ΠΑΙΔΕΥΟΤΑΝ
τί θὰ γίνει: Ναπολέων; Ἀϊνστάιν; Δημοσθένης; Γκαῖτε; Βενιζέλος;
Ξαφνικὰ μπαίνει τὸ ἀφεντικὸ ἀπειλητικό: «Τσακίσου νὰ σκουπίσεις!»
Τί ὄμορφο ποὺ εἶναι τὸ πάρκο τοῦ Ἁγίου Ἀντρέα στὰ Πατήσια... Θὰ πετάξουμε,
Μυρτώ, στὴ μακρινή, ἐρημικὴ παραλία τῆς Ἀνάφης νὰ τελειώσουμε τὸν
πύργο ποὺ ἀρχίσαμε; Μὴν ξεχάσω τὸ συνδικαλιστικό μου καθῆκον: «Ἡ Ἕνωση
Ἀρτεργατῶν σᾶς προσκαλεῖ τὴ Δευτέρα 15:30 στὴν αἴθουσα τοῦ κινηματογράφου
Κεντρικόν μὲ
θέμα τὶς δίκαιες διεκδικήσεις τοῦ κλάδου μας».
Τί
ἔργο ἔχει σήμερα ἡ τηλεόραση; Διάλειμμα: κλεφτὸ τσιγαράκι. Καὶ
ματιὰ στὸ δρόμο. Μάνα, γιατί μὲ ταλαιπωρεῖς μὲ τὴν γκρίνια σου; Σήμερα
παίρνονται κρίσιμες γιὰ τὴν ἐργατιὰ ἀποφάσεις. Δὲν σᾶς ξετρελαίνουν
οἱ καμπυλωτὲς ὑπάρξεις ποὺ κυκλοφοροῦν μὲ τὶς σκιστὲς φοῦστες καὶ τὸ ἀργὸ
βάδισμα;
Ἂς
προχωρήσω στὸ μοναχικὸ δρόμο. Ν' ἀνοίξω τὴ μισάνοιχτη πόρτα ποὺ
προβάλλει μπροστά μου; Εἶναι, αὐτὴ ἡ Πόρτα; Τὴν ἀνοίγω διάπλατα, γεμίζω
φῶς, κλαίω, γελάω. Ναί, εἶναι αὐτὴ ἡ Πόρτα. Τοὺς βλέπω ὅλους τώρα. Καὶ
ὅλα. Καὶ σένα. Καὶ σένα. Καὶ σένα. Εἶμαι κοντά σας, εἶμαι δίπλα σας. Εἶμαι
πάνω ἀπ' αὐτά. Ἀρκεῖ μιὰ φορὰ νὰ δεῖς τοῦτο τὸ φῶς γιὰ νὰ σφραγιστεῖ ἀνεξίτηλα
ἡ ζωή σου – κι ἂν ἀκόμη πρόκειται νὰ τὴν περάσεις στὰ κάτεργα ἢ στὰ κατάβαθα
τῆς γῆς ἢ στὴν κόλαση τοῦ πολέμου.
Τὸ
ρολόι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου χτυπάει ἕντεκα. Θὰ προλάβει τὸ ἀσθενοφόρο
νὰ μεταφέρει ἔγκαιρα στῶν Πρώτων Βοηθειῶν τὸν Χρηστίδη μὲ τὸ ἔμφραγμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου