Οι Μπητλς των ονείρων μιας εποχής

Αυτό το φιλμ του Ron Howard με τον νεανικό τίτλο “eight days a week” – «8 ημέρες τη βδομάδα» , δηλαδή έρωτας εις τη διαπασών ! - μίλησε για την εκτόξευση ενός συγκροτήματος στον ουρανό της επιτυχίας και την ταχύτατη ωρίμανσή του ως κριτικού- επικριτή των show business…Eκεί ,στο διάστημα της απόλυτης φήμης και της παγκόσμιας αποδοχής, της εξω-φρενικής διασημότητας που  ήταν μεγαλύτερη και αυτής του Ιησού Χριστού (!) – κατά δήλωση του Τζων Λέννον -  επρόκειτο να έλθει μια στοχαστική δημιουργία, διακριτή από τα αφετηριακά μαθητικά ερωτοτράγουδα….Ήταν κάτι το καταπληκτικό, αυτό το πέρασμα από  την ερωτεύσιμη «17χρονη που στεκόταν απέναντι» , έως την Ελεάνορ Ρίγκμπυ, που μάζευε το ρύζι των γάμων για τις σούπες του σπιτιού της ! Το πέρασμα από το φτωχόπαιδο του Λίβερπουλ που πουλούσε σάντοϋιτς στον σιδηροδρομικό σταθμό και όταν «του την έδινε» άνοιγε τα σάντουϊτς, έφτυνε μέσα (!!!!!!) και συνέχιζε να τα πουλάει σα να μην τρέχει τίποτε (!!!!) έως τον στοχαστικό τραγουδοποιό που κατασκεύαζε φιλοσοφία από πρωτογενή βιώματα, ήταν μια απίθανα μεγάλη πορεία – μέσα στον μικροχρόνο μιας 8ετίας, 1962-1970…

Τα  λαϊκά παιδιά από το Λίβερπουλ δεν εξοικειώθηκαν με τη δόξα χάρις ακριβώς στο overdose*  της επιτυχίας και  δεν αποποιήθηκαν το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους - ενώ όλοι τούς ήθελαν λατρεύσιμα είδωλα.

Οι  συναυλίες τους ήταν πολλοί μεγατόνοι χαράς και μέθεξης και   δεν παρήκμασαν στη συνείδησή τους παρά μόνο όταν μετεξελίχθηκαν σε θεαθήναι τσαμπουκά και βαβούρας.

Ο σκηνοθέτης  θα μπορούσε να πει κάτι και  για τους παράλληλους βίους άλλων συγκροτημάτων – όπως των Ρόλινγκ Στόουνς, που ξεκίνησαν το 1963. Θα μπορούσε να τσιτάρει στίχους από τη δημιουργία της ύστερης περιόδου, θα μπορούσε να πει περισσότερα για τις ταινίες τους, το «Βοήθεια οι Μπητλς»  ή το «Κίτρινο υποβρύχιο»…Θα μπορούσε να ανακατανείμει το χρόνο , εις βάρος των επεισοδίων υστερίας ,  υπέρ  των πολιτικοφιλοσοφικών τους  δράσεων και προσανατολισμών. Δεν το έκανε, και μ’ αυτό τον τρόπο συνεισέφερε κυρίως σε μια διάχυτη νοσταλγία.

Οι Μπητλς ήταν μαζί, ήταν μια αλληλοτροφοδοτούμενη παρέα, κάτι λιγότερο αλλά και σπουδαιότερο από ποδοσφαιρική ομάδα,  κάτι αλλιώτικο από τον Έλβις Πρίσλεϋ που συγκλόνισε την Αμερική – αλλά σε πορεία μοναχική ως το πέρας της ζωής του (1977). 

Οι Μπητλς παρήγαγαν σκέψεις αλλά και εικαστικές προτάσεις , με καλο-καμουφλαρισμένες  συνηγορίες υπέρ της μαστούρας : Όπως στη «Λούσυ στον ουρανό με διαμάντια» ( Lucy in the sky with diamonds, LSD). Όπου και έβαλαν το κοινό τους σε μια ιμπρεσιονιστική τροχιά, «σε ένα ποτάμι με μανταρινιές και μαρμελαδένιους ουρανούς»….

*υπερχορήγηση