Ζω­ὴ Κων­σταν­τί­νου Γκό­γιο Χα­σιγ­κού­τσι - Γυ­ναί­κα στὸ μπά­νιο

 

planodion Δεκ. 6 ΠΗΡΑ ΜΙΑ ΓΚΕΪΣΑ καὶ τὴν ἀ­φι­σο­κόλ­λη­σα, για­τὶ σὲ σκέ­φτο­μαι καὶ ἤ­θε­λα κά­τι γυ­μνό, πρό­στυ­χο καὶ λε­πτε­πί­λε­πτο νὰ σὲ θυ­μί­ζει. Δυ­ὸ μέ­ρες με­τὰ τὰ γε­νέ­θλια σου, βλέ­πω τὴν ἁ­πα­λή της πλά­τη ποὺ σπά­ει ὅ­ταν μοῦ ρί­χνει μιὰ  κλε­φτὴ μα­τιά, καὶ μοῦ ‘ρχε­ται τὸ λο­ξὸ βλέμ­μα πού ‘χεις με­ρι­κὲς φο­ρὲς ὅ­ταν μι­λᾶ­με.         Ὄ­χι, ἐ­σὺ δὲν εἶ­σαι γκέ­ϊ­σα. Τώ­ρα σὲ βλέ­πω στὸν δι­ά­δρο­μο, τὴν ὥ­ρα ποὺ γυ­ρί­ζω στὸ γρα­φεῖ­ο. Στα­μα­τῶ καὶ κοι­τά­ζω πρὸς τὰ πί­σω. Πε­ρί­με­να πὼς εἶ­χες μπεῖ στὴν αἴ­θου­σα καὶ σὲ βλέ­πω ἀ­πέ­ξω, νὰ γέρ­νεις πλά­για μὲ τὸ ἕ­να χέ­ρι στὸ χε­ρού­λι, νὰ σταυ­ρώ­νεις τὰ πό­δια καὶ νὰ μὲ κοι­τᾶς. Κά­τι εἶ­πες καὶ τὸ ξέ­χα­σα.         Ἔ­χω τὴν ἴ­δια γκέ­ϊ­σα δυ­ὸ φο­ρές. Ἡ πρώ­τη εἶ­ναι σὲ τε­τρά­διο. Ἔ­ψα­χνα ἀ­φί­σα καὶ νό­μι­ζα ὅ­τι τὴν βρῆ­κα πιὸ φτη­νή. Τώ­ρα ἔ­χω δύ­ο στὸ σπί­τι. Μί­α γιὰ νὰ γρά­φω καὶ μί­α γιὰ νὰ κοι­τῶ. Βλέ­πω τὰ ἰ­δε­ο­γράμ­μα­τα στὸ ἐ­ξώ­φυλ­λο τοῦ τε­τρα­δί­ου καὶ μοῦ ἦρ­θε τό­τε πού μοῦ ‘λε­γες πὼς θὰ εἶ­χε πλά­κα νὰ γι­νό­σουν Γι­α­πω­νέ­ζος. Νὰ μά­θαι­νες καλ­λι­γρα­φί­α καὶ γι­α­πω­νέ­ζι­κα. Με­τὰ βέ­βαι­α πρό­σθε­σες, πὼς αὐ­τὸ δὲν θὰ γι­νό­τα­νε πο­τέ. Πὼς ὅ,τι καὶ νὰ ἔ­κα­νες δὲν θὰ ἔ­φτα­νε νὰ γί­νεις Γι­α­πω­νέ­ζος. Ἐ­γὼ σκε­φτό­μουν πὼς ἤ­θε­λα νὰ μά­θω Κο­ρε­ά­τι­κα καὶ νὰ τα­ξι­δέ­ψω μα­ζί σου στὴν Τα­ϊ­βάν. Νὰ σὲ δῶ στοὺς δρό­μους μὲ τὰ γυα­λιὰ ἡ­λί­ου ποὺ σὲ ἔ­χω δεῖ νὰ φο­ρᾶς μό­νο στὸ ἁ­μά­ξι.         Ἐ­κεί­νη τὴ μέ­ρα μι­λά­γα­με δυ­ὸ ὧ­ρες κι ἐ­σὺ ὅ­πως πάν­τα ἔ­φυ­γες νω­ρίς. Ὅ­σο μί­λα­γες, μὲ χτύ­πα­γε τὸ κλι­μα­τι­στι­κὸ για­τί κα­θό­μουν στὸ κα­τώ­φλι, καὶ τὸ κε­φά­λι μου βά­ραι­νε σὰν νὰ εἶ­χα πυ­ρε­τό. Τό­τε θυ­μή­θη­κα πὼς ἤ­μουν ἄρ­ρω­στη καὶ δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ δου­λέ­ψω ἄλ­λο. Γύ­ρι­σα σπί­τι γε­μά­τη ἀ­πὸ σέ­να καὶ ἄ­δεια πά­λι. Μπο­ροῦ­σε νὰ μὲ ἠ­ρε­μή­σει μό­νο ὁ σπὸρ fm.  Ἔ­ψα­χνα τὶς ἐκ­πομ­πὲς ποὺ ἀ­κοῦν οἱ τα­ξι­τζῆ­δες, ὅ­ταν γύρ­να­γα σπί­τι τρεῖς- τέσ­σε­ρις ἡ ὥ­ρα τὸ πρω­ὶ καὶ πέ­τυ­χα σ ’­ἐ­πα­νά­λη­ψη Led Zeppelin καὶ Janice Joplin. Δὲν ἦ­ταν αὐ­τὸ ποὺ ἔ­ψα­χνα ἀλ­λά μοῦ ‘κα­νε. Δυ­νά­μω­σα τὸ ἠ­χεῖ­ο κι ἄ­να­ψα τὸ πρῶ­το μου τσι­γά­ρο. Κα­τά­λα­βα πὼς γιὰ λί­γες ὧ­ρες γι­νό­μου­να κα­λά. Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Ζω­ὴ Κων­σταν­τί­νου. Σπού­δα­σε Δι­ε­θνεῖς Σχέ­σεις στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ Ἐ­διμ­βούρ­γου καὶ ζεῖ κι ἐρ­γά­ζε­ται στὸν Πα­να­μᾶ. Δη­μο­σι­εύ­ει ποί­η­ση στὸ ἱ­στο­λό­γιο Los Innuendos,  ποί­η­μα­τα καὶ πε­ζά της ἔ­χουν ἐ­πί­σης δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ ἀγ­γλό­φω­να πε­ρι­ο­δι­κὰ ὅ­πως τὸ Ink, Sweat & Tears, the Litro Magazine and the Selkie. Εικόνα: https://en.wikipedia.org/wiki/Goy%C5%8D_Hashiguchi     Ἀκυρῶστε τὴν ἐγγραφή σας ὥστε νὰ μὴν λαμβάνετε πλέον ἄρθρα ἀπὸ τὸ Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι. Ἀλλάξτε τὶς ρυθμίσεις τοῦ ἠλ. σας ταχυδρομείου μέσῳ τῆς διαχείρισης συνδρομῶν. Πρὸβλημα μετάβασης; Ἀντιγράψτε αὐτὴν τὴν URL στὸν φυλλομετρητή σας: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2022/12/06/%ce%b6%cf%89%e1%bd%b4-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%ba%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%87%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%b3%ce%ba%ce%bf%cf%8d%cf%84%cf%83%ce%b9/   Λειτουργεῖ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ WordPress.com