![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhKCghp3g9nPsljWNFHqYqacXXG9h4g2j8SvBLUIpLFl9vyCYT4MMc290AQX3iugu09kHVhUwSWel0GgJyBpDZ64y_pyhweXkerUdr1G7MXRvlMXf8OqTgMO5kwnolHtq8K19gnRT0Pfz5/s320/%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B3%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25A0%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2582.jpg)
Και ένα τέτοιο θέμα είναι ο πολιτισμός - όχι σαν ουδέτερο πλαίσιο, σαν «αβλαβής» σώρευση πληροφοριών και ρηχός
εστετισμός , αλλά σαν διάσταση ζωής. Είναι και η Οικολογία – όχι σαν διακριτό «οικόπεδο»
μέσα στο γενικότερο πεδίο γνώσεων , αλλά
σαν οπτική πραγμάτων και δράσεων.
Ο Πολιτισμός και η Οικολογία λογίζονται στοιχεία του «εποικοδομήματος», κι αυτό
ορισμένοι το εκλαμβάνουν ως κατάληξη της συζήτησης. Όμως και σ’ αυτή την «οικοδομική» σχηματοποίηση (Βάση-εποικοδόμημα),
είναι εύλογη η αντεπίδραση των «άνω
ορόφων» μέχρι τα θεμέλια…
Η Ελλάδα που κάνει πολιτισμό, δεν βοηθάει απλώς τον κόσμο να «ξεχνάει τον πόνο» της μνημονιακής
κατοχής, αλλά αναπτύσσει εσωτερικά αντισώματα αντίστασης και εισφέρει ποιότητα ζωής. Η Ελλάδα που «οικολογίζεται»,
δεν προπονείται για το απώτερο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα βρίσκει ή μπορεί να
βρίσκει διόδους για «υγιείς» μορφές
μεταβολισμού ανθρώπου και φύσης.
Ο Πολιτισμός και η Οικολογία είναι υποχρεωμένες να αμύνονται απέναντι στους αποκλεισμούς και στις διακρίσεις
που κάνει « ο πονηρός πολιτευτάκιας», ο «χρήστης» της διανόησης, ο Σταλινοπρεπής ή αγοραίος παράγων.
Η ευθύνη όμως και εδώ είναι αμφίπλευρη ώστε
παραπέμπει σε ένα γνωμικό του Γιάννη Τσαρούχη : «Προστατεύω τον εαυτό μου, για
να εμποδίσω τους άλλους να κάνουν το κακό»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου