Τρεις το κρασί, τρεις το λάδι, έξη το λαδόκρασο…..

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 7.11.2015 

«Ο Νοέμβρης είναι ο μήνας ο σκληρός», θα προτιμούσε να γράψει αντί του Απρίλη  ο  Έλιοτ, αν ήταν εν γνώσει του ΕΝΦΙΑ και των λοιπών μνημονιακών «βαριδίων»  …Ευτυχώς όμως δεν απουσιάζουν και κάποια  καλά νέα, ένα από τα οποία  αφορά τους οινοπαραγωγούς της Πελοποννήσου , που παρουσιάζουν τα προϊόντα τους   στις 15.11, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία… Σε αυτή την εκδήλωση  ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι  η παρουσίαση  ενός ερευνητικού προγράμματος του Δημοκρίτου, που έγινε σε συνεργασία με τέσσερα οινοποιεία  και αφορά  τον προσδιορισμό της γεωγραφικής και ποικιλιακής προέλευσης των κρασιών :  Σκοπός η  αντιμετώπιση των κρουσμάτων  νοθείας, που εμφανίζονται  ακόμη και  σε περιοχές φημισμένες για την ποιότητα των «χύμα» προϊόντων  τους. Ακόμη και στην Εύβοια αυτό το καλοκαίρι,   είχα την ατυχία  να υποστώ   το  κιτρινόχρωμο υγρό  κάποιας  ταβέρνας, που υπολειπόταν και αυτής της ποιότητας «νερωμένο κρασί» ,   θυμίζοντας  «κρασωμένο νερό»  ……

Στη σημερινή Ελλάδα έχουν εκλείψει οι αστεϊσμοί για τους Βαρελόφρονες και το Κόμμα των Βαρελοφρόνων, που εντυπωσίαζαν  σε μια εποχή  πρωτόγονων συσκευασιών.
Εδώ κι εκεί βέβαια, στην περιαστική Αττική, υπάρχουν καλαίσθητα κρασοπουλειά με παρατεταγμένα προς επιθεώρηση βαρέλια, όμως  κυρίαρχο στοιχείο πλέον είναι η εμφιάλωση . Αυτή συν τη διατήρηση, χρονολόγηση και  οινογευσία  με ακρίβεια έτους,   είναι  απολύτως απαραίτητες παράμετροι ,   έχοντας ως   μόνη παράπλευρη απώλεια την ανάδυση μιας μπαρόβιας  νεοσνομπαρίας  που μοστράρει   οινογνωσία  επιπέδου με «ολίγη»  αμπελοφιλοσοφία….

Το ακριβότερο κρασί που είδα  πριν  22 χρόνια   σε  βιτρίνα χωριού της Αλσατίας  κόστιζε 26.000 δραχμές, όταν πωλούντο  θαυμάσια κρασιά με ένα χιλιάρικο.. Υπήρχαν από τότε απόψεις  ότι τα  Αλσατικά κρασιά  προέρχονταν από μεσογειακούς μούστους, αν και οι αμπελουργοί της περιοχής προτιμούσαν  επικλινή εδάφη για να έχουν ποιοτική παραγωγή  και να ισοφαρίζουν τις μειονεξίες μιας πολύ υγρής χώρας…..

Η συζήτηση περί  πρωτογενούς παραγωγής στην  Ελλάδα έχει κάτι από τους  ιδιωτικοοικονομικούς  προβληματισμούς ισοβίτη , όμως δεν είναι άσχημο  να διεξάγεται έστω  σαν διανοητική άσκηση.  Το βέβαιο σε αυτή τη συζήτηση είναι ότι η πρωτοκαθεδρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος δεν μπορεί να οδηγεί σε  εξαγωγικές μονοκαλλιέργειες  παραγνωρίζοντας τα  διακλαδικά  (αμοιβαία) οφέλη.  Έτσι και η προώθηση ενός ακόμη χρυσού προϊόντος όπως είναι το ελαιόλαδο –  μέσα από το «Πανελλήνιο Συνέδριο Εξαγωγές ελαιολάδου, προοπτικές και δυνατότητες 2015» - συμβάλλει σε μια πιθανή «ανα-πτέρωση» της βιώσιμης πρωτογενούς παραγωγής .

Εδώ  το απατεώνικο  «τρεις το ξύδι τρεις το λάδι έξη το λαδόξιδο» μπορεί  να υποκατασταθεί από το οικονομικώς γειωμένο «τρεις το κρασί τρεις το λάδι έξη το λαδόκρασο» : Και οι βαλκανικές χώρες  που καταναλώνουν λάδια παρεμφερή με ορυκτέλαια, θα μπορούσαν να μεταστραφούν υπέρ των ελληνικών προϊόντων…

Φωτο- Σμπαρούνης (αγνώστων λοιπών στοιχείων...)