόγου θα μπορούσε αντί να δηλώνει τις χρήσεις του ,  να περιορίζεται στο να δηλώνει  πού είναι άχρηστο….

Πάντως, παρά τις γκρίνιες διαφόρων «άπιστων Θωμάδων», υπάρχει μια εντυπωσιακή απογείωση της διάρκειας ζωής ,τουλάχιστον των  πνευματικών ανθρώπων. Σημείωσα μάλιστα πρόσφατα ότι ο θάνατος  του Δεσποτόπουλου  στα 104 του χρόνια (όπως ανάλογα  των  Κριαρά, Ζολώτα, Λεβύ-Στρως κλπ) ουδόλως εντυπωσίασε το ευρύ κοινό.

Τα όρια ζωής έχουν πλέον γίνει σαν  τα  ρεκόρ στο στίβο. Όμως  η ζωή δεν είναι μόνο διάρκεια, αλλά και βάθος !  Από αυτή την άποψη εκτίμησα την «Εικαστική εβδομάδα» που διοργανώνει η Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων στον Πειραιά : Να μια σιωπηλή, χωρίς υποσχέσεις, ματζούνια και πανάκειες,  δημιουργική υπέρβαση ορίων  ζωής ….