Ο στρατηγός που φίλησε την γυναίκα του συνταγματάρχη

 

Του Γιάννη Σχίζα

Ποντίκι 30.1.25 

Κατά παράβαση των στρατιωτικών ηθών και εθίμων, ο στρατηγός φίλησε σε ανοιχτό χώρο – παρουσία χιλιάδων θεατών- την γυναίκα του συνταγματάρχη Παπαδόπουλου. Ήταν ένα διάσημο φιλί που δόθηκε από τη Δέσποινα Παπαδοπούλου  και το οποίο αποτέλεσε την πηγή πολλών σχολιασμών του  Μίμη Δομάζου, μετά από την πτώση της δικτατορίας.. Έτσι όμως ή αλλιώς, ο Δομάζος ήτανε ένα απολιτίκ αστέρι, που ποσώς τον ένοιαζε η    κατάσταση αυτή. Επίσης όμως δεν τον (πολύ)ένοιαζε η κατάσταση των ποδοσφαιρικών πραγμάτων  .

  Θυμάμαι το 1962, που παίζαμε  (Χαραυγιακός) την Κυριακή  στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας   με το Μαρούσι για την άνοδο στην Α1 κατηγορία, αγώνα που κερδίσαμε με 1-0 χάρις σε ένα  γκολ που έβαλε   ο  «Λουμούμπα» (παρατσούκλι ποδοσφαιριστή !), λοιπόν  στο τέλος είχαμε μπει στο γήπεδο , όπου όμως  επικράτησε το ξύλο. Την  Τετάρτη έπαιζε Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, σε αγώνα ρεβανς με το προηγούμενο  1-4 του  Καραϊσκάκη, οπότε το σκορ διαμορφώνεται σε 3-0,  το δε  παιχνίδι  «είναι αργό, απελπιστικά αργό», θαλεγε ο Χάρυ Κλυν, με αντίστοιχη προφορά βεβαίως.  Τότε οι αγανακτισμένοι φίλαθλοι  από το διαπιστωμένο σικέ ρίχνουν τα κάγκελα και  ορμάνε στο γήπεδο, με αποτέλεσμα αυτό το κύπελλο να μην το πάρει κανένας! Ο Δομάζος ήτανε με τους συναθλητές του, σε κατάσταση ύπνωσης…

 

Επανέρχομαι όμως στο θέμα του φιλιού σαν θέμα παρέμβασης στα γηπεδικά προβλήματα, και θυμίζω τον Πατακό που όντας θεατής απαίτησε την διακοπή ενός αγώνα για να κάνει συστάσεις στους «ποδοσφαιριστάς» - προφανώς για να παίζουν καλύτερα. Η εξουσία τότε παρενέβαινε ευθέως στα γηπεδικά δρώμενα, χωρίς να αποδέχεται για τις κινήσεις της  κάποιον έλεγχο από τις μάζες.

ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ        

Το  Γουέμπλεϊ ήτανε ένα βασικό παιχνίδι, που ανέδειξε την στόφα του Δομάζου.  Πριν όμως είχαν προηγηθεί οι αγώνες με τον Ερυθρό Αστέρα, για τους οποίους πολλοί είχανε υποστηρίξει ότι ήτανε «πειραγμένοι»- ας το πάρει το ποτάμι, ήτανε μπηχτή από Ολυμπιακής πλευράς.. Ήμασταν στο  1971, τέσσερα χρόνια δικτατορία, ο κόσμος κόντευε να ξεμάθει από μαζικές εκδηλώσεις– τότε μου φαίνεται ότι άκουσα τον χαρακτηρισμό του γηπέδου  της Λεωφόρου ως κατάλληλου μόνο για φαντάρους !  Είμαι  λοιπόν στη διασταύρωση Βουλιαγμένης και Συγγρού, τα πλήθη αμέτρητα, θυμάμαι ακόμη τις μικρές χάρτινες προκηρύξεις  που έγραφαν  μόνο 3-0(!), η συγκοινωνία οχημάτων μόλις που διεξάγεται, οπότε στον ορίζοντα (από Συγγρού μεριά) εμφανίζεται ένα αμάξι κάμπριο :  Στο πίσω μέρος καθόταν μια χοντρή (συγνώμη, εύσωμη θέλω να πω) γυναίκα  που περιέφερε   θριαμβευτικά τη  ζακέτα της ! 54 χρόνια μετά, αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να την ξεχάσω!

Εν τω μεταξύ όμως έχουμε παρενέργειες οικογενειακές. Στην οικογένεια έχουμε Παναθηναϊκούς-Ολυμπιακούς  2-1  -  με αδιάφορους τους γονείς μας -    που ήταν  επαρκής πλειοψηφία για τις πλέον τρελές-Παναθηναϊκές  φαντασιώσεις. Και όντως, ο ένας εκ των αδελφών μου προβαίνει εις βαρυσήμαντον δήλωσιν: «ο υπογεγραμένος…δηλώ ότι εις περίπτωσιν νίκης του Παναθηναϊκού θα επιστρέψω εκ του  Γουέμπλεϊ με τα πόδια».  Η δήλωση καταχωρείται σε αθλητικές - και όχι μόνο-  εφημερίδες!

Τέλος πάντων, ο Δομάζος ξεκίνησε από τους Αμπελόκηπους – που ήταν κάποτε στην ημιαγροτική Αττική  ότι μαρτυρεί το όνομά του, δηλαδή Αμπέλια και κήποι  - για να κηρυχθεί   το 2003 ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής από την ΕΠΟ , ενώ επιλέχθηκε σαν μέλος της  καλύτερης 11αδας όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήτανε  κρίμα που  τον χάσαμε ! Ο γάμος του με την Βίκυ Μοσχολιού ήταν ένα μεγάλο γεγονός της εποχής- η ενότητα της ποδοσφαιρικής και της λαϊκής-τραγουδιστικής διανόησης. Κι αυτό όμως, αποδείχθηκε βραχύβιο.

         Στα  «Ποδοσφαιρικά κβάντα» , ένα βιβλίο που αναφέρονταν  σε μικροιστορίες της στρογγυλής θεάς με μια διάθεση φυσικής  των μικροσωματιδίων(!) –έγραφε ο Γιώργος Λούης Κύρκος : «…. αν δεν υπήρχαν αυτοί οι δήθεν ατάλαντοι να παριστάνουν ότι παίζουν ποδόσφαιρο μόνο και μόνο για να αποδεικνύεται κάθε φορά ότι είναι χειρότεροι του Μέσι (διάσημος διεθνής ποδοσφαιριστής), θα υπήρχε ποδόσφαιρο; Θα υπήρχε Μέσι;». Δηλαδή εξ αιτίας αυτών των χαμηλής ποιότητας  ποδοσφαιρόφιλων, μπορούμε σήμερα  να μιλάμε για την μεγάλη ικανότητα των Μέσι – συγγνώμην ,  των Δομάζων ;

Όχι, ο Δομάζος και ο Μέσι δεν ήταν οι λιγότερο κακοί. Ήτανε  οι άριστοι, εκ των αρίστων….