
Ἀλέξανδρος Ρασκόλνικ
Ἡ Ὥρα τῶν Τεράτων
Ι
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ, ἀργοπορημένοι διαβάτες, ἔσπευδαν στὰ καταφύγια
τῶν σπιτιῶν τους. Ὁ τρόμος ἅπλωνε τὰ μελανὰ φτερά του πάνω ἀπ’
τὴν πόλη, σὰν ἄδικη κατάρα. Πλησίαζε ἡ ὥρα τῶν τεράτων.
Παραδομένοι στὴ ζοφερὴ μοῖρα μας, περιμέναμε τὸ
ἀναπόφευκτο μὲ δόντια σφιγμένα. Τὸ ἐκκρεμές, χτυπῶντας ἑπτὰ
φορές, ἔσπασε τὴ νεκρικὴ σιγή. Οἱ καρδιές μας κάλπασαν σὰν
ἀφηνιασμένα ἄλογα. Χοντροὶ κόμποι ἱδρῶτα ἄρχισαν νὰ
σχηματίζονται στὰ πελιδνά μας πρόσωπα, ἀπὸ τὴν ἀγωνία. Μέσα
στὸ μισοσκόταδο τῆς κάμαρης, κοιταχτήκαμε σιωπηλοὶ κι
ὕστερα πιαστήκαμε σφιχτὰ ἀπὸ τὰ χέρια, προσπαθῶντας νὰ
δώσουμε, ὁ ἕνας, κουράγιο στὸν ἄλλο. Μόνο λίγα δευτερόλεπτα
μᾶς χώριζαν ἀπὸ τὸ καθημερινό μας μαρτύριο.
Τὸ κόκκινο μάτι, πρασίνισε ἀπειλητικό. Τὰ σαρδόνια
γέλια τοῦ ἠχητικοῦ σήματος, θρυμμάτισαν τὴ σιωπή. Μόλις
ξεκινοῦσε τὸ βραδινὸ δελτίο εἰδήσεων.
Πηγή: Ἀπὸ τὴν συλλογὴ διηγημάτων 121 λέξεις ἀκριβῶς (ἐκδ. Φερενίκη, 2022).
Ἀλέξανδρος Ρασκόλνικ:

Εἰκόνα: Στάθης Σταυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου