Βασίλης Χουλιαρᾶς: Συγχώρεση

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 23 Ἰανουάριος 2025 ΤΑΝ Ο ΠΑ­ΠΑΣ τοῦ χω­ριοῦ πῆ­γε στὸ σπί­τι τοῦ Π. γιὰ νὰ τὸν με­τα­λά­βει, κα­θὼς σὲ ὅλους εἶ­χε γί­νει γνω­στὸ πὼς ἦταν στὰ τε­λευ­ταῖα του καὶ πὼς ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα θὰ ἔσβη­νε, τὸν βρῆ­κε ἀπα­ρη­γό­ρη­τα νὰ κλαί­ει.         Ὁ ἱε­ρέ­ας, βλέ­πον­τάς τον σὲ αὐ­τή την κα­τά­στα­ση, ἔμει­νε ἔκ­πλη­κτος καὶ συ­νά­μα ἔνιω­σε ἄβο­λα, διό­τι σὲ κα­μία πε­ρί­πτω­ση δὲν θὰ πε­ρί­με­νε τὲτοιου εἴ­δους φερ­σί­μα­τα ἀπὸ κά­ποιον τῆς ἡλι­κί­ας τοῦ Π. Πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπὸ ἐκεῖ­νον, γιὰ τὸν ὁποῖο σὲ ὅλους ἤτα­νε γνω­στὸ τὸ πό­σο δυ­να­τὸς εἶ­χε στα­θεῖ πάν­τα στὴ ζωή του καὶ μὲ πό­ση ἀξιο­πρέ­πεια εἶ­χε ὑπο­μεί­νει τὶς ἀπα­νω­τὲς συμ­φο­ρὲς ποὺ ἀπὸ μι­κρὸ παι­δί τοῦ εἶ­χαν λά­χει.        Κά­θι­σε λοι­πὸν κά­πως δι­στα­κτι­κὰ δί­πλα του καὶ προ­σπά­θη­σε νὰ τὸν πα­ρη­γο­ρή­σει. Πα­ράλ­λη­λα τὸν πα­ρα­κά­λε­σε νὰ τοῦ ἐξο­μο­λο­γη­θεῖ τοὺς λό­γους γιὰ τοὺς ὁποί­ους ἔκλαι­γε. Λέ­γον­τάς τους, ἔτσι τοῦ εἶ­πε, θὰ ξε­λά­φρω­νε ἀπὸ ὅ,τι ἔμοια­ζε νὰ τὸν βα­ραί­νει. Ἀλ­λὰ ὁ ἄλ­λος, πα­ρὰ τὶς συ­νε­χεῖς πα­ρα­κλή­σεις, ὄχι μό­νο κου­βέν­τα δὲν ἔβγα­ζε, ἀλ­λὰ συ­νέ­χι­ζε ἀμεί­ω­τα τὸ κλά­μα.         Ἐκνευ­ρι­σμέ­νος πιὰ ὁ πα­πᾶς καὶ ἀπο­γο­η­τευ­μὲ­νος ἀπὸ ἐκεῖ­νον τοῦ φώ­να­ξε πὼς ἡ ὅλη συμ­πε­ρι­φο­ρά του ἦταν πλέ­ον ντρο­πή. Ἀμέ­σως τώ­ρα θὰ ἔπρε­πε νὰ σκου­πί­σει τὰ μά­τια του καὶ νὰ πά­ψει νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται σὰν γυ­ναι­κού­λα. Νὰ φα­νεῖ γιὰ ἄλ­λη μιὰ φο­ρὰ γεν­ναῖ­ος καὶ νὰ ἀφή­σει στὴν ἄκρη τὸν ὅποιο ἐγωι­σμό. Στὸ κά­τω κά­τω δὲν ἐπρό­κει­το νὰ πά­θει κά­τι ποὺ δὲν ἔχει ἢ δὲν μέλ­λε­ται νὰ συμ­βεῖ καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἄλ­λους. Κα­λῶς ἢ κα­κῶς, οὔ­τε ὁ πρῶ­τος σὲ αὐ­τὴ τὴν ἀτέ­λειω­τη σει­ρὰ θὰ ἦταν οὔ­τε ὁ τε­λευ­ταῖ­ος.          Τό­τε ὁ Π., δί­χως νὰ τὸν κοι­τά­ξει, ἀπάν­τη­σε: «Πά­τερ, μὲ βλέ­πεις νὰ κλαίω, ἀλ­λά, πί­στε­ψέ με, δὲν εἶ­ναι γιὰ τοὺς λό­γους ποὺ πι­θα­νὸν ἐσὺ νὰ νο­μί­ζεις. Τὰ δά­κρυα τὰ ὁποῖα χύ­νω δὲν εἶ­ναι γιὰ μέ­να, ἀλ­λὰ γιὰ τὸ Θεό.           »Τώ­ρα ποὺ τὸ τέ­λος τοῦ βί­ου μου πλη­σιά­ζει καὶ κα­θὼς γιὰ στερ­νὴ φο­ρὰ κοι­τά­ζω πρὸς τὰ πί­σω, μοῦ γί­νε­ται πλέ­ον ὁλο­φά­νε­ρο πὼς ὅ,τι μοῦ εἶ­χε δο­θεῖ δὲν ἦταν πα­ρὰ μιὰ ζωὴ ἀτέ­λειω­της δυ­στυ­χί­ας, ὅπου κά­θε στιγ­μὴ χα­ρᾶς μὲ πό­νο χρό­νων ἔπρε­πε νὰ πλη­ρω­θεῖ.          »Ὅσο κι ἂν θέ­λω νὰ τὸ δῶ δια­φο­ρε­τι­κά —ὀρ­κί­ζο­μαι πὼς πολ­λὲς φο­ρὲς προ­σπά­θη­σα νὰ βρῶ αὐ­τὸ τὸν ἄλ­λο τρό­πο— στὸ τέ­λος ὅ,τι ἀπο­μέ­νει εἶ­ναι μία καὶ μό­νο μαύ­ρη ἀλή­θεια: ὁ κό­σμος ποὺ Ἐκεῖ­νος ἐπι­φύ­λα­ξε σὲ ἐμέ­να δὲν ἦταν πα­ρὰ ἕνας κό­σμος βί­ας, ἀδι­κί­ας καὶ κα­κί­ας. Δὲν μπο­ρῶ νὰ ξέ­ρω ἂν αὐ­τὸ εἶ­ναι ἀπόρ­ροια δι­κῆς Του ἀδυ­να­μί­ας ἢ ἂν ὑπάρ­χει κά­ποιος ἄλ­λος βα­θύ­τε­ρος λὸ­γος γιὰ τὸν ὁποῖο ἔπρε­πε τό­σο νὰ ὑπο­φέ­ρω.             »Δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ γνω­ρί­ζω τὴν ἀπάν­τη­ση καὶ γι’ αὐ­τὸ δὲν ξέ­ρω ἂν πρέ­πει νὰ Τὸν λυ­πᾶ­μαι ἢ ὄχι, ἀλ­λὰ σὲ κά­θε πε­ρί­πτω­ση, πά­τερ, ἀπὸ τὰ βά­θη τῆς ψυ­χῆς μου τὸ λέω, σί­γου­ρα Τὸν συγ­χω­ρῶ», καὶ μὲ αὐ­τὰ τὰ λό­για, μέ­σα σὲ δά­κρυα καὶ ἀνα­φι­λη­τά, χω­ρὶς νὰ πεῖ κά­τι ἄλ­λο, ξε­ψύ­χη­σε.             Ἀπο­σβο­λω­μέ­νος ἔμει­νε ὁ πα­πᾶς καὶ μέ­χρι τὸ τέ­λος τῆς δι­κῆς του τῆς ζω­ῆς δὲν ἔπα­ψε νὰ ἀνα­ρω­τιέ­ται ἂν ἐκεῖ­νος ποὺ εἶ­χε πά­ει κά­πο­τε νὰ ἐξο­μο­λο­γή­σει, μὲ αὐ­τὴ τὴν τε­λευ­ταία του φρά­ση, τε­λι­κὰ εἶ­χε κερ­δί­σει τὴν Κό­λα­ση ἢ τὸν Πα­ρά­δεισο καὶ μή­πως ἀκό­μα ὁ Π. εἶ­χε τό­σο ὑπο­φέ­ρει, για­τί ἔπρε­πε νὰ βρε­θεῖ ἐκεῖ­νος, ποὺ δί­νον­τάς Του τὴ συγ­χώ­ρε­ση, θὰ λύ­τρω­νε τὸν Λυ­τρω­τή. Πη­γή: Ἱστο­ρί­ες ἀπὸ τὸ ἀρ­χι­πέ­λα­γος Φουάν (εκδ. Μελάνι, 2015). Βα­σί­λης Χου­λια­ρὰς (1974). Σπού­δα­σε Μη­χα­νο­λο­γία στὸ ΕΠΜ. Ζεῖ στὸ Με­σο­λόγ­γι. Ἔχει ἐκ­δό­σει τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Μι­κρὲς ἱστο­ρί­ες γιὰ πρὶν τὸν ὕπνο. Πα­ράλ­λη­λα ἀσχο­λεῖ­ται μὲ τὴν φω­το­γρα­φία.

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2025. Manage your email settings or unsubscribe.