Γιώργος Ντούρος, ο οικολόγος που έφυγε νωρίς

 Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 28.11.15

Η Ελλάδα ως αποικία χρέους  υποθάλπει  μια διανοητική  μονοκαλλιέργεια  με βάση    τη   λογιστική  της επιβίωσης. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό   ώστε ορισμένα  «φευγάτα» πρόσωπα , τοποθετημένα στο σύγχρονο σκηνικό, να  φαίνονται  τόσο παράταιρα όσο θα φαινόταν  ο Μακρυγιάννης σε ένα σαλούν του Γουέστ…

Ο Γιώργος Ντούρος  (1948-2008) είχε τη φουτουριστική και ολιστική ματιά μιας άλλης εποχής.  Τον θυμάμαι λίγα χρόνια πριν το θάνατό του να εκπέμπει ζωηρό ενδιαφέρον  για την έκθεση Future  Athens (Μελλοντική  Αθήνα) που αξιοποιούσε την ανατρεπτική  φαντασία του Δημήτρη Τσουμπλέκα για την αναχωροθέτηση των πάντων, στην Ελληνική πρωτεύουσα : Η Ομόνοια εμφανιζόταν ως παραλία, οι σέρφερς έκαναν προπόνηση στην Αμαλίας, η Ακρόπολη περιστοιχιζόταν από  πυκνό δάσος, στου Φιλοπάππου έβοσκαν  ελάφια  …

Ο Ντούρος είχε ως αφετηρία τη δασολογική σπουδή,  όμως στη διαδρομή του βίωσε  ισχυρό ενδιαφέρον για το αστικό οικοσύστημα, τόσο ώστε να προσλαμβάνει ή να εγκαινιάζει νέες ιδέες. Μια από αυτές  αφορούσε το ωραιότερο και πιο κακοποιημένο μπαλκόνι του κεντρικού αθηναϊκού χώρου, στο Αττικό Άλσος.…

Για πολλά χρόνια δασάρχης της Πάρνηθας και μαχητής της οικολογίας, ο Ντούρος δεν θα μπορούσε να βολευθεί με το  διευθυντικό πόστο στο Υπουργείο Γεωργίας, ούτε με τη θέση του ανώδυνου οραματιστή και συμπαθητικού γραφέα άρθρων.

Εντός και εκτός Δημοσίου, οργάνωσε το δικό του οικοαντάρτικο , συνήθως υπό το ψευδώνυμο «Κώστας Κλωνάρας», με εντυπωσιακά και εξόχως παιδαγωγικά αποτελέσματα.   Προστάτεψε τον Εθνικό Δρυμό Αώου  πάνω από τον οποίο ήθελαν κάποιοι να διοργανώνουν πτήσεις ελικοπτέρων,  τρομοκρατικές για τα άγρια ζώα αλλά χάριν  της τουριστικής γκλαμουριάς – από την Κέρκυρα, στην άγρια φύση, και τούμπαλιν  στην Κέρκυρα, για αστακομακαρονάδα (Περιοδικό «Οικολογείν», Μάρτιος 2008, τεύχος1). Ήταν σταθερά επικριτής της αχαλίνωτης οδοποιϊας στο δασικό χώρο, αναδεικνύοντας  τις μορφολογικές και λειτουργικές επιπτώσεις της στην ολότητα αυτού του χώρου και όχι   μόνο  όσον αφορά την αφαίρεση κάποιων εκτάσεων. Αλλά  σαν δημιουργικός  χρήστης  της παράδοσης, σε μια υπόθεση κατασκευής  χιονοδρομικού κέντρου στο Παγγαίο όρος με τις συμπαρομαρτούσες επιπτώσεις , κατέθεσε  φωτογραφία της περιοχής με την εκπληκτική βυζαντινίζουσα λεζάντα «ΧΑΙΡΕ ΟΡΟC AΛΑΤΟΜΗΤΟΝ» (περιοδικό Οικοτοπία, Απρίλιος 2002) .  Η λεζάντα προερχόταν από στίχο των χαιρετισμών προς τη Θεοτόκο, όμως το νόημα που ήθελε να αναδείξει ο Ντούρος ήταν η διαχρονική αξία της αρτιότητας του χώρου : Της αρτιότητας που έμπαινε στο στόχαστρο μιας επιπόλαιης, κερδοσκοπικής  και τοπιοκτονικής λογικής. 

Τη Δευτέρα, 30 Νοεμβρίου, το έργο του  θα τιμηθεί σε μια εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Ελπίζω οι διοργανωτές να αναδείξουν το  αντιστασιακό, αντισυμβατικό και ευφάνταστο έργο του μαχόμενου δασολόγου,  που χάθηκε νωρίς …..