ΕΣΥ

Της Όλγας Παπακώστα

 

Τὸ νού­με­ρό μου ἀ­πέ­χει τρι­α­κό­σι­ες ἑ­βδο­μήν­τα μο­νά­δες ἀ­π' τὸν τε­λευ­ταῖ­ο ἀ­ριθ­μὸ ποὺ σχη­μα­τί­στη­κε στὸν πί­να­κα μὲ κόκ­κι­να ψη­φια­κὰ στοι­χεῖ­α σὰν ἐ­φιά­λτης κά­τι ξαφ­νι­κὸ θὰ σοῦ συμ­βεῖ δη­μό­σιοι ὑ­πάλ­λη­λοι κά­νουν ἀ­έ­ρα μὲ χθε­σι­νὲς ἐ­φη­με­ρί­δες ἢ πιά­νουν θέ­ση στὰ σκα­λιὰ κα­θι­σμέ­νοι πά­νω στὶς ἀ­κτι­νο­γρα­φί­ες τους ἀ­νά­θε­μα τὴν κλη­ρο­νο­μι­κό­τη­τά μου τί δου­λειὰ ἔ­χω ἐ­δῶ πέ­ρα βά­ζω τὸ χαρ­τά­κι στὸ πορ­το­φό­λι μου καὶ σκέ­φτο­μαι πὼς ἂν δὲν φύ­γω ἀ­μέ­σως θὰ γί­νω εἶ­μαι σὰν κι αὐ­τοὺς ὑ­πο­λο­γί­ζω πό­σοι τὴν ὥ­ρα δι­α­κό­σιοι μέ­σος ὅ­ρος ἀ­να­μο­νῆς καὶ λοι­πὰ θὰ ἐ­πι­στρέ­ψω ὅ­ταν μπο­ρέ­σω ἡ μπρο­στι­νή μου γυρ­νά­ει καὶ μὲ κοι­τά­ει ἀ­πει­λη­τι­κὰ για­τὶ τὸ νού­με­ρο της εἶ­ναι ἀ­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρο ἀ­π' τὸ δι­κό μου βγά­ζω τὸ κι­νη­τὸ ἀ­π' τὴν τσάν­τα ὅ­μως ἐ­κεῖ­νος δὲν ἀ­παν­τᾶ στρί­βω στὴν Τρί­της Σε­πτεμ­βρί­ου στέ­κο­μαι στὸ φα­νά­ρι κα­λὰ ποὺ ἔ­βα­λα ἀν­τη­λια­κὸ κά­νω πὼς δὲν προ­σέ­χω τὶς τα­χυ­παλ­μί­ες ἔ­χω βι­βλί­ο μα­ζί μου ἕ­να τοῦ Ρὸθ μό­νο νὰ βρῶ κά­ποι­ο κα­φὲ στὴν Πα­τη­σί­ων λέ­γε­ται Commercio καὶ Κύ­ρι­ε πα­ραγ­γέλ­νω ντε­κὰφ καὶ συ­νε­χί­ζω ἀ­πὸ κεῖ ποὺ στα­μά­τη­σα χθὲς ἕ­νας γέ­ρος ἐ­ρω­τευ­μέ­νος μὲ μιὰ λε­σβί­α τὴν πά­ει στὸ κομ­μω­τή­ριο τῆς ἀ­γο­ρά­ζει ἀ­κρι­βὰ ροῦ­χα στὸ τέ­λος θὰ αὐ­το­κτο­νή­σει μὲ τὴν κα­ραμ­πί­να του ἔ­χει πολ­λὴ φα­σα­ρί­α τί νὰ κά­νω θὰ μεί­νω κι ἄλ­λο στὸν ἥ­ρω­ά μου τὸν Σά­ι­μον Ἄξ­λερ πα­λιὰ ἦ­ταν ἠ­θο­ποι­ὸς ἀλ­λὰ ἔ­χα­σε τὸ τα­λέν­το του τὸ μα­κρὺ τα­ξί­δι τῆς μέ­ρας μέ­σα στὴ νύ­χτα ἔ­γι­νε τὸ τα­ξί­δι μιᾶς με­γά­λης μέ­ρας μέ­σα στὴ νύ­χτα στὴ δε­κα­ε­τί­α τοῦ ’80 οἱ με­τα­φρα­στὲς δὲν ἦ­ταν τό­σο ἀ­κρι­βεῖς αὐ­τὸ τὸ ἔρ­γο εἶ­χε παι­χτεῖ πα­λιὰ στὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη φεύ­γον­τας ἀ­π' τὴ Φι­λο­σο­φι­κὴ ἔ­βλε­πα τὸν τί­τλο στὴ μαρ­κί­ζα τοῦ θε­ά­τρου ἀ­π' τὸ πα­ρά­θυ­ρο τοῦ λε­ω­φο­ρεί­ου μὰ γιὰ στά­σου ἐ­κεῖ δὲν εἶ­χε θέ­α­τρο θὰ ξε­χά­σω τὴν πό­λη μου ἀ­νά­βω τσι­γά­ρο ἐ­φό­σον στὸ δι­πλα­νὸ τρα­πέ­ζι μιὰ τρι­με­λὴς οἰ­κο­γέ­νεια κα­πνί­ζει ἐ­πί­σης ὁ γιὸς φο­ρά­ει σκου­λα­ρί­κι στὴ μύ­τη μι­λά­ει μὲ τὴ μά­να του βαμ­μέ­νη ξαν­θιὰ μὲ ἄ­σπρη ρί­ζα κι ὁ σύ­ζυ­γος κομ­πο­λό­ι πρέ­πει νὰ πά­ω του­α­λέ­τα στὸν δεύ­τε­ρο ὄ­ρο­φο σκα­λιὰ με­τα­κί­νη­ση πῶς βα­ρι­έ­μαι δὲ χρει­ά­ζε­ται νὰ κλει­δώ­σω εὐ­τυ­χῶς εἶ­ναι κα­θα­ρὰ χῶ­ρος γυ­α­λι­στε­ρὸς κι ἄ­σπρος σὰ χει­ρουρ­γεῖ­ο τὴν καρ­διά μου σχε­δὸν τὴν ἀ­κού­ω ἂς βια­στῶ κα­λύ­τε­ρα φρστ φερ­μου­ὰρ πλέ­νω χέ­ρια θὰ ἀ­γο­ρά­σω νε­ρὸ καὶ θ' ἀ­φή­σω φι­λο­δώ­ρη­μα κα­νεὶς δὲν πρό­κει­ται νὰ μοῦ στε­ρή­σει πά­τερ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς εὐ­χα­ρι­στῶ γειά σας τὴ δω­ρε­ὰν πε­ρί­θαλ­ψη ποι­ός πά­ει ξα­νὰ στὴ Μα­κε­δο­νί­ας ἦρ­θα ἀ­πὸ τὴ Μα­κε­δο­νί­α κι ἀρ­ρώ­στη­σα ἀλ­λὰ εἶ­μαι τὸ ἑ­ξα­κό­σια ἐ­νε­νήν­τα τέσ­σε­ρα τοὺς νί­κη­σα θὰ ἐ­ξυ­πη­ρε­τη­θῶ ἀ­μέ­σως τὴν αὐ­το­κτο­νί­α τοῦ γέ­ρου θὰ τὴν δι­α­βά­σω αὔ­ριο

Πη­γή: Ὄ­χι ἀ­κό­μη Κάρ­μεν [Ποι­ή­μα­τα] (ἐκδ. Πα­τά­κης, Ἀ­θή­να, 2013).

Ὄλ­γα Πα­πα­κώ­στα (Θεσ­σα­λο­νί­κη 1966). Σπού­δα­σε Κλασ­σι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ ΑΠΘ. Ζεῖ καὶ ἐρ­γά­ζε­ται στὴν Ἀ­θή­να. Με­τέ­φρα­σε τὶς Του­σκου­λα­νὲς Δι­α­τρι­βὲς τοῦ Κι­κέ­ρω­να (ἔκδ. Ὠ­κε­α­νί­δα, Ἀ­θή­να, 2003-4). Πρῶ­το βι­βίο της: Ὄ­χι ἀ­κό­μη Κάρ­μεν [Ποι­ή­μα­τα] (ἐκδ. Πα­τά­κης, Ἀ­θή­να, 2013).

Eν όψει : Νικόλαου Γύζη, "κορίτσι με λευκό μανδήλι"