Κων­σταν­τί­να Σώ­ζου-Κύρ­κου: Τὸ Κομ­πο­λό­ι

Στ΄ΑΛΗΘΕΙΑ Μ΄ΑΡΕΣΕΙΣ ΚΟΡΙΝΑ, είπε ο Μάνος,παρατηρώντας το κεχριμπαρένιο κομπολόϊ του καθώς κουλουριαζόταν γύρω απ΄το δεξί του δείκτη. Το κράτησε κάθετο και άφησε τις χάνδρες να πέσουν να γλιστρήσουν και να πέσουν η μια πάνω στην άλλη.

σὰν ἀ­να­στα­τω­μέ­να βό­τσα­λα στὴν πα­ρα­λί­α. Δὲν μὲ κοί­τα­ξε καὶ δὲν σή­κω­σε τὴ φω­νή του ἀρ­κε­τὰ γιὰ νὰ κα­λύ­ψει τὸ βρυ­χηθ­μὸ ποὺ ἔ­κα­νε μιὰ μη­χα­νή, ὅ­ταν πέ­ρα­σε ἔ­ξω ἀ­π’ ­τὴν κα­φε­τέ­ρια ποὺ κα­θό­μα­σταν καὶ ἔ­κα­νε τὰ νο­τι­σμέ­να πα­ρά­θυ­ρα νὰ βου­ί­ζουν. Δὲν μοῦ ἄ­ρε­σε ὁ τό­νος τῆς φω­νῆς του. Τὸ εἶ­πε σὰν παι­δί­α­τρος ποὺ ὑ­πό­σχε­ται σ’­ ἕ­να παι­δὶ ὅ­τι ἡ ἔ­νε­ση δὲν θὰ πο­νέ­σει. Τὸν κοί­τα­ξα μέ­σα ἀ­πὸ μι­σό­κλει­στα μά­τια, ἕ­τοι­μη νὰ ρω­τή­σω, «Ἀλ­λά;» Πρέ­πει νὰ ὑ­πάρ­χει ἕ­να ἀλ­λά, σκέ­φτη­κα, ὅ­ταν ἡ σερ­βι­τό­ρα μᾶς ἔ­φε­ρε τὸν καυ­τό του cappuccino καὶ ἕ­να κομ­μά­τι κέ­ικ σο­κο­λά­τα γιὰ μέ­να. Τὰ γε­λα­στά της μά­τια ἔ­μει­ναν λί­γο πα­ρα­πά­νω στὸ γο­η­τευ­τι­κὸ πρό­σω­πο τοῦ Μά­νου, ἀλ­λὰ αὐ­τὸς δὲν ἔ­δω­σε ση­μα­σί­α. Χά­ζευ­ε τὴν ἐ­πι­φά­νεια τοῦ κα­φέ του, σὰν νὰ δι­ά­βα­ζε τὴν ἱ­στο­ρί­α τῆς ζω­ῆς του στὰ σχέ­δια τοῦ ἀ­φροῦ. Ἡ σερ­βι­τό­ρα ἔ­κα­νε γρή­γο­ρη με­τα­βο­λὴ καὶ ἄ­φη­σε τὴν μα­κριά της ἀ­λο­γο­ου­ρὰ νὰ τα­λαν­τεύ­ε­ται δε­ξιὰ καὶ ἀ­ρι­στε­ρὰ σὰ φο­ρά­δα ποὺ χτυ­πά­ει τὶς ἐ­νο­χλη­τι­κὲς μύ­γες μα­κριά.

            Τὸ κέ­ικ φαι­νό­ταν σκέ­τη ἀμ­βρο­σί­α καὶ ἀ­πο­φά­σι­σα νὰ πά­ρω μιὰ μπου­κιά. Ἡ βε­λού­δι­νη σο­κο­λα­τέ­νια κρέ­μα στὴ μέ­ση ἔλι­ω­νε στὴ γλώσ­σα, μου­δι­ά­ζον­τας τὶς αἰ­σθή­σεις μου.

         «Δεν μπο­ροῦ­με νὰ συ­νε­χί­σου­με ἔ­τσι», εἶ­πε ὁ Μά­νος. Τὸ μαῦ­ρο σκοι­νὶ ἀ­π’­ τὸ κομ­πο­λό­ι του ἔ­πνι­γε τὸν ἀν­τί­χει­ρά του καὶ ἡ κα­κὴ κυ­κλο­φο­ρί­α αἵ­μα­τος τὸ με­τέ­τρε­ψε σὲ ρα­πα­νά­κι.

         «Πώς ἔ­τσι;» εἶ­πα σκου­πί­ζον­τας τὴ σο­κο­λά­τα ἀ­π’ ­τὰ χεί­λη μου μὲ μιὰ χαρ­το­πε­τσέ­τα. Τό­ ’­ξε­ρα ὅ­τι κά­τι δὲν πή­γαι­νε κα­λὰ ἀ­π’ ­τὴ πρώ­τη στιγ­μὴ ποὺ τὸν εἶ­δα τὸ πρω­ΐ. Εἶ­χε σκυ­φτό τὸ κε­φά­λι καὶ ἀ­πέ­φευ­γε νὰ μὲ κοι­τά­ξει στὰ μά­τια. Εἶ­χε βρεῖ ἄλ­λη. Αὐ­τὸ ἦ­ταν. Ἕ­να νέ­ο ἄ­το­μο στὴ ζω­ή του. Πῶς καὶ δὲν τὸ πῆ­ρα χαμ­πά­ρι; Ὑ­πῆρ­χαν ση­μά­δια παν­τοῦ. Ἐρ­χό­ταν ἀρ­γο­πο­ρη­μέ­νος στὰ ραν­τε­βού μας καὶ ἔ­φευ­γε νω­ρίς, φαι­νό­ταν κου­ρα­σμέ­νος καὶ σπά­νια κά­να­με ἔ­ρω­τα. Νό­μι­ζα ὅ­τι περ­νοῦ­σε ἁ­πλῶς κά­ποι­α ἄ­σχη­μη φά­ση στὴ δου­λειά.

         «Ποι­ά εἶ­ναι;» Πά­τη­σα τὸ κέ­ικ μὲ τὸ πι­ρού­νι μου καὶ τὸ ἔ­κα­να σὰν ἕ­να στρῶ­μα σά­πιου κι­μά.

         «Κα­μί­α», εἶ­πε. «Δεν ὑ­πάρ­χει ἄλ­λη».

         «Τό­τε τί δὲν πά­ει κα­λὰ μὲ ἐ­μᾶς;» Δάγ­κω­σα τὸ νύ­χι τοῦ ἀν­τί­χει­ρά μου.

         «Πραγ­μα­τι­κά μ’ ­ἀ­ρέ­σεις... ἀλ­λά...»

         «Τὸ ξα­νά­πες αὐ­τό», εἶ­πα.

         «Ἀλ­λά... δὲν μπο­ροῦ­με νὰ εἴ­μα­στε μα­ζί». Τὰ μά­τια του ἦ­ταν κολ­λη­μέ­να στὸ ἀ­πεί­ρα­χτο πε­ρι­ε­χό­με­νο τῆς κού­πας του.

         «Για­τί; Για­τί ὄ­χι;» Ἕ­νας κρωγ­μὸς ξέ­φυ­γε ἀ­π’­ τὸ λαι­μό μου, κα­λύ­πτον­τας τὸ θό­ρυ­βο ἀ­π’ ­τὰ πο­τή­ρια καὶ τὰ μα­χαι­ρο­πί­ρου­να κα­θὼς καὶ τὸ μουρ­μου­ρη­τὸ τῶν πε­λα­τῶν. Ἡ ἀ­ρι­στε­ρή μου πα­λά­μη πέ­τα­ξε ὣς τὸ στό­μα μου.

         «Φταί­ω ἐ­γώ;» εἶ­πα, δεί­χνον­τας τὸ στῆ­θος μου, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἄρ­χι­ζε νὰ πο­νά­ει κα­θὼς ἡ καρ­διά μου κάλ­πα­ζε πρὸς τὸ στε­γνό μου στό­μα.

         «Ὄχι, ὄ­χι. Δὲν φταῖς ἐ­σύ.» Γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ σή­με­ρα μὲ κοί­τα­ξε στὰ μά­τια, τὰ δι­κά του γε­μά­τα κα­λο­σύ­νη καὶ συμ­πό­νια, σὰν νὰ πα­ρη­γο­ροῦ­σε ἕ­να μελ­λο­θά­να­το. «Ἔχεις ὅ,τι θὰ ζή­τα­γε ἕ­νας ἄν­τρας ἀ­πὸ μιὰ γυ­ναί­κα. Ἀλ­λὰ ...»

         «Εἶ­σαι ὁ­μο­φυ­λό­φι­λος;» Τόλ­μη­σα νὰ ψι­θυ­ρί­σω.

         «Ὄ­χι βέ­βαι­α». Τὰ φρύ­δια του σμί­ξαν. «Ἐσὺ μὲ ξέ­ρεις κα­λύ­τε­ρα.»

          «Ναί, φυ­σι­κά», εἶ­πα.

          «Μπο­ροῦ­με νὰ πα­ρα­μεί­νου­με φί­λοι», εἶ­πε.

          «Βέ­βαι­α, βέ­βαι­α, σί­γου­ρα». Συμ­φώ­νη­σα, γνω­ρί­ζον­τας πο­λὺ κα­λὰ ὅ­τι πο­τὲ δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ γί­νει αὐ­τό. Ἄ­φη­σε ἕ­να δε­κά­ευ­ρο στὸ τρα­πέ­ζι, ση­κώ­θη­κε, τρά­βη­ξε τὸ παν­τε­λό­νι του ψη­λὰ ἀ­π’­ τὴ μέ­ση, πῆ­ρε τὸ μπου­φὰν του ἀ­π’ ­τὴν πλά­τη τῆς κα­ρέ­κλας καὶ ἔ­φυ­γε μὲ ἕ­να σκέ­το, «Θὰ τὰ ποῦ­με».

          Τὸ κομ­πο­λό­ι του ἦ­ταν ἀ­κό­μα στὸ τρα­πέ­ζι, μι­σο­κρυμ­μέ­νο κά­τω ἀ­π’­ τὸ πι­α­τά­κι τοῦ κα­φέ του. Τὸ σή­κω­σα καὶ ἄρ­χι­σα νὰ με­τρά­ω τὶς χάν­τρες. Ἂν ἦ­ταν μο­νὸς ἀ­ριθ­μός, σκέ­φτη­κα, ἦ­ταν ὁ­μο­φυ­λό­φι­λος, ἂν ἦ­ταν δι­πλός, ἔ­φται­γα ἐ­γώ. Δε­κα­ε­πτὰ χάν­τρες. Τό­ ’­ξε­ρα ὅ­τι δὲν ἤ­μουν ἐ­γώ! Ἔ­στρι­ψα τὸ κομ­πο­λό­ι γύ­ρω ἀ­π’ ­τὸ δε­ξί μου χέ­ρι, τὸ ἄ­φη­σα νὰ κρε­μα­στεῖ σὰ φθι­νο­πω­ρι­νὸ στα­φύ­λι, ἄ­κου­γα τὶς χάν­τρες ποὺ κρο­τά­λι­ζαν κα­θὼς ἔ­πε­φταν ἡ μιὰ πά­νω στὴν ἄλ­λη, χά­ζευ­α πῶς λαμ­πο­κο­ποῦ­σε σὰν ἕ­να ἀ­κρι­βὸ γυ­ναι­κεῖ­ο πε­ρι­δέ­ραι­ο.

Πη­γή: Πρώτη δημοσίευση.

Κων­σταν­τί­να Σώ­ζου-Κύρ­κου. Σπούδασε Ἀγ­γλι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α καὶ ἔ­χει πά­ρει τὸ ΜΑ in Creative Writing Lancaster University. Δι­η­γή­μα­τά της ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ ἔν­τυ­πα καὶ δι­α­δι­κτυ­α­κὰ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ καὶ ἀν­θο­λό­για στὸ ἐ­ξω­τε­ρι­κό. Μεταφράζει ἀπὸ τὰ ἀγγλικά.