Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 21.11.15

«Τo Παρίσι είναι ένα θαυμαστό τέρας, ένα καταπληκτικό περίπλεγμα από αισθήσεις, μηχανές και σκέψεις,  η πόλη των 100 χιλιάδων μυθιστορημάτων, η κεφαλή του κόσμου»…..  

Πόσο  όμορφα  θα ήταν  αν  μπορούσαμε να ανακαλούμε  αναφορές για το Παρίσι, όπως  αυτή από τον    Μπαλζάκ (1799-1851)… Ή αν   μπορούσαμε να μιλάμε  τόσο  ανέμελα, όσο  ένα  γλυκόπικρο φιλμ των φίφτις  με την Ελίζαμπεθ Ταίηλορ και τον Βαν Τζόνσον -  «Η τελευταία φορά που είδα το Παρίσι»….Ή αν  μπορούσαμε να αναστοχαζόμαστε  απερίσπαστοι το συγκρότημα της  Ντεφάνς  με τη μοναδική συμμετρία προς το «κεντρικό» Παρίσι της Αψίδας του Θριάμβου, τώρα που έγιναν γνωστά τα σχέδια των Τζιχαντιστών για τρομοκρατική επίθεση σ’ αυτή τη περιοχή. ….…

Για πολύ καιρό , η εμφύτευση της φοβίας μέσα στο οικοσύστημα των συναισθημάτων θα δυσκολεύει   τη  ψυχική αγωγιμότητα  με  την οποία προσλαμβάνουμε  βιώματα αλλότρια για να τα εντάξουμε στο δικό μας  μικρόκοσμο και να ζήσουμε  έντονα, δια μέσου αυτών. Οι  Τζιχαντιστές  που πρόσφατα « είδαν για τελευταία φορά το Παρίσι» έπληξαν βαρύτατα τον στοχαστικό τουρισμό
προς αυτή τη Μέκκα του Δυτικού Πολιτισμού.. Έπληξαν όσους έβλεπαν το Παρίσι σαν μια μικρή-θετή Πατρίδα, για να πούμε κάτι παραπλήσιο με τον Λε Κορμπυζιέ… 

Το τελευταίο διάστημα, το Παρίσι αποδύθηκε  σε  αγώνα δρόμου για να προσλάβει νέες ατραξιόν . Στις 27  Σεπτεμβρίου   η πρωτεύουσα της Γαλλίας πρόβαρε μια «Ημέρα χωρίς αυτοκίνητα»,  για την απαλλαγή από θορύβους, καυσαέρια και κυκλοφοριακές εντάσεις – καθώς επίσης για τη μεγαλύτερη διαθεσιμότητα  δημόσιου χώρου στο παιδικό παιχνίδι .  Στα πλαίσια μιας άλλης, επίσης πιλοτικής χειρονομίας, οι δημοτικές αρχές διέθεσαν 15.000 ατομικά σταχτοδοχεία για να μετριαστεί  το αηδιαστικό φαινόμενο των αποτσίγαρων σε δημόσιους χώρους-  έστω και αν αυτοί  διαθέτουν τέτοια μεγέθη ώστε να μπορούν να απορροφήσουν τη σχετική  όχληση.  

Τώρα το Παρίσι ξανασυναντιέται με την πρωταρχική ανάγκη της ασφάλειας, που συνιστά βασική διάσταση της ποιότητας ζωής. Πολλοί αναφέρονται σε μια βεντέτα Πολιτισμών, αν και ο συγκεκριμένος προσδιορισμός  περισσότερο υπαινίσσεται παρά δηλώνει ευθέως τη συγκρουσιακή σχέση της «ελευθεριακής»  Δύσης με ένα πρότυπο ζωής αντιερωτικό, ανδροκρατικό, ομοφοβικό, θρησκειοκεντρικό. Με αυτή  τη λογική ερμηνεύεται ίσως η απόρριψη  της  ηδονοθηρικής Δύσης  από  άτομα Τζιχαντικών φρονημάτων,   όμως  αποσιωπώνται τα ιμπεριαλιστικά «κατορθώματα» των «Σταυροφόρων»   σε περιοχές ενεργειακής σημασίας.

Η Δύση βγάζει στο κλαρί Άραβες και Ασιάτες πολίτες, οι Τζιχαντιστές δημιουργούν   σιαμαίο δεσμό ανάμεσα στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και στο  θρησκειοκρατικό φρόνημα. Ο δε  πολιτισμός πληρώνει «τις κακές παρέες», όπως έδειξε μάλιστα και η περίπτωση της Δρέσδης το 1945, που ισοπεδώθηκε από τους Συμμάχους  απλά και μόνο γιατί κατεχόταν από τους Ναζί…..