Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΑΛΒΑΡΕΖ

Από 16 Απριλίου στους κινημτογράφους :  

Εννέα «ντοκυμαντέρ» του Κουβα­νού Σαντιάγκο Αλβάρεζ (1965-77), που βραβεύτηκαν σε διεθνή Φεστιβάλ. «Οι ταινίες του Αλβάρεζ, γράφει ο Α. Μοσχοβάκης δεν είναι με τη στενή έν­νοια «ντοκυμαντέρ», αλλά «επανα­στατικοί λόγοι», βίαιες καταγγελίες-καταπέλτες κατά της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της αδικίας, προ­τροπή στον αγώνα. Ξεπερνούν το πληροφοριακό με το δυναμικό της δι­αλεκτικής τους, το προπαγανδιστικό με τη διαύγεια και τη δύναμη της αλή­θειας τους. Παρόμοιες δεν συναντάμε παρά στα φλογισμένα χρόνια της σο­βιετικής επανάστασης, που εμπνέον­ται από τα διδάγματα του Τζίγκα Βερτώφ και του Αϊζενστάιν».

Πιο αναλυ­τικά οι εννέα ταινίες είναι:

1) «CERRO PELADO». Το όνομα του κα­ραβιού που μετέφερε τους Κουβανούς αθλητές στο Πουέρτο-Ρίκο για τους Ολυμπιακούς παναμερικανικούς αγώ­νες του 1968. Οι Κουβανοί αθλητές αρχικά εμποδίστηκαν ν’ αποβιβα­στούν αλλά κατάφεραν να σπάσουν τον αποκλεισμό και να κερδίσουν 11 χρυσά μετάλλια σε 22 αγωνίσματα.

2) «ΤΩΡΑ». Μια καταγγελία της βίας και της καταπίεσης των φυλετικών μειονοτήτων στην Αμερική, κεντρωμένη γύρω από τραγούδια της νέγρας τραγουδίστριας Λένα Χορν.

3) «LBJ». Τα αρχικά του πρόεδρου Τζόνσον που παρουσιάζεται σαν υπεύ­θυνος για τις δολοφονίες των δύο Κέννεντυ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

4) «Ο ΤΙΓΡΗΣ ΠΗΔΗΞΕ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΕ». Ένα πορ­τραίτο του Χιλιανού τραγουδιστή Βί­κτωρ Χάρα, που δολοφόνησε η χούν­τα του Πινοσέτ.

5) «HANOI,ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ 13» Κινηματογραφημένο μια Τρίτη και 13 του 1967 στο Hanoi, περιγράφει μια συνηθισμένη ημέρα των Βορειοκορεατών της εποχής.

6) «Η ΝΙΚΗ ΠΑΝΤΑ». Ένας ύμνος για τον Τσε Γκεβάρα, που γυρίστηκε 48 ώρες μετά την είδηση του θανάτου του.

7) «79 ΑΝΟΙΞΕΙΣ» Η ζωή και το έργο του Χο-Τσι-Μινχ, που οδηγεί με την ισχυρή προσωπικότητα του τον αγώνα των Βιετναμέζων κατά του αμερικάνι­κου ιμπεριαλισμού.

8) «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΣΚΛΑΒΟΥ». Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Jose Maria Arguedas. Το όνειρο ενός σκλάβου σχετικά με τον ίδιο και τον αφέντη του και η απονομή δικαιοσύνης.

9) «Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΦΙΝΤΕΛ». Ο Fidel Castro συνομιλεί με έναν 92χρονο που γνώρισε τον Εθνικό ήρωα της Κούβας Jose Marti τη νύχτα της 11ης Απριλίου 1895.

Ο Αλβάρεζ δε γύρισε προσωπικά τις εικόνες των ντοκουμέντων του, αλλά αξιοποιεί οτιδήποτε πέσει στα χέρια του: αφίσες, φωτογραφίες, αποκόμμα­τα εφημερίδων, παλιά ντοκιμαντέρ, σκηνές από άλλες ταινίες. Οδηγός στο μοντάζ του είναι η μουσική, απόλυτα εναρμονισμένη με τη ροή των εικό­νων: συμφωνική μουσική, ποπ, τζαζ, λαϊκά τραγούδια, μπλουζ, ακόμα και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, δημι­ουργούν μια πανδαισία ήχων που ανα­πληρώνει το πολιτικό σχόλιο. Το τε­λικό αποτέλεσμα είναι ένας κινηματο­γράφος επαναστατικός σα φόρμα και περιεχόμενο και μια μοναδική μαρτυ­ρία για τα πολλαπλά πρόσωπα του ιμ­περιαλισμού.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΑΛΒΑΡΕΖ

Ο Σαντιάγκο Αλβάρεζ γεννήθηκε στην Αβάνα το 1919. Σπούδασε φιλοσο­φία και το 1942 γίνεται μέλος του Κο­μουνιστικού Κόμματος. Είναι από το 1959 μέλος του Κουβανικού Ινστιτούτου Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας και υπεύθυ­νος τον εβδομαδιαίων λατινοαμερικάνι­κων επικαίρων, ενώ το 1961 αναλαμβά­νει το τμήμα ταινιών μικρού μήκους. Το 1976 εκλέγεται μέλος της Κουβανικής βουλής. Πρόκειται για μια από τις φω­τεινές προσωπικότητες στο χώρο του αγωνιστικού ντοκιμαντέρ. Το πολυβρα­βευμένο έργο του έχει να επιδείξει μεγάλη ευρηματικότητα και μια συνεχή αναζήτη­ση νέων εκφραστικών μέσων στην υπη­ρεσία του πολιτικού μηνύματος.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ: Escambray (1961), Muerte al invasor (συν-σκην. Αλέα), Ciclon (1963), Now (1965), Cerro Pelado (1966). Hanoi, Martes 13 (1967), Hasta la victoria siempre (1968), L.B.J., 79 Primaveras (1969), El sueno del pongo (1970), Como, por que y para que se asesina a un general? (1971), De Ame­rica soy hijo y a ellame debo (1972), El tigre salto y mato, pero morira… mori-ra (1973), Abril de Vietnam en el Ano del Gato (1975), Luanda y a nos es de San Pablo (1976). Maputo: meridiano novo, Morir por la patria es vivir, Los dragones de Ha Long, Mi hermano Fi­del (1977),

El octubre de todos, La guerra necesaria (1980).