ΣΩΤΗΡΙΟΥ Γ. ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ:Ο ΧΡΟΝΙΚΟΣ ΔΙΑΣΠΑΣΤΗΣ

                            

                                                            Στους

                                                       Γ.Χειμωνά,

                                                      Κλαρκ Αστον Σμιθ,

                                                     Χ. ΤΖ. Ουέλλς

 

                           ΔΕΛΦΟΙ, Δεκέμβρης 2003

_ « Αυτό , βέβαια , μένει να αποδειχτεί » είπε ο Φαίδιμος – με έναν αέρα απροσποίητης άνεσης.

Το ποτό –ένα σκουρόχρωμο, βαρύοσμο υγρό- αναδεύτηκε στον πάτο του κρυστάλλινου ποτηριού του προτού, με μια κίνηση,και με μια απροσδιόριστης σημασίας γκριμάτσα, το εκτοξεύσει στο βάθος του λάρυγγά του.

Μπροστά του, στο γυάλινο τραπεζάκι του καθιστικού, ανάμεσα σε επιτοίχιους τάπητες, παλιά ξύλινα έπιπλα και στοίβες βιβλίων με υφασμάτινα ή δερμάτινα εξώφυλλα, το κρυστάλλινο πολύεδρο συνέχιζε να απλώνει τους ιριδισμούς του σε κύματα , μέσα στο παράγωνο δωμάτιο.

_ «Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, δεν σε φοβίζει καθόλου το ενδεχόμενο να κάνεις λάθος»

Ο Μπάμπης, βουλιαγμένος στην δεύτερη δερμάτινη πολυθρόνα, στην άλλη άκρη του σαλονιού, ξεφύσαγε νευρικά τον καπνό του λεπτού πούρου. Παρακολουθούσε την πορεία του καπνου προς το μεγάλο ρολόϊ του τοίχου, που έδειχνε τα είκοσι λεπτά μετά την ενάτη βραδυνή.

 Τον Μπάμπη πάντοτε τον τρόμαζε ο τρόπος με τον οποίον σκεπτόταν ο Φαίδιμος. Τον παρέβαλλε με την σύνθεση ενός μουσικού κομματιού ΄ όταν ακούς την εισαγωγή του, δεν μπορείς να γνωρίζεις ότι αποτελεί ξαναδουλεμένο μέρος του κύριου μουσικού θέματος – ή να αναγνωρίσεις σε αυτό αλληλουχίες του ρεφραίν… Κάθε φορά που επεξεργαζόταν ξανά τους συλλογισμούς του Φαίδιμου, νόμιζε ότι ανακάλυπτε τις απόπειρές του να του στήνει παγίδες΄ η ίδια του η κρίση, φωτισμένη υπό άλλη γωνία, κατέληγε σε άλλα συμπεράσματα.

_«Κοίτα, Μπάμπη…πως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα παράδοξο, την στιγμή που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν η ίδια η πραγματικότητα στην οποία ζούμε είναι ένα παράδοξο ,΄» - έγειρε το σώμα μπροστά – «…και μάλιστα, όταν έχω ήδη εφεύρει τον μηχανισμό που επαναφέρει τον χρονικό διασπαστή στο προηγούμενο μήκος κύματος…»

Ο άλλος τον κύτταξε με απελπισία… Φοβόταν ότι η ίδια η ισχνότητα των δικών του επιχειρημάτων θα έφερνε το Σύμπαν ολόκληρο σε δεινή θέση – και το μόνο που τον παρηγορούσε, ήταν η σκέψη ότι –δεν μπορεί, θα είχε υπερτιμήσει τον ευφάνταστο φίλο του αυτή τη φορά…

Αλλιως , ο Θεός να έβαζε το χέρι του…(ποιάς π ρ α γ μ α τι κ ό τη τας   ο Θεός, όμως ,΄)

«Λ οιπόν, άκου το για μία ακόμη φορά… ενεργοποιώντας αυτή την επιφάνεια, ο χρονικός διασπαστής τίθεται σε λειτουργία…από την χρονική στιγμή εκείνη, που είναι κοινή για τις δύο ‘’ καταστάσεις’’ που θα προκύψουν από την διάσπαση – και μέσα σε μία σφαίρα ακτίνας δυό χιλιομέτρων – η χρονική πορεία διχάζεται, δημιουργούνται δύο ανεξάρτητα πεδία αιτιότητος, με ισόχρονες διαφορετικές πορείες…αυτόματα, όμως, τίθεται σε λειτουργία και ο μηχανισμός επαναφοράς. Μέσα σε δύο λεπτά θα έχουμε επανέλθει».

Ο Φαίδιμος χάϊδεψε την επιφάνεια του πολύεδρου…

«Και πως θα «επανέλθει», και σε τι θα επανέλθει η χρονική πορεία, εάν την χρονική στιγμή που ορίζεται κοινή για τα δύο πεδία, οι δύο αιτιότητες δεν είναι συμβατές ,΄» Ο Μπάμπης αναρρίγησε.

«Αυτό δεν το ξέρουμε…αλλά θα το μάθουμε» είπε ο Φαίδιμος. Και, δίχως προειδοποίηση, ενεργοποίησε την επιφάνεια.

           _  Ορίστε λοιπόν,τι έγινε,΄     Ορίστε λοιπόν, τι έγινε ,΄ Σχίσθηκε το καταπέτασμα

Άνοιξαν οι πύλες του Τάρταρου        και ακούσθηκε λόγος Κυρίου ,΄

και καταβαραθρωθήκαμε,΄Αφού      Πολλές φορές ο άνθρωπος έφθασε σε τέτοια

Σου εξήγησα, το πολύεδρο λει-    σταυροδρόμια – και κάποιες απ’ αυτές βρήκε το θάρρος να

τουργεί με την κοσμική ακτινοβο-προχωρήσει! Θάρρος Μπάμπη!

λία, σε ελαχιστότατα επίπεδα.      Αξίζει τον κόπο, φίλε μου, γιατί δεν είναι πια η τύχη

Είναι κάτι αντίστοιχο με το να      και η μοίρα – αλλά ο άνθρωπος που ανεβαίνει στο

παίρναμε τον ρού ενός παρα-        πρώτο σκαλί!

πόταμου,λίγο πριν το Δέλτα…

Η ανθρώπινη βούληση, φίλε μου,

να ποιος παίζει τον κύριο ρόλο σ’    Ο Μπάμπης βύθισε τα νύχια του στο κάθισμα της

αυτό το παιχνίδι..                             πολυθρόνας, Ένας ίλιγγος του μούδιασε το μυαλό

                                                      και τις αισθήσεις – και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.

_ Ο αιώνιος Φαίδιμος! Πάω στοίχη-    Ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να πει αν ήταν δάκρυα

μα ότι θα πυροδοτούσες ακόμη και     φόβου, οργής ή συγκίνησης…

μία Σούπερνόβα για να μελετήσεις τα    «Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό Φαίδιμε», ψιθύρησε

σωματίδια και τις ακτινοβολίες που       «Όχι έτσι, πάντως, όχι δίχως άλλη έρευνα, δίχως

παράγονται… (ο Μπάμπης έτρεμε, μαζί  την σύμφωνη γνώμη μου, αφού είμαστε μαζί σ’αυτό το

από φόβο και από τον θυμό για την      πείραμα»

απροειδοποίητη ενέργεια του φίλου του) »Δεν το περίμενα αυτό από εσένα, έναν ανθρωπιστή

Τράβα μετά, λοιπόν, να πάρεις το με-     και με λύπη μου αντιλαμβάνομαι ότι, αυτό που με

τάλλιο της Αστρικής Ακαδημίας – και     στενοχωρεί περισσότερο δεν είναι η δεινή θέση στην  

μην ξεχάσεις να τους πεις ότι χρησι-     οποία μπορεί να μας έχεις φέρει, διχάζοντας τον ίδιο

μοποίησες για πειραματόζωο και τον     τον πυρήνα της φυσικής και πνευματικής μας ύπαρξης

φίλο σου τον Μπάμπη! Ά, αυτό βέβαια   ,αλλά το γεγονός ότι δεν εκτίμησες την ανθρώπινη    

στην περίπτωση που υπάρχει ακόμη     ζωή και την φιλία… Και αυτό, σ’ αυτόν τον κόσμο

η Αστρική Ακαδημία – και ο κόσμος     ή σε κάποιον άλλο, δεν είναι παρά ένα βήμα προς

όπως τον ξέραμε.                         τα πίσω. Κρίμα, Φαίδιμε, σε είχα για πολύ υψηλότερα

_ Ο φίλος μου ο Μπάμπης! Ο Μπά-

μπης που φοβάται να κάνει το βήμα      Ο Φαίδιμος, που δεν περίμενε αυτή την αντίδραση,

στο άγνωστο! Στην αλήθεια! Στην γνώ-  δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί, προβάλλοντας

ση!                                                  τα επιχειρήματα που είχε προετοιμάσει, για την φύση

                                                      των χρονικών πεδίων και για την λειτουργία του μηχα-

_ Ναι!- ή, τουλάχιστον, ο ένας από τους  νισμού επαναφοράς. Αισθάνθηκε λιγότερο σίγουρος

δύο δυνητικούς Μπάμπηδες – γιατί ο άλλος, για την αξία αυτού που, μόλις πριν,είχε επιχειρή

Κύριος οίδε τι «κάνει» , «τώρα»… Και εσύ,   σει… Είχε υποβαθμίσει αυτό που ήθελε να

παριστάνεις τον Εμπεδοκλή μπρός στο στόμιο  ιεροποιήσει, την ανθρώπινη βούληση…

της Αίτνας – ενώ στην πραγματικότητα είσαι

ο Ηρόστρατος που καίει τον ναό της Εφέσου!

                                                                «Άκουσε, Μπάμπη», είπε …« ξεκίνησα έναν  

_Ηρέμησε! Ό,τι και να κάνει ο άλλος         αγώνα, για να νικήσω τον χρόνο, τον μεγάλο

Μπάμπης τώρα, δεν μπορεί να είναι πολύ  δυνάστη της ανθρωπότητας. Γνωρίζω ότι έσφαλα,  

διαφορετικό από αυτό που κάνεις εσύ.    αλλά το σφάλμα μου μαρτυρεί για όλα τα παρόμοια

Αυτό προσπάθησα να σου δείξω, ότι      σφάλματα του ανθρώπου.

έχω λάβει όλα τα μέτρα για να μην γί-  Δεν θ’ αφήσω την ελπίδα ότι απ’ αυτό κάτι καλό

νουν τα δύο πεδία ασύμβατα! Αυτό έχει θα βγει και για μια ψυχή εγωϊστική σαν την δική μου’

εξασφαλισθεί!  Μα, δεν καταλα-

βαίνεις, ότι εάν αποδείξω ότι ο χρόνος έχει 

και άλλες δυνητικές πορείες, ο άνθρωπος    Και αυτό για το οποίο πονώ είναι η ελευθερία

θα έχει κάνει ένα βήμα για να τιθασεύσει    ,η δική μου και η δική σου. Θα μπορούσε,ξέρω,

τον μεγαλύτερο δυνάστη του, τον χρόνο ,΄  με πιο απλούς τρόπους η ζωή μας να ήταν

Το ίδιο το Συνεχές που τον δημιούργησε ,   όμορφη. Άσε με όμως να ελπίζω ότι θα έχω

το ίδιο το Αμφίδρομο παράδοξο που τον     κάτι παραπάνω ν’αφήσω στην αυριανή σπορά

Φυλακίζει, θα γίνουν για τα παιδιά του ευ-  της γης…

κολοδιάβαστες ιστορίες στα σχολικά βιβλία.

Θα καταταγούν μαζί με την περιγραφή του

φαινομένου της άνωσης-ή την εξήγηση

της παλίρροιας… Οι φιλοδοξίες μου δεν  Ο Μπάμπης τον κύτταξε με την ελπίδα ότι είχε

εντοπίζονται στην απόκτηση βραβείων,   μπροστά του τον ίδιο άνθρωπο που είχε γνωρίσει

αλλά στο ζήτημα της ανθρώπινης ελευθε- και εκτιμήσει χρόνια πριν, στις αρχές των

ρίας!                                                      σπουδών τους

                                                                              

Οι πύρινοι λόγοι του Φαίδιμου έκαμψαν τον  _ «Πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο ,΄»

Μπάμπη, που πάντοτε θαύμαζε τον φίλο         

του – και ένοιωσε, για μια στιγμή, περηφά-  _ «Ναι!», απάντησε ο Φαίδιμος…

νεια που θα γινόταν, ίσως, μάρτυρας μιας

τέτοιας κοσμοϊστορικής στιγμής

                          «Για το καλό όλων, ελπίζω να έχεις δίκιο»,

                              ψιθύρησε και κάρφωσε με προσμονή τα μάτια

                               του στα μάτια του άλλου.

_ « Η ελπίδα δεν έχει πια θέση στην συζήτησή μας», του απάντησε ο Φαίδιμος.

Ο άλλος πάγωσε!…

«… γιατί τα δυό λεπτά πέρασαν – και αντικαταστάθηκε από την βεβαιότητα!

Έλα,» ( είπε, και σήκωσε το ποτήρι ) , «ας πιούμε στην πρόοδο του ανθρώπινου γένους»

Τα μάτια του Μπάμπη γαλήνεψαν – κι’αμέσως πήραν μια νοσταλγική χροιά. 

Για την «Ιστορία», ας αναφέρουμε ότι τα πειράματα σταμάτησαν λίγα χρόνια μετά, όταν αποδείχθηκε ότι πολλοί άνθρωποι που εκτέθηκαν σ’αυτά, παρουσίασαν φαινόμενα σύγχυσης και μεταβολής απόψεων για γεγονότα , για τα οποία είχαν διατυπώσει άλλη άποψη λίγο πρωτύτερα…

  Ο Φαίδιμος άρχισε να πειραματίζεται σε άλλες κατευθύνσεις, ψάχνοντας για χωροχρονικά παράδοξα στην ανθρώπινη Ιστορία και Προϊστορία, που θα τον διδάξουν νέες μεθόδους τιθάσευσης του χρόνου. Δεν τα κατάφερε ακόμη, αλλά είναι σίγουρος ότι αυτό θα γίνει «κάποτε» (ότι και αν σημαίνει η λέξη αυτή).

Ο Μπάμπης είναι ιεραπόστολος στο Κονγκό – και εκδότης της εφημερίδας «ΝΥΞ»

Γι’αυτόν, η εμπειρία αυτή στάθηκε καθοριστική για την «κατανόηση της αποστολής του», όπως λέει…

Για ‘μένα, ο χρόνος παραμένει ένας σκοτεινός Ωκεανός, που φωτίζεται, αμυδρά, από φωτεινές μορφές που τον οραματίσθηκαν –ίσως γι’αυτό να νομίζω πως θα κατακτηθεί μια μέρα… 

 Σ.Ρ.