Προς τον κύριο Λαφαζάνη, υποστηριχτή του «ποιοτικού κυνηγιού»!

Του Μιχάλη Μιχελή

Προλεγόμενο ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ :  Η «καταστατική αντίρρηση» αυτού του ιστότοπου  στο κυνήγι ως ψυχαγωγική δραστηριότητα, όπως επίσης και σε όλα τα  απάνθρωπα και βίαια σπορ(π.χ ταυρομαχίες), είναι δεδομένη και πάγια. Εκτιμώ τον Παναγιώτη Λαφαζάνη για τις πραγματικά γειωμένες πολιτικές απόψεις του, θεωρώ η στάση του δεν είναι ψηφοθηρική,  όμως πιστεύω ότι πρέπει να ξανασκεφτεί το θέμα. Ακόμη πιστεύω ότι οι όποιες κυβερνητικές φιλοφρονήσεις προς τους κυνηγούς είναι περιττές, γιατί αυτό που προέχει είναι η τήρηση της νομιμότητας  που συνηθέστατα καταστρατηγείται – π.χ περίπτωση  των προπηλακισμών του Δασάρχη Ζακύνθου από στίφη λαθροθήρων…

http://oikologein.blogspot.gr/2015/04/blog-post_94.html

ΜΙΧΕΛΗΣ :

Στο θυμικό του «αριστερού» Συριζαίου και του «προσαρμοστικού» Οικολόγου (μερικοί και Πράσινοι), το κυνήγι είναι ένα μέσον (το κίνητρο), προσέγγισης της φύσης και του νατουραλισμού. Δηλαδή αντί για πεζοπορία, αντί για ορειβασία, αντί για τρέξιμο και ποδηλασία την εξοχή, το κυνήγι
ξεχνώντας την ηθική και βιολογική του παράμετρο, δηλαδή το θάνατο, αναφέρεται ως μια αοριστολογική αρετή, στην εξισορρόπηση των πλεονασμάτων.

Σκοτώνουμε χωρίς μεγάλες επιπτώσεις, εκείνα τα είδη, που μπορεί γρήγορα ν’ αποκατασταθούν από νέες γενιές θηραμάτων. Δηλαδή η «Μάνα Φύση» δεν αφήνει κανένα στην μοίρα του. Το κενό αναπληρώνεται. Άρα βοηθούμε έμμεσα σ’ εκείνα τα πουλιά ή λοιπά ζώα που επιβιώνουν, στο να βρουν γρηγορότερα και καλύτερη τροφή για να πολλαπλασιαστούν, γιατί σε άλλη περίπτωση, η συσσώρευση μεγάλων αριθμών ζώων, είναι εις βάρος της επιβίωσής τους. Αυτή λοιπόν η κοντόθωρη «ποιότητα ζωής» της φύσης, είναι ένα κίνητρο «νατουραλισμού».
Το σκοτωμένο ζώο, λογίζεται ως στόχος, ουδετεροποιημένος από τον πόνο, όπως ακριβώς η προσέγγιση των οικονομικών μεγεθών (των αριθμών), που δεν υπολογίζουν με την ψυχρότητα των απολύτων επιδιώξεων, ότι πίσω από τις όποιες νόρμες, υπάρχουν πρόσωπα και ψυχές, που στη δική μας περίπτωση (του κυνηγιού), είναι αφ’ ενός η εξολόθρευση των ειδών, αλλά κι αφ’ ετέρου η έλλειψη ελευθερίας στην φυσική επιλογή, μια και μεσολαβεί καταλυτικά ο άνθρωπος θηρευτής. Δηλαδή στην πάγια θέση κάθε κυνηγόφιλου, «ότι εμείς δεν κάνουμε περισσότερο κακό από τα ζώα που κυνηγούν άλλα ζώα», παραλείπεται εντέχνως η ανάμιξη της φύσης (της βιολογικής ισορροπίας), ότι στον αγώνα της επιβίωσης των ζώων, βεβαίως και τα σαρκοφάγα συντηρούνται από τα φυτοφάγα, αλλά μ’ ένα κριτήριο στη θήρευση τους, που είναι η θανάτωση των ασθενικών κι αδύναμων, που μερικές μάλιστα φορές είναι και φορείς ασθενειών. Άρα η βίαιη επέμβαση του ανθρώπου, δεν έχει κίνητρο και κριτήρια (με βάση την φυσική κατάσταση της πανίδας), αλλά καθοδηγείται από την περιστασιακή συνάντηση του κυνηγού με το θήραμα. Πυροβολείται ό,τι είναι προσιτό.
Στο κυνήγι ο θάνατος είναι ο εθισμός της καταστολής. Σκοτώνουμε ό,τι δεν μπορεί να μας αντιμετωπίσει. Σκοτώνουμε επειδή ο θάνατος είναι η δική μας λατρευτική συνήθεια, στο να χαιρόμαστε την υπεροχή μας. Το κυνήγι δεν είναι μια ολιστική ποιότητα ζωής, γιατί αφού έχουμε ήδη στερήσει με τις τεχνητές παρεμβάσεις μας τα όρια της φύσης και τα μέσα της τροφικής διατροφής της πανίδας, στο τέλος καταγράφουμε τα φυσικά πλεονάσματα, με κριτήριο όσα εμείς έχουμε θέσει ως ανθρωπογενή ανεκτά όρια.
Στόχος λοιπόν των οικολογικών ριζοσπαστικών απόψεων είναι, η διεύρυνση της φύσης ( και μέσα από τους αστικούς ελεύθερους χώρους) κι όχι η προκρούστια προσαρμοστικότητα της ποιότητας ζωής, στα μέτρα των ανθρωπίνων ενστίκτων (προδιαγραφών).