Ἕνα ἔθιμο

του Βα­σί­λη Χου­λιά­ρα

ΣΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ μου ἔ­χω δεῖ πολ­λά καί πα­ρά­ξε­να, ὅ­μως τί­πο­τα δέν μπο­ρεῖ οὔ­τε κὰν νά πλη­σιά­σει τήν ἐν­τύ­πω­ση πού μοῦ ἄ­φη­σε ἡ ἐ­πί­σκε­ψή μου στήν πό­λη τῆς Του­α­γουά­ρε στό νό­τιο Με­ξι­κό.

       Στὴ μι­κρὴ αὐ­τή πό­λη ἔ­χουν τὸ ἀ­ξι­ο­πε­ρί­ερ­γο γιὰ μᾶς ἔ­θι­μο κά­θε ποὺ γεν­νι­έ­ται ἕ­να παι­δί, ὁ δῆ­μος νὰ δω­ρί­ζει στὴν οἰ­κο­γέ­νειά του ἕ­να μνῆ­μα, στὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­να­γρά­φε­ται ἡ ἡ­με­ρο­μη­νί­α γεν­νή­σε­ως καὶ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ παι­διοῦ.

       Ἔ­τσι στὸ νε­κρο­τα­φεῖ­ο τῆς πό­λης ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ὥ­ρα τῆς μέ­ρας μπο­ρεῖ κα­νείς νά συ­ναν­τή­σει ἀρ­κε­τοὺς ἀ­πὸ τοὺς κα­τοί­κους της νὰ φρον­τί­ζουν τὸ μνῆ­μα τους, νὰ ἀ­φή­νουν λου­λού­δια ἢ ἀ­κό­μα νὰ κλαῖ­νε πά­νω ἀ­πὸ αὐ­τό.

       Ἴ­σως ὅ­μως τὸ πιὸ πε­ρί­ερ­γο ἀ­π' ὅ­λα εἶ­ναι ὅ­τι ὅ­ταν ὁ κά­το­χος τοῦ μνή­μα­τος πε­θά­νει δὲν τὸν θά­βουν ἐ­κεῖ, ἀλ­λὰ τὸν καῖ­νε, σκορ­πί­ζουν τὴ στά­χτη τους στά πε­ρί­χω­ρα τῆς πό­λης καί ἀ­φαι­ροῦν τό μνη­μεῖ­ο.

Πη­γή: Ἀπὸ τὴ συλλογὴ διηγημάτων Μι­κρές ἱ­στο­ρί­ες γιά πρίν τόν ὕ­πνο (ἐκδ. Γα­βρη­λί­δης, 2012).

Βα­σί­λης Χου­λιά­ρας (1974). Σπού­δα­σε μη­χα­νο­λο­γί­α στὸ ΕΜΠ. Ἐρ­γά­ζε­ται στὸν Δῆ­μο τῆς Ι.Π. Με­σο­λογ­γί­ου. Οἱ Μι­κρές ἱ­στο­ρί­ες γιὰ πρὶν τὸν ὕ­πνο εἶ­ναι τὸ πρῶ­το βι­βλί­ο ποὺ ἐκ­δί­δει.