Γειά σου ΥΠΑ, χάρηκα για τη γνωριμία μας

 

Του Γιάννη Σχίζα

Ποντίκι, 9.1.25

Με  την ευκαιρία του περάσματος 11 χρόνων από την συνταξιοδότησή μου από την ΥΠΑ- Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας -  σκεπτόμουν   για τη δήλωση που ταίριαζε με  το γεγονός αυτό. Παιδεύτηκα πολύ, αλλά τη βρήκα : Ήταν η δήλωση ενός παιδικού μου φίλου, του Ηλία Σταυρίδη, που πριν να υποβληθεί σε μια κρίσιμη εγχείρηση – ζωής ή θανάτου  - μου έστειλε ένα ασυνήθιστο e-mail :  «Αν δεν συνέλθω, χάρηκα πολύ για τη γνωριμία μας» ! Τελικά δεν συνήλθε ,  τελικά έφυγε από αυτό τον κόσμο,  όμως μου κληροδότησε το ευφυολόγημά του για να το διαχειριστώ…

 

Με αφορμή τη σύνταξη και τη συνταξιοδότησή  μου, σκεπτόμουν τις μάχες που δόθηκαν για να μπορεί ο άνθρωπος  να πεθαίνει συνταξιοδοτημένος. Σκεπτόμουν ότι η σύνταξη είναι μια μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων, ότι εμπεριέχει ρητά ή άρρητα αγώνες, μόχθο, κινητοποιήσεις.  Από την άλλη πλευρά, σκεπτόμουν  πως επειδή  στο  σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί, στη κοινωνία των ανθρώπων που περιμένουν πως –και-πως τη συνταξιοδότηση δε μιλάνε για παράταση της εργασιακής καριέρας :   Δε μιλάνε δηλαδή για τη δυνατότητα κάποιων ανθρώπων  να παραμένουν στον εργασιακό χώρο εθελοντικά  και να εκπληρώνουν κάποια καθήκοντα . Όμως σε μια «υγιή κοινωνία» - όπως αυτή που σκιαγραφούσε ο Έριχ Φρομ – η εργασία θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα για τον εργαζόμενο και η συνταξιοδότηση  θα ήταν «συναινετική».

Ξέρω πολλούς ανθρώπους που συνέχισαν να εργάζονται «μέχρις εσχάτων», και υποθέτω ότι θα ήταν άλλοι τόσοι και περισσότεροι αυτοί που θα ήθελαν να εργάζονται με βραδύτερο ρυθμό, για λιγότερο χρόνο, σε ένα διαφορετικό πόστο.

Τώρα τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι και η σύνταξη είναι μια μετάβαση στο άγνωστο, ιδιαίτερα μέσα στις συνθήκες μιας χώρας όπου οι συνταξιούχοι ,  οι ημιαπασχολούμενοι  και  οι άνεργοι  πλειοψηφούν. Υπάρχουν πολλοί συνταξιούχοι που  πλήττουν , που μετρούν αγωνιωδώς τον χρόνο τους, που τρομοκρατούνται μπροστά στο κενό μιας ζωής χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο. Σε αυτούς φυσικά δεν περιλαμβάνω εκείνους που υποφέρουν από κοπιαστικές και σπαστικές γενικώς εργασίες, που δικαιολογημένα περιμένουν την συνταξιοδότηση σαν μάνα εξ ουρανού.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ

Στην πολιτική αεροπορία που αποχαιρετώ ως συνταξιοδοτούμενος, για δεκαετίες κρατούσε καλά μια «ηρωϊκή φάση» , με τον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας (ΕΕΚ) να αποτελεί το αγχοτικότερο των όντων. Τότε υπήρχαν άνθρωποι που απέφευγαν συστηματικά να προωθηθούν στην πρώτη γραμμή του ελέγχου – κι ακόμη υπήρξαν και δυο που πέθαναν «στις επάλξεις» από καρδιακή προσβολή. Διατηρώ άσβεστη την εικόνα του ενός από κάποια συνεργασία μας ,μερικές ημέρες πριν το θάνατό του : Μου φαινόταν απόλυτα ξετρελαμένος, κάπνιζε ασταμάτητα, η φωνή του άλλαζε διαρκώς τόνους, έδειχνε στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης…

Tελικά η τεχνολογία άρχισε να εισβάλει καλπάζοντας, τα ραντάρ έπαιζαν ένα διαρκή  και μάλιστα επεκτεινόμενο χωρικά ρόλο, οι συσκευές αποτροπής των συγκρούσεων  εγκαινιάσθηκαν πανηγυρικά,  ο εναέριος χώρος διευρύνθηκε, όμως και σε αυτό το νέο πλαίσιο  τα προβλήματα έτρεχαν ταχύτερα από τις λύσεις. Ο έλεγχος της Εναέριας Κυκλοφορίας  απέβαινε διαρκώς πιο εύκολος αλλά και πιο προβληματικός, μέσα στις νέες συνθήκες  αεροπορικής κινητικότητας, μέσα στις νέες συνδέσεις  προορισμών και με τους αριθμούς των αεροπλάνων.

Πριν μερικά χρόνια  , βλέποντας το Gravity , ένα φιλμ με μοτίβο τη σύγκρουση διαστημικού σταθμού με κοσμικά θραύσματα, σκεπτόμουν ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα επέκτασης ενός είδους εναέριου ελέγχου ακόμη και πάνω από τα 46.000 πόδια, που είναι τα σημερινά όρια, ως το εγγύς διάστημα, γιατί διαρκώς αυξάνεται η παρουσία δορυφόρων αλλά και περιφερόμενων σε τροχιά θραυσμάτων. Το μέγεθος του εγγύς διαστήματος μειώνει τις πιθανότητες συγκρούσεων, όμως οι ταχύτητες που αναπτύσσονται ενισχύουν τις αντίθετες πιθανότητες , τόσο ώστε κάποτε να αποδειχθεί ότι χρειάζονται Ελεγκτές Διαστημικής Κυκλοφορίας…

Πάνω στην αεροπορία, που ξεκίνησε  από την ιστορική πτήση των αδελφών Ράίτ, πάτησε η εξερεύνηση του εγγύς διαστήματος, όμως και οι δυο τους δεν κατέρριψαν εκείνα τα τρομερά ρεκόρ που πέτυχε η θαλασσοπορία του 15ου και 16ου αιώνα έως και του 18^ου αιώνα, σε έναν άγνωστο πλανήτη. Ο  Βαρθολομέος Ντιάζ, ο Κολόμβος, ο Αμέρικο Βεσπούτσι, ο Βάσκο Ντε Γκάμα, ο Τζέϊμς Κουκ, έπλευσαν σε θάλασσες μεγάλης  αβεβαιότητας, με αποτελέσματα καταρχήν αμφίβολα ……

 

Όμως το μέλλον… αποδείχτηκε ότι έχει μέλλον μπροστά του ! Και η ιστορία έχει δείξει ότι όλα τα ρεκόρ καταρρίπτονται.