Ο γερουσιαστής που μίλαγε 25 ώρες

 

του Γιάννη Σχίζα

Ο Κόρι Μπούκερ, Δημοκρατικός γερουσιαστής είχε προφανώς ρέντα όταν ξεπέρασε τις 25 ώρες μιλώντας κατά του Τραμπ, καταρρίπτοντας στην ιστορία της αμερικανικής ηπείρου το ρεκόρ της πιο μακράς ομιλίας ! Ο Μπούκερ έσπασε το ρεκόρ  του Ρεπουμπλικάνου Γερουσιαστή Στρομ Θάμοντ, που είχε επιτύχει 24 ώρες και 14 λεπτά υπερασπιζόμενος τον φυλετικό διαχωρισμό !Ο Δημοκρατικός Γερουσιαστής έκανε την  αίθουσα της γερουσίας  να είναι πλήρης, τόσο  από το κοινό  όσο και από τους συναδέλφους του, στον συγκεκριμένο δε χρόνο της κατάρριψης του ρεκόρ επευφημήθηκε από τους  παριστάμενους! Έξω από το ομοσπονδιακό Καπιτώλιο είχαν συγκεντρωθεί μερικές δεκάδες άνθρωποι για να τον υποστηρίξουν, κρατώντας πλακάτ που έγραφαν «ευχαριστούμε γερουσιαστή Μπούκερ».

 

 

Η επίδοσή του Mπούκερ ήταν φυσικά  ανώτερη και αυτής του Φιντέλ Κάστρο, που κράταγε την ομιλία του επί 7 και 8 ώρες, αναλύοντας όλα τα επίκαιρα θέματα της εποχής του. Στην Ελλάδα και στην Αριστερά υπάρχουν αρκετοί με πληθωριστικό λόγο που ενδέχεται να πιστεύουν ότι είναι απλώς πληθωρικοί.

Πάνω σε αυτή την κατάσταση πάτησε και η Σοφία Βούλτεψη για να δικαιολογήσει τον αποκλεισμό της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη (13.9.2014) από τα κρατικά κανάλια: Επιστρατεύοντας το αρνητικό παράδειγμα του Φιντέλ Κάστρο.…

 

 

 

      Το ρεκόρ του Κάρι Μπούκερ κάνει οπωσδήποτε να τρίζουν τα οστά του Ιάκωβου Καμπανέλη, που το 1994 σε ένα άρθρο του στα ΝΕΑ υποστήριζε την ανάγκη της αποφυγής του λογοπληθωρισμού. Γενικά, η εποχή της μεταπολίτευσης έφερε στην επιφάνεια ένα πληθωριστικό λόγο, που σε γραπτή μορφή κατέληγε σε «σεντόνια» που πραγματικά ταλαιπωρούσαν τους αναγνώστες. Όσον αφορά τον προφορικό λόγο, είχαμε το φαινόμενο των «πολιτικών οπλαρχηγών», που έπαιρναν το λόγο και δεν τον άφηναν με τίποτε…..

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΛΥΑΡΟ

Βεβαίως ένα κόμμα με μια πολιτική αποστολή δεν μπορεί να λειτουργεί με πολιτικά τηλεγραφήματα, όμως δεν μπορεί να εκδίδει εγκυκλοπαίδειες εκεί όπου απαιτούνται λιτά και εύχρηστα κείμενα. Όσον αφορά την Κύπρο, αυτή τέθηκε το 2004 ενώπιον του Σχεδίου Ανάν,  ενός  χαοτικού και διχαστικού «υποψήφιου συντάγματος» που είχε μέγεθος 35.000 λέξεων, που ήταν  κατά πολύ μεγαλύτερο του ελληνικού Συντάγματος των 24.300 λέξεων… Η Ελλάδα, ως γνωστόν, έχει θαφτεί από διάφορα μεγάλα κείμενα: Λόγου χάρη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ( 7 Φεβρουαρίου του 1992)των 42.000 λέξεων, που πέρασε ομολογημένα αδιάβαστη από τους βουλευτές. Ή από το Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012, με τις 700 τόσες σελίδες, που διανεμήθηκε στους βουλευτές αποβραδίς για να ψηφιστεί την άλλη ημέρα (!), επίσης χωρίς να αναγνωσθεί, κατά τη μαρτυρία του ίδιου του Χρυσοχοΐδη.

 

 

Σε ένα άρθρο του 2014 της κυρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη («Παρατηρήσεις στο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ»), που κάθε άλλο παρά αντιπολιτεύοταν  τους τότε αντιπολιτευόμενους, σημειώνω τον δυσμενή σχολιασμό της για το μέγεθος του προγράμματος: Είναι 365 σελίδες και εμπεριέχει ιδέες επί παντός του επιστητού !

Ο Μίκης Θεοδωράκης  στην μνημονιακή περίοδο, χρειαζόταν 19.000 λέξεις σε μια διακήρυξη  για να εκφράσει το πολιτικό του πρόγραμμα, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»…Από προσωπική πείρα σημειώνω: Ένα τεράστιο μέγεθος, που έφτανε περίπου τις 40.000 λέξεις, ήταν το κείμενο που επεξεργαζόταν η ΛΑΕ σε μια από τις αρχικές της φάσεις, το 2016. 

 

Η  χρήση ή  κατάχρηση διαφόρων εκφραστικών μέσων, όπως λόγου χάρη είναι τα σπρέι, οι μπογιές, τα αυτοκόλλητα, οι αφίσες στις επιφάνειες κτηρίων και τοίχων, τα γκράφιτι γενικώς, υποδηλώνει συνηθέστατα μιαν απίθανη φλυαρία – όταν δεν πρόκειται για απλό βανδαλισμό. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη πρωτεύουσα στον κόσμο με τέτοιο αριθμό μηνυμάτων ανά τετραγωνικό μέτρο τοίχων όσο η Αθήνα. Στα Βαλκάνια οπωσδήποτε όχι. 

       Είναι όμως μόνο οι πολιτικοί  που ελέγχονται για την έλλειψη λιτότητας και χρήζουν νουθεσίας; Που με τη φλυαρία τους συσκοτίζουν παρά διαφωτίζουν τα μηνύματά τους ;Όχι, το φαινόμενο επεκτείνεται και στους ποιητές. Και μάλιστα σε ποιητές όπως ο Τόμας  Στερν  Έλιοτ, του οποίου η «Έρημη χώρα» του 1922 πετσοκόπηκε από την μορφή που προηγήθηκε  της τελικής έκδοσής της κατά το ήμισυ, ύστερα από  επιμέλεια του Έζρα Πάουντ.

       Η περίπτωση του Κύπριου ποιητή Κώστα Μόντη με τα υπέροχα σύντομα στιχουργήματά του είναι αρνητικό παράδειγμα, σε μια ποίηση   που βρίθει από βερμπαλισμό. Ο Σεφέρης έλεγε : «Δεν θέλω τίποτε άλλο, παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί αυτή η χάρη», σε μια προσπάθεια αναγνώρισης της απλότητας, αλλά είναι αμφίβολο αν τα κατάφερε να συνηγορήσει υπέρ της λιτότητας.

      Στη λογοτεχνία όμως ας μην μπούμε, επειδή εκεί η φλυαρία είναι ενδημική. Το αίτημα της λιτότητας εμφιλοχωρεί σε πλείστες δηλώσεις, όπως λ.χ. του συγγραφέα Χουάν Μαδρίδ: «Αντιπαθώ τη λογοτεχνία που χρειάζεται 50 σελίδες για να ανεβάσει τον ήρωά της πάνω σε μια σκάλα».

Και να μην ξεχάσουμε τον Ιούλιο Καίσαρα, επιφανή πολεμιστή αλλά και λόγιο, που στις κρατικές υποθέσεις ήταν κι αυτός κατ’ εξοχήν φίλος της λιτότητας: Με τρεις λέξεις Veni, vidi, vici – ήλθον, είδον, ενίκησα – γνωστοποίησε το 47 π.Χ. στη Σύγκλητο τη νικηφόρα εκστρατεία του εναντίον του βασιλιά του Πόντου… Και όχι όμως μόνο αυτό : Αποφάσισε να διαβεί τον Ρουβίκωνα  και να αναδειχθεί σε πολέμιο της τότε Ρωμαϊκής τάξης πραγμάτων, όχι εκφωνώντας ένα λόγο αλλά με το συντομότερο  ιστορικό γνωμικό  -   Alea Jacta est , δηλαδή, ο κύβος ερρίφθη  …