Διαβάζοντας ξανά τον Γκομπρόβιτς, γιατί λέω να ξαναδώ στο Ρεξ την πειραγμένη «Οπερέτα» του, κατάλαβα πώς συμπληρώνει κανείς τη φυσική έλξη της ανωριμότητάς του προς την ωριμότητα, με μια κίνηση που πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Το κατάλαβα από αυτά που συνεχίζω να γράφω στις εφημερίδες. Η ωριμότητα (υποτίθεται) με προστατεύει, όπως άλλωστε, και τα γηρατειά, τόσο όσο οι βραδιές μου στα Εξάρχεια επιβεβαιώνουν την αυταξία μιας νεότητας που δεν υπάρχει για μένα.
Αυτό λοιπόν που θα συνεχίσει να μου λείπει είναι ό,τι ο Γκομπρόβιτς ονόμασε Μορφή. Το άφημα δηλαδή στον ανεμοστρόβιλο της νεότητας ή, θα έλεγα, η αντίθεση στην παρα-μόρφωση της μόρφωσής μας. Διότι «ένας νεαρός που πετάει πέτρες είναι κάτι καλό, δεν σκανδαλίζει από καλλιτεχνική άποψη. Αλλά ένας νεαρός που βγάζει λόγους και επιχειρεί να αλλάξει τον κόσμο είναι απλώς αφελής και επηρμένος. Αυτό είναι κάτι κακό» («Διαθήκη»).
Να κάνω λοιπόν τι τον σοβαρό Δουζίνα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ή τον μοχθηρό Διόδωρο Κυψελιώτη στο «Βήμα»; Ο πρώτος μού θυμίζει τον Ζίζεκ την εποχή της Λιουμπλιάνα. Τα κείμενα του δεύτερου συνοψίζονται σε μια φράση του Ζενέ: «Πρωτεύουσα που η βασίλισσά της μόλις έχει δολοφονηθεί».
Και επειδή κουράζομαι με τα αυτονόητα, σκέπτομαι πως αυτονόητα δεν θα ήσαν, αν δεν τα διάβαζα χάνοντας τον κερδισμένο χρόνο από τον «Ενοικο» της Καλλιδρομίου.
Προσπαθώ να μην είμαι εκείνη η κυρία -ένα από τα θύματα κλοπής του Ζενέ- που, όταν της τον συνέστησαν, του είπε: «Χαίρομαι πολύ, κύριε. Συνεχίστε το έργο σας». Ομως χρειάζεται θράσος για να νομίζεις πως σε παίρνουν στα σοβαρά (τα θύματα). Οπως χρειάζεται θάρρος να επιδιώκεις τον αυτοεξευτελισμό βάζοντας στο κεφάλι σου αντί της κορόνας, μια μασέλα (η Ντιβίν στο «Ημερολόγιο ενός κλέφτη»).
Ο Γκομπρόβιτς επέμενε: «Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο άνθρωποι αστοί ως προς την καταγωγή και την παιδεία τους, νιώθουν την ανάγκη να ταυτιστούν με το προλεταριάτο».
Κι εγώ επιμένω, όταν νομίζω ότι ταυτίζομαι με τον Γκομπρόβιτς. Να μπορούσα τουλάχιστον σαν λαθρεπιβάτης του να τρύπωνα λίγη από τη δική μου ιδιοτροπία στην Οπερέτα του;
Τότε δεν θα με ένοιαζε αν ο Τσίπρας θα «διευρυνθεί» κι άλλο, ώστε να του ξεφύγω καλύτερα. Γιατί το ζήτημα δεν είναι ο Τσίπρας αλλά ο Γκομπρόβιτς. Εγραψε τον «Φερντυντούρκε» υποτίθεται για να υπερασπιστεί την προσωπικότητά του.
Ποια από όλες;
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Αυτό λοιπόν που θα συνεχίσει να μου λείπει είναι ό,τι ο Γκομπρόβιτς ονόμασε Μορφή. Το άφημα δηλαδή στον ανεμοστρόβιλο της νεότητας ή, θα έλεγα, η αντίθεση στην παρα-μόρφωση της μόρφωσής μας. Διότι «ένας νεαρός που πετάει πέτρες είναι κάτι καλό, δεν σκανδαλίζει από καλλιτεχνική άποψη. Αλλά ένας νεαρός που βγάζει λόγους και επιχειρεί να αλλάξει τον κόσμο είναι απλώς αφελής και επηρμένος. Αυτό είναι κάτι κακό» («Διαθήκη»).
Να κάνω λοιπόν τι τον σοβαρό Δουζίνα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ή τον μοχθηρό Διόδωρο Κυψελιώτη στο «Βήμα»; Ο πρώτος μού θυμίζει τον Ζίζεκ την εποχή της Λιουμπλιάνα. Τα κείμενα του δεύτερου συνοψίζονται σε μια φράση του Ζενέ: «Πρωτεύουσα που η βασίλισσά της μόλις έχει δολοφονηθεί».
Και επειδή κουράζομαι με τα αυτονόητα, σκέπτομαι πως αυτονόητα δεν θα ήσαν, αν δεν τα διάβαζα χάνοντας τον κερδισμένο χρόνο από τον «Ενοικο» της Καλλιδρομίου.
Προσπαθώ να μην είμαι εκείνη η κυρία -ένα από τα θύματα κλοπής του Ζενέ- που, όταν της τον συνέστησαν, του είπε: «Χαίρομαι πολύ, κύριε. Συνεχίστε το έργο σας». Ομως χρειάζεται θράσος για να νομίζεις πως σε παίρνουν στα σοβαρά (τα θύματα). Οπως χρειάζεται θάρρος να επιδιώκεις τον αυτοεξευτελισμό βάζοντας στο κεφάλι σου αντί της κορόνας, μια μασέλα (η Ντιβίν στο «Ημερολόγιο ενός κλέφτη»).
Ο Γκομπρόβιτς επέμενε: «Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο άνθρωποι αστοί ως προς την καταγωγή και την παιδεία τους, νιώθουν την ανάγκη να ταυτιστούν με το προλεταριάτο».
Κι εγώ επιμένω, όταν νομίζω ότι ταυτίζομαι με τον Γκομπρόβιτς. Να μπορούσα τουλάχιστον σαν λαθρεπιβάτης του να τρύπωνα λίγη από τη δική μου ιδιοτροπία στην Οπερέτα του;
Τότε δεν θα με ένοιαζε αν ο Τσίπρας θα «διευρυνθεί» κι άλλο, ώστε να του ξεφύγω καλύτερα. Γιατί το ζήτημα δεν είναι ο Τσίπρας αλλά ο Γκομπρόβιτς. Εγραψε τον «Φερντυντούρκε» υποτίθεται για να υπερασπιστεί την προσωπικότητά του.
Ποια από όλες;
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου