Ο Τίτος είναι μια λυρική φωνή στο χάος και το
ζόφο που ακολούθησε μετά την ήττα στα βουνά της Μακεδονίας. Είναι από
τους ηττημένους που τους αξίζει η τιμή ότι αν και δεν είχαν που να στρέψουν το
κεφάλι για μιαν αχτίδα φωτός δεν έδοσαν γη και ύδωρ στον "Πέρση
Βασιλέα". Είναι σαν τους επτακόσιους Θεσπιείς που κανείς δεν τους
θυμάται γιατί τους σκιάζει το μεγαλείο των τριακοσίων του Λεωνίδα. Που όμως
ήταν κι αυτοί εκεί στον άπελπι αγώνα για την τιμή της Ελλάδας.
Του Τίτου του αξίζει η τιμή ότι δεν υπόγραψε κι ας μην
είχε αυταπάτες. Δεν βολεύτηκε όπως τόσοι και τόσοι πίσω από τη δικαιολογία ότι
.. για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη δεν χαράμισαν την ζωή τους και
προτίμησαν την επιβίωση. Του Τίτου δεν του άρεσε η επιβίωση. Και στη Μακρόνησο
και στη Χούντα επέζησε από καθαρή τύχη. Μόνος του, σιωπηλός, με τη λύρα της
ποίησης του συντροφιά, πέρασε από τις Συμπληγάδες και τους Λαιστρηγόνες του
μετεμφυλιακού κράτους και της αδόκητης μεταπολίτευσης.
Αυτής της λυρικής φωνής της αξίζει η αναγνώριση της
αξιοπρέπειας μέσα στον ορυμαγδό τόσων διαψεύσεων.
Νίκος Μπογδάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου