Τον Όλυμπο και τα μάτια μας

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 30.1.16

Τη δεκαετία του 1980 ήταν ο  επιχειρηματίας  Παύλος Πισάνος, που πρωτοστατούσε στο σχεδιασμό   αρχαιοελληνικής πόλης στον Όλυμπο  με στόχο την «καλλιέργεια του πνεύματος»…. Το σχέδιο προκάλεσε αντιδράσεις   λόγω των περιβαλλοντικών επιπτώσεών του αλλά και λόγω της αβάστακτης ελαφρότητας των «αναβιώσεων» αυτού του τύπου.

Στα  επόμενα χρόνια δεν απουσίασαν  οι «συνήθεις» επιβουλές διαφόρων  ασυνάρτητων αναπτυξιολάγνων. Kάποτε ήταν η εξωφρενική οδοποιϊα, κάποτε οι σχεδιασμοί χιονοδρομικών εγκαταστάσεων. Στη συνέχεια  εμφανίστηκαν οι μηχανόβιοι των  μότο-κρος, που επέμεναν στις αναρριχητικές τους εξορμήσεις ως τα αλπικά υψίπεδα  ,  αδιαφορώντας για την εξάρθρωση  του ορεινού τοπίου μέσα από την παραγωγή ηχητικών οχλήσεων. Γιατί «το τοπίο δεν είναι πράγμα αλλά σχέση»- σημείωνα σε μια εργασία  για τον Υμηττό, χρησιμοποιώντας  έναν αντίστοιχο προσδιορισμό του Μαρξ για το κεφάλαιο :  Και η σχέση αυτή αποδομείται,  όταν  υφίσταται  ηχητική δολιοφθορά…

Εν όψει : Αλπική περιοχή του Ολύμπου, 15.10.2009

Ευτυχώς  , χάρη στη δραστηριότητα της «Εθελοντικής Ομάδας Δράσης του Ν.Πιερίας» και άλλων περιβαλλοντικών οργανώσεων, η υπόθεση των ανεγκέφαλων δικυκλιστών  και κάποιων αυθαίρετων κατασκευών στο βουνό μάλλον αντιμετωπίσθηκε  :  Μάλιστα πριν 4 χρόνια, ανακοινώθηκε  η διαμόρφωση  σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για ένα  «Εθνικό  Πάρκο», που  θα παρείχε μεγαλύτερη προστασία από τον υφιστάμενο (από το 1938) Εθνικό Δρυμό Ολύμπου….

Το νέο πνεύμα υποτίθεται ότι απέκλειε διάφορες σκληρές και τοπιοκτόνες δράσεις στο χώρο – όπως τα τελεφερίκ ή τα ελικόπτερα , που επέτρεπαν  σε «ματσωμένους» σπόρτσμεν να πηγαίνουν στο οπουδήποτε παντοιοτρόπως και να επαίρονται μετά για τα «κατορθώματά» τους.  Στον Όλυμπο  είχε ήδη αναπτυχθεί μέσα από τα μονοπάτια  ένα αξιόπιστο σύστημα μεταφοράς εφοδίων (σακίδια κλπ) με μουλάρια, ενώ ακόμη γινόταν και  μεταφορά προσώπων. Όλα αυτά «έτρεχαν» μέχρι τους εορτασμούς της  100ετηρίδας από τη πρώτη σύγχρονη  ανάβαση στον Όλυμπο (1913) , και  δια μέσου της βελτίωσής των θα μπορούσαν να σώσουν τη γραφικότητα, την απαράμιλλη ερημιά των κορυφαίων σημείων, τη διεθνή αίγλη ενός βουνού δεμένου  με το ιστορικό και μυθολογικό παρελθόν της χώρας. Όμως πρόσφατα, ο «αρμόδιος» Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Μάρδας, ανακοίνωσε σχέδιο δημιουργίας μικρού οικισμού καταφυγίων στον Όλυμπο  σε υψόμετρο 2.300 μέτρων, επικαλούμενος μάλιστα ως  λόγο την «εξυπηρέτηση» των πιο αδύναμων (ή και οκνηρών θα έλεγα…) ορειβατών….

Όλυμπος όμως δεν είναι μόνο τα 2918 μέτρα του Μύτικα.  Όλυμπος είναι και ο περίγυρός του, είναι το Λιτόχωρο, το Δίον, είναι  οτιδήποτε υπηρετεί χωρίς να υπονομεύει  αυτή τη κατακτημένη ιστορική αίγλη. Χωρίς να σκορπίζει  εκχυδαϊσμό και καταστροφή των φυσικών σκηνικών.

Επί τέλους, ας μην  συμμετάσχουμε κι εμείς στην άλωση της χώρας μας. Αρκούν οι γνωστοί δράστες….

ΥΓ

Στο προηγούμενο άρθρο μου για τον Ανδρέα Κασέτα το ύψος της Σεγκόϊας υποεκατονταπλασιάσθηκε, από 160-180 μέτρα έγινε 1,60-1,80 ! Και όμως, συμβαίνει κι αυτό, κ.επιμελητή…..