Ο Άρης Κωνσταντινίδης (1913-1993)
ανήκει στις κορυφαίες µορφές της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής
λόγω της στοχαστικής προσέγγισής του η οποία υπερβαίνει
χαρακτηριστικά γνωρίσµατα του διεθνούς µοντερνισµού: τη ρήξη µε την
παράδοση και την υποτίµηση της γεωγραφικής και πολιτισµικής διάστασης
της αρχιτεκτονικής (Achleitner, 1965˙ ΦεσσάΕµµανουήλ, 1993β: 23-24).
H µελέτη αυτή αυτό επαναπροσεγγίζει το έργο του της δεκαετίας
1957-1967 στον τοµέα του τουρισµού. Αρχίζοντας µε τη σκιαγραφία της
συγκρότησης και της φιλοσοφίας του Κωνσταντινίδη και τελειώνοντας µε
συµπερασµατικές παρατηρήσεις για τα ξενοδοχεία και µοτέλ Ξενία του
Ελληνικού Οργανισµού Τουρισµού, που σχεδιάστηκαν από τον ίδιον και
άξιους οµοτέχνους του, θα δοθεί έµφαση στις πτυχές εκείνες της
ξενοδοχειακής αρχιτεκτονικής του που επιβεβαιώνουν την εξής
γνώµη του ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου (1907-1985): «Τα
χρόνια, λέω, µας διδάσκουν πως όσο µια τέχνη έχει πιο τοπικό
χαρακτήρα τόσο πιο παγκοσµίου ενδιαφέροντος είναι.
Πως όσο είναι πιο
προσωπική τόσο κι έχει πιο πανανθρώπινη αξία. Κι όσο είναι
περισσότερο του καιρού της τόσο και το περιεχόµενό της είναι πιο
αιώνιο». (Εγγονόπουλου Ν., 1999: 15 [1938, συνέντευξη] & http://www.engonopoulos.gr/_homeEN)
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου