Κύπρος : Ημέρες πλήρεις πνεύματος

του Άντη Ροδίτη 

Από το βράδυ της Τετάρτης 12 Δεκεμβρίου, μετά την απονομή των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας, η Κύπρος μπήκε ξανά στο ετήσιο λαϊκό και πνευματικό αναβάπτισμα, στο οποίο προσβλέπει με τόση αγωνία κάθε χρόνο, να μάθει για τα διακριθέντα έργα, ν’ ακούσει τι έχουν να πουν οι συγγραφείς, να τρέξουν οι πάντες στα βιβλιοπωλεία να προλάβουν να προμηθευθούν το αντίτυπο της δικής τους προτίμησης, αν όχι αντίτυπα όλων των βραβευθέντων έργων!

Από νωρίς, από τις 5 το απόγευμα, όλα τα καθίσματα στην αίθουσα του Nicosia Palladium (Παλλάς) ήταν πιασμένα με μικροκαυγάδες εδώ κι εκεί μεταξύ των πολιτών που ήθελαν να κρατήσουν θέσεις για συγγενείς και φίλους που πιθανόν ν’ αργούσαν λίγο να φτάσουν.

Μέχρι τις 6.30 (η τελετή ήταν ορισμένη στις 7.00) η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο έξω από το Palladium αφού συγκεντρώθηκε εκεί ένα (όπως κάθε χρόνο) πρωτοφανές σε όγκο πλήθος, που αψήφησε το τσουχτερό κρύο και το χιονόνερο προκειμένου να είναι εκεί στις μεγάλες στιγμές της κυπριακής λογοτεχνίας.

Μετά την τελετή βράβευσης (που μεταδόθηκε ζωντανά παγκύπρια, σε διακαναλική ζωντανή εκπομπή) οι βραβευθέντες φυγαδεύτηκαν από τις πίσω πόρτες του Palladium για να προλάβουν να φτάσουν στα τηλεοπτικά και τα ραδιοφωνικά στούντιο, προκειμένου να δώσουν επί τούτου ζωντανές συνεντεύξεις μέσα στα δελτία ειδήσεων που έτρεχαν εκείνη την ώρα.

Μόλις μαθεύτηκε τι έγινε με την απόδραση των βραβευθέντων, το πλήθος έσπασε τον αστυνομικό κλοιό και εισόρμησε μέσα στο φουαγιέ του Palladium όπου ακολουθούσε, όπως πάντα, η καθιερωμένη δεξίωση. Εκεί ποδοπατήθηκαν (ευτυχώς όχι μέχρι θανάτου) ο Υπουργός της Παιδείας, η εξ Ελλάδος πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής κυρία Αμπατζία Φραγκισκοπούλου, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, ο Κλείτος Ιωαννίδης, ένας στρατηγός, ένας σκηνοθέτης, ένας κριτικός του κινηματογράφου και άλλοι. Πάντως, μέσα σε δευτερόλεπτα όλες οι πιατέλες που όταν έφτασαν ήταν τίγκα στα σουβλάκια-σεφταλιά, πίτσες, σπρινγκ ρολ, κούπες, τυρόπιττες, καναπεδακια και βάλε απάστραπταν τώρα σαν καινούργιες από το γλύψιμο.

Κάποιος γελοίος (πάντα στα πλήθη υπάρχει ένας γελοίος)  φώναξε: «Για τη λογοτεχνία ήρθατε ή για τις σεφταλιές;» Αγανακτισμένο το πλήθος ξέσπασε εναντίον του με μια φωνή «αίσχος, αίσχος» κι έτρεξαν όλοι για τα σπίτια τους, τουλάχιστο να προλάβουν να δουν από τηλεοράσεως τούς νικητές του πνεύματος.

Το όργιο των συνεντεύξεων, των παρουσιάσεων, των αναλύσεων των βιβλίων που βραβεύτηκαν συνεχίστηκε και την επόμενη από όλα τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, και πέρασαν, όπως πάντα, δυο-τρεις βδομάδες να καταλαγιάσει.

Ενδεικτικό του ενθουσιασμού του κόσμου ήταν ότι το «πολιτιστικό πρόγραμμα», αμέσως μετά το δελτίο Ειδήσεων του ΡΙΚ, αντί ενάμιση λεπτό, που είναι η κανονική του διάρκεια, διάρκεσε μιάμιση ώρα κι αυτό συνεχίστηκε καθημερινά για πολύ καιρό, μέχρι και τις βραβεύσεις τού επόμενου χρόνου. 

Ο Διευθυντής Σύνταξης της εφημερίδας που εργάζομαι σήκωσε τα μάτια από το χαρτί που έγραψα το ρεπορτάζ, με κοίταξε καλά, και είπε:

          – Πας καλά; Ούτε ένας σταθμός δεν είπε τίποτε, ούτε μια εφημερίδα δεν έγραψε τίποτε. Τίποτε απολύτως.

Τον κοίταξα κι εγώ καλά σε μια απόπειρα να μετρήσω πόσα άλλα  μπουρίνια τον βάραγαν εκείνη τη στιγμή για να ξεβράσω την πιο αρμόζουσα ατάκα, κι είπα τελικά -αφού δεν έβγαζα άκρη- να χαμογελάσω ό,τι κι αν έβγαινε από το στόμα μου.

– Κύριε διευθυντά, του είπα, τόσες αλήθειες γράφουμε κάθε μέρα κι άσπρη μέρα δεν είδαμε; Ας πούμε στον λαό και κάνα ψέμα!

Δυο κεραυνοί σαν από δίκαννο εκτοξεύτηκαν από τα μάτια του και είπε τόσο σιγανά, όσο έπρεπε για να μη με πιάσουν τίποτε σκάγια.

– Άντε χάσου από δω.

Καθυστέρησα λίγο να στρίψω για έξω αλλά με άρπαξε και με πέταξε έξω ο σίφουνας που βγήκε από το στόμα του, που λίγο έλειψε να πετάξει έξω και τα δόντια του μαζί.

– ΧΑΣΟΥ, ΕΙΠΑ.

ΑΡ