Από τον καιρό που συνειδητοποιήσαμε ότι δεν θα έχουμε καλά
«ξεμπερδέματα» με τον ρυγχοφόρο και οι απώλειες των ξενόφερτων κατά
γενική ομολογία φοινικοειδών στους αστικούς κήπους αλλά και το δημόσιο
πράσινο ήταν αναρίθμητες, άρχισε να μας απασχολεί το ερώτημα: «και στη
θέση του φοίνικα που είχα, τι βάζω;». Η ερώτηση αυτή, εύλογη, δείχνει
ότι το κοινό, όντας πλέον περισσότερο ευαισθητοποιημένο από ότι πριν,
έρχεται να ζητήσει από τον Γεωτεχνικό, τον Κηποτέχνη, μια πραγματική
λύση, βιώσιμη, αισθητικά αποδεκτή, ιστορικά σημαντική και φυτοτεχνικά
εύκολη σε χειρισμούς.Με λίγα λόγια, απαιτεί από εμάς , τους «ειδικούς» , να παρέμβουμε με έργο κι όχι με θεωρία. Να παρέμβουμε κατ’ουσίαν, κοινωνικά και «παιδευτικά» στο Πράσινο του ελεύθερου χώρου, μακριά από «μόδες» , «μανίες» και άλλα συναφή ενός ….αμαρτωλού παρελθόντος που οδήγησε στην «Φοινικολαγνεία».
Βέβαια , δεν φταίνε σε τίποτα τα φυτά. Οι χρήστες φταίνε και οι εισηγητές. Και δεν ήταν συχνά εισηγητές οι Γεωτεχνικοί.
Μέσα από την επικοινωνία μου με πολύ κόσμο που είχε (δυστυχώς δεν έχει πια) «μνημειακούς» φοίνικες κανάριους σε κτίσματα της νεοκλασικής περιόδου, της πόλης του Πρασίνου της Κηφισιάς, έπρεπε να αναζητήσω μία λύση, με παραμέτρους όσους προαναφέραμε. Πιστεύω ότι δίκαια οδηγήθηκα στην επιλογή να προτείνω σχεδόν μονοσήμαντα την ΑΡΙΑ (Quercus ilex) , γιατί:
- είναι ενδημικό της Αττικής Χλωρίδας (γεμάτη η Πάρνηθα)
- είναι αειθαλές φυτό, με ιδιαίτερου χρωματισμού φύλλωμα που παίρνει και σχήμα σε μεγάλο σχετικά ύψος, οπότε έχει και όγκο-θεωρώ ότι ταιριάζει με τα χρώματα και τις «δομές» των νεοκλασικών κτισμάτων κι όχι μόνο
- είναι γενικά εύκολο φυτό στη συντήρηση
- έχει αξιοπρόσεκτη ανοχή στο καυσαέριο
- είναι φυτό που παράγεται από ελληνικά χέρια
- είναι ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ, και σε μία εποχή που πρέπει να διατηρήσουμε τη βιοποικιλότητα, είναι σημαντικό να επαναφέρουμε τις Βελανιδιές στην Αττική Γη. Με αφορμή τη διάδοσή της, μπορούμε να «κολλήσουμε» από δίπλα και τη διάδοση, με σποροφύτευση κυρίως, της ήμερης βελανιδιάς (Quercus aegilops) που είναι είδος που κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Η Αριά, μπορεί να αποτελέσει «κοινωνική» παρέμβαση του Γεωτεχνικού-Κηποτέχνη και εμβληματικό φυτό του Αστικού Δημόσιου Χώρου. Και ως προς τα φοινικοειδή, ας «στρέψουμε» την προσοχή μας στον Κρητικό Φοίνικα, το Φοίνικα του Θεόφραστου και το Βαι, πριν αποτελέσει παρελθόν….
(*) Με μία ιστορική απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιου του Δήμου Αμαρουσίου, αποφάσισε ομόφωνα την 19η Μαΐου του 2015, να εφαρμόσει αυτήν την επιλογή στα φοινικοειδή που βρίσκονται στη δικαιοδοσία του, εφόσον χάνονται από το σκαθάρι….
Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΟΙΚΟ της «Καθημερινής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου