Εγκώμια στην παρακμή των Ελλήνων του πνεύματος

του Άντη Ροδίτη

Σε μια ομιλία του το 2014 ο θεολογίζων φιλόλογος της Κριτικής Επιτροπής που αποπειράθηκε να σβήσει το φως που μας χάρισε ο Μόντης, συμφώνησε με μια παλαιότερη κριτική, είπε, που θέλει τον Μόντη «ποιητή των μικρών πραγμάτων»!! Κάθε άλλο, βέβαια, είναι ο Μόντης ποιητής των μικρών πραγμάτων. Ξεκινά από τα φαινομενικά, τα καθημερινά μικρά, αγγίζει, όμως, τα μέγιστα. «Αυτά τα μικρά», συνέχισε ο δικός μας, «προσλαμβάνουν, όμως, μια εκπληκτική μεγαλοσύνη και μια εκρηκτική δυναμική. Σχεδόν ανατρεπτική»! Σχεδόν!! Κι όταν, βέβαια, μια μελέτη, που χρειάστηκε πολύ μόχθο για να γραφτεί, τού εξήγησε ότι δεν υπάρχει κανένα «σχεδόν» στον ανατρεπτικό Μόντη, αποφάσισε να τη ρίξει στα αζήτητα. Τί, αφού ήταν δουλειά στο χέρι του, θα άφηνε τον εαυτό του να διαψευσθεί; Τέτοια και τόση είναι η ανεντιμότητα των σημερινών, αυτόκλητων κηρύκων της «Ορθοδοξίας»!

Κι έγραφε πάλι, μόλις φέτος, στην Πεμπτουσία, στις 17 του Γενάρη (https://www.pemptousia.gr/2017/01/gia-tin-alithia-tis-istorias/) αναλογιζόμενος τα πάθη της Κύπρου: «Τότε, που  εμείς οι Έλληνες διεκδικούσαμε την απελευθέρωσή μας και την ένωσή μας με την Ελλάδα. Ποιός μιλά, όμως, για όλα αυτά πια;» 

Δεν ξέρει, τάχα, ποιος μιλά! Από τη θέση εγκυρότητας που ασύγγνωστα, αφελώς και ανεύθυνα τού προσδίδει η ανίδεη Πολιτεία, ανεύθυνα κι ο ίδιος απορρίπτει όλους τους άλλους που μιλούν με μόχθο και ιδρώτα, νομίζοντας ότι έτσι κερδίζει τον τίτλο του μόνου που μιλά! Πετά στον Καιάδα τη δουλειά των άλλων, τις έρευνες των άλλων, τα δοκίμια, τα χρονικά, τις μονογραφίες, τα μυθιστορήματα, τις μαρτυρίες, τις αφηγήσεις. Μόνο εκείνος μιλά… ρωτώντας αν μιλούν οι άλλοι!! Αυτή, εξάλλου, είναι η νοοτροπία που κατάργησε, με ελλαδική συναίνεση, την κατηγορία «χρονικό-μαρτυρία» ως λογοτεχνικό είδος στην Κύπρο.

Και συνεχίζει: «Αυτό τον καημό και την αγωνία μου καταθέτω, καθώς εισπράττω την ελαφρότητά μας έναντι της Ιστορίας, η οποία όμως είναι και παραμένει πάντοτε αμείλικτη. Γιατί ποτέ δεν χαρίστηκε σε κανένα, όσες παραχαράξεις και διαστροφές τής επιχειρηθούν. Οποιαδήποτε ωραιοποίηση και παράκαμψη της ιστορικής αλήθειας, μόνο νέα δεινά θα μας επισωρεύσει.»

Ασφαλώς η Ιστορία είναι αμείλικτη και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ειδικά σε εκείνους που την επικαλούνται για να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Έτσι φτάνουμε στο σημείο όπου η ελαφρότητα και η αμνησία καταγγέλλουν τον εαυτό τους προβάλλοντάς τον στις φαντασιώσεις τους ως άγρυπνο εισαγγελέα στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος! Τότε θα πρέπει πια να υποθέσουμε πως η πραγματικότητα έχει τόσο στραπατσαρισθεί και παραμορφωθεί από την τρέχουσα παρακμή, που ο ίδιος ο Λόγος τείνει να εκλείψει, οι λέξεις και οι άνθρωποι για να την περιγράψουν. 

Παραμένει μόνο η Ελπίδα. Ότι η Λογοτεχνία, που προηγείται της Ιστορίας, δεν θα χάσει τελικά το παιγνίδι. Γιατί αυτή είναι η πρώτη που δεν χαρίζεται σε κανέναν, αυτή είναι η αμείλικτη που δεν συγχωρεί την ελαφρότητα και την αμνησία, όσες παραχαράξεις και διαστροφές κι αν επιχειρηθούν εις βάρος της. (Σελίδες 115-117 από το βιβλίο Εγκώμια στην παρακμή των Ελλήνων του πνεύματος, Αρμός 2018).