ΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;

 

του Γρηγόρη Κλαδούχου

Οι ανακοινώσεις κομμάτων για τον θάνατο του Σημίτη έφεραν στο φως μια ενιαία και αδιαίρετη αντίληψη της πολιτικής και του τελευταίου τριακονταετούς απολογισμού. Οι ξύλινες πληκτικές επαναλήψεις εγκωμιασμού ή τεχνουργημένης αποφυγής κριτικής στάσης στον εκλιπόντα είναι απόδειξη συνενοχής και ουσιαστικής συμπόρευσης του πολιτικού προσωπικού.

1. Η ΚΟΙΝΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Στις ανακοινώσεις κομμάτων και σύγχρονων προεστών, της ελίτ της Αθηναϊκής παράγκας, διαπιστώνεται μια συγγένεια με την απάτη του νεοΠασοκικού «εκσυγχρονισμού». - Ενσωματώνουν και στην δική τους ιστορία τα πεπραγμένα όλου του τελευταίου τριακονταετή πολιτικού κύκλου με απαρχή την Σημιτική νεοεθνικόφρονα είσοδο. - Δεν αρνούνται έναν κύκλο εκφυλισμού, παθολογικών στρεβλώσεων, την μπλοκαρισμένη δημοκρατία, την καταστροφή των λέξεων, την γκαιμπελική προπαγάνδα της ενσωμάτωσης, την ασημαντότητα. - Βαδίζουν στους ίδιους παρακμιακούς δρόμους ψευτοεκσυγχρονισμού της χώρας. - Αποδέχονται τον Σημίτη ως θετική προσωπικότητα

και νομίζουν ότι «η αξία του εκλιπόντος θα τους μεγαλώσει την δόξα ως επιγόνων μαθητών». Διακρίνεται εύκολα ότι πρόκειται για ένα ευάλωτο σύστημα προσχεδιασμένων δοχείων μεταγγίσεων και ιδεολογικών συναφειών, που λόγω ελλειμμάτων πολιτικής παιδείας συντηρείται από εξωθεσμικούς κύκλους. Επιστρατεύουν το ψέμα, προσβάλλουν την εθνική αξιοπρέπεια.

Η αυτοσυντηρούμενη ζώνη, από το δεξιό έως και το αριστερό συντεχνιακό φάσμα επιδεικνύει την ανάγκη συνοχής. Η Σημιτική πολιτική έχει αποκτήσει μια κεντρικότητα με εξακτινωμένη ροή προς όλους τους πολιτικούς χώρους. Αναπαράγονται, έτσι, οι μύθοι, η ωφέλιμη ερμηνεία της ιστορίας, η απόκρυψη των γεγονότων.

Το κομματοκρατικό σύστημα διαπλοκής, ανεπάρκειας, αριβισμού, ναρκισσιστικού ηδονισμού εξουσίας αποθεμελίωσε ένα κράτος και μια κοινωνία που αναζητούσαν τον δρόμο τους στην εποχή μεγάλων διεθνών ανακατατάξεων. Κατέστρεψε την Ελληνική Δυναμική, τις παραγωγικές δυνάμεις, το τοπίο, κατέστειλε κοινωνικές διαδικασίες, οδήγησε στην πολιτιστική υποβάθμιση. Λειτούργησε ως διαμεσολαβητής εξάρτησης από τους έξω, κρατώντας σε ομηρεία και ψυχοπνευματική καταστολή την κοινωνία.

2. ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΙΑΙΟΤΗΤΑΣ

Μετά την πρώτη δεκαπενταετία της μεταπολίτευσης, που οι ανακατατάξεις στα Βόρεια με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την αναβάθμιση της κεντρικότητας της χώρας μας, η δεξιά επανέρχεται στην Αβερώφεια και Πιπινέλεια εκδοχή της εθνικοφροσύνης. Συνέχεια αυτής της στροφής δόθηκε από το ΠΑΣΟΚ στην διακυβέρνησή του από τον Σημίτη.

Ενώ οι παλιοί εθνικόφρονες (αμερικανόφρονες) κατόρθωναν να συνδέσουν την «εθνικοφροσύνη» με τα «εθνικά ιδεώδη», την παράδοση απέναντι στα «μιάσματα», οι υστεροπασοκικοί νεοεθνικόφρονες (αμερικανόφρονες, ευρωπαιόφρονες) συνδέουν - από τον Σημίτη μέχρι και σήμερα - την υποτέλεια με τον τεχνοκρατικό «εκσυγχρονισμό» και την καταστροφή των παραδοσιακών παραγωγικών συστημάτων, τον νεοηθικό δικαιωματισμό. Το εκφυλισμένο Σημιτικό ΠΑΣΟΚ αποκτά την ισχύ ενός φέροντα άξονα εν ροή, που διατρέχει και όλο το πολιτικό σύστημα. Η προστασία, η υπέρβαση του «αναχρονισμού» και της μειονεξίας ορίζεται πλέον ως μόνη επιβιωτική δυνατότητα. Διαχέεται ένας εκμοντερνισμός χωρίς γνώση των εσωτερικών δυναμικών, της ιστορίας, της γεωγραφίας, της εργασιακής διάρθρωσης. Ούτε τα σύγχρονα θεωρητικά και επιστημονικά εργαλεία αποτέλεσαν μέρος των ψυχικών και μορφωτικών τους εφοδίων.

Κατά την είσοδο του «εκσυγχρονισμού» κρίθηκε απαραίτητη αναπλήρωση της θολής εικόνας του εαυτού, ως διέξοδος και προσδοκία προβλήθηκε το χρηματιστήριο, το κλέος των Ολυμπιακών αγώνων, η ένταξη στο ευρώ με ξύλινα πόδια, η οπτική των εθνικών ζητημάτων και του Τουρκικού προβλήματος με τα μάτια της συμφέρουσας εξωεθνικής γεωστρατηγικής. Εγκλώβισαν τον λαό και κάθε αθωωτική του αυτενέργεια, κατέστρεψαν κάθε υποκειμενικότητα, προσέτρεξαν στην κατάργηση κάθε ηθικού ανασταλτικού. Μέσα σε αυτό το ιδεολογικό πλέγμα κινήθηκε και η λεγόμενη αριστερά. Η άγνοια του δομικού πλέγματος εξουσίας καθόριζε και καθορίζει την πολιτική τους ως εκμετάλλευση συγκυριών, ως θεραπεία συμπτωμάτων σε ό,τι είναι αποδιαρθρωτικό παράγωγο σχέσεων πολιτικής κυριαρχίας και οικονομικής σφαίρας.

Η επιτροπεία αρκείται στην εξεύρεση εικονικών και κωμικών προσώπων αποδεδειγμένης ανεπάρκειας και ελληνοεχθρότητας, ώστε να κατασκευάσει το εξυπηρετικό της προκάλυμα. Τροφοδοτούν με ανακυκλώσιμο ανθρώπινο και διανοητικό υλικό, γράφουν την ωφέλιμη για αυτούς ιστορία και αξιολόγηση προσώπων. Αναπαράγουν σταγόνες ελπίδας. «Οι κοινωνίες για να επιβιώσουν έχουν ανάγκη από την πεποίθηση ότι προχωρούν» έλεγε ο Ντε Γκωλ. Σήμερα θέλουν να πείσουν ότι η χώρα του Σημίτη έκανε άλμα προς τα εμπρός.

3. Η ΑΥΤΟΣΥΓΧΩΡΗΣΗ

Η έξαρση αγιοσύνης του Σημίτη και η ήπια συγκατάθεση στην αξία του προβάλλονται από αυτούς, που δεν μπορούν να απορρίψουν το σύστημα που εξυπηρετούν. Μπορούν αυτοί να αξιολογήσουν, όταν προαπαιτείται η απόρριψη κάθε ψυχολογικής επιρροής από το ατομικό ή κομματικό συμφέρον; Το θεατρικό δραματοποίησης ενός (νοσογόνου) πολιτικού παράγοντα θέλουν να το παρουσιάσουν ως κοινωνικό δράμα.

Τα «συλλυπητήρια» της δεξιοαριστεράς ενδογαμίας είναι συνδήλωση αυτοάφεσης των αμαρτιών τους. Αυτές οι ανακοινώσεις μέσα από την συσκότιση των αιτίων της παρακμής αποκλείουν κάθε δυνατότητα συγχρονισμού με το κοινό πνεύμα, το δίκαιο, την αλήθεια και την ιστορία. Αναδεικνύουν συγγενείς ταυτότητες. Ο νέος πολιτικός κύκλος θα κάνει τίμιους λογαριασμούς.

---*---

* (Για τον πολιτικό αλλοτριωτικό λόγο και αντιέργο του Σημίτη, για τον εκφυλισμό του πιο σπουδαίου πολιτικού εγχειρήματος της μεταπολίτευσης διαβάστε τα βιβλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Με εξηγηματική πληρότητα και ισχυρή προβλεπτική πολιτική δύναμη, πολύ νωρίς διέβλεψε την χρεοκοπία και τους κατέστησε υπόλογους. Αποτέλεσε κριτική εναλλακτική πρόταση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και κριτικός στον μεταμορφισμό και τερατογονία του υπό την διεύθυνση Σημίτη. «Όχι αυτόν» ήταν η εντολή προς τα μέσα ενημέρωσης από τον Σημιτικό παραπασοκικό και παρακρατικό μηχανισμό στις εκλογές με την Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση το 2000. Ήταν τα δημοκρατικά πιστοποιητικά λαθραίων, γκρίζων και λογοφοβικών).

** Το κείμενο πλαισιώνεται με το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Μ. Χαραλαμπίδη «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ». Μια ιδέα του, που έκανε σκίτσο ο Jezek στην REPUBBLICA (ΡΩΜΗ 1978).

Γρηγόρης Κλαδούχος Ξυλόκαστρο Κορινθίας, 7 Ιανουαρίου 2025