Σωτήρη Γ. Ραπτόπουλου : « ΕΡΙΝΥΕΣ, ΔΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΙ, ΕΞΕΥΡΗΣΟΥΣΙΝ»

      

                                                    στους .΄

                                                                 Γιάννη Σκαρίμπα,

                                                              Φίλιπ Ντίκ,

                                                              Πάτρικ Ζίσκιντ

                  «…Ο υιός αυτός, λοιπόν, περνούσε την ζωή του μέσα σε γλέντια και ποικίλλες διασκεδάσεις, ξοδεύοντας το μερίδιό του της πατρικής περιουσίας, χωρίς καθόλου να σκέπτεται το μέλλον και τα όσα του επεφύλασσε αυτό. Όταν, σύντομα, μια παγερή νύχτα, βρέθηκε στον δρόμο, στερημένος χρημάτων και ανθρώπων,έπιασε τον εαυτό του να σκέπτεται .΄ ’’...σήμερα στο σπίτι του πατέρα μου θα έχουν γιορτή. Ακόμη και ο πιο ταπεινός  Χλαρ , από την πιο κακορίζικη γενιά , που βρίσκεται στην υπηρεσία του, θα απολαμβάνει έστω ένα πιάτο ζεστό ζιργί-και θα βρεί μια ασφαλή γωνιά να απλώσει τα πλένκτα του. Θα πάω και εγώ να του ζητήσω να μπώ στην υπηρεσία, με τα δικαιώματα, έστω, του πιο ταπεινού υπηρέτη του’’.

 Ο πατέρας, όμως, μόλις τον είδε, ντυμένον με έναν παλιό Σορτίτονα, έτρεξε αμέσως να τον αγκαλιάσει΄ τον τύλιξε στα  καλύτερα υφάσματα, του παρέθεσε δείπνο βασιλικό – διατάσσοντας  να σφάξουν το παχύτερο Φερόγερας που βρισκόταν στα κοπάδια του – και τον έκανε ,ξανά, μέτοχο στην περιουσία του. Ο άλλος του υιός ήρθε να τον βρεί  γεμάτος  παράπονα .΄ « ...Με βλέπεις που , καθημερινά, μάχομαι να αυξήσω αυτά που μου παραδόθηκαν – και εσύ επιστρέφεις ένα μέρος απ’ αυτά σ΄εκείνον που τα διαχειρίσθηκε με αναξιότητα».

  Και του απάντησε  ο πατέρας .΄ « Για ’σένα δεν έχω στην καρδιά μου ανησυχία – θα πορευτείς  όπως τα βήματά σου μου έχουν δείξει΄ αλλά εγώ , ο ποιμένας , είχα ένα Φερόγερας  χαμένο στους λόφους , κι’ έπρεπε και το κοπάδι μου ν΄αφήσω ακόμα, και τα άλλα ζώα σε κίνδυνο να θέσω ακόμα, για να το βρώ και να το φέρω πίσω στο κοπάδι. Κι’ έτσι σήμερα στο σπίτι μου έχω γιορτή – γιατί ένας από το ποίμνιό μου έλλειπε , και τώρα είναι πάλι πίσω ».

 Έτσι,ο πατέρας προετοίμασε την καταστροφή της  ίδιας της  γενιάς του.»

                                                   ( Η “παραβολή του ασώτου υιού”

                                   στον πλανητικό πολιτισμό του Δέλτα Αλώπεκος)

 Ίσως να πρόκειται για μια ευθύνη των συστημάτων εκπαίδευσης – ίσως, πάλι, να είναι μια σταθερά του ανθρώπινου είδους… Δύσκολα, πάντως, θα αντικρούσει κανείς το γεγονός ότι, ο καθένας από εμάς, μαζί με τις απλουστευμένες εκδοχές της Ιστορίας των ανθρώπινων επιτευγμάτων που διδάσκεται στο σχολείο - μαθαίνει και να αμύνεται απέναντι στα αισθήματα έκπληξης, θαυμασμού, ενθουσιασμού, τρόμου (κάποιες φορές) που γεννούν αυτά τα επιτεύγματα.                                                 Όσο , άς πούμε, κι’ αν ο τελευταίος Μεταβιομηχανικός Μεσαίωνας  είναι  μια  εποχή  ανείπωτου  ζόφου ,  και  όσο  κι΄ αν  για  την  περιγραφή  των  όπλων  που χρησιμοποιήθηκαν κατά την διάρκειά του  δεν επαρκούν ούτε οι χιλιάδες σημερινές εκδόσεις, ο  άνθρωπος έχει την δυνατότητα να «ξεμπερδέψει» με τα βασικά του στοιχεία σε λίγες, μόνον, αράδες ( που δεν μπορούν, όπως και να το κάνουμε, να εμπεριέχουν όλον εκείνον τον όλεθρο…) – και εκεί να στηρίξει την δική του άποψη…

       Λίγο άδικο αυτό – δεν βρίσκετε ,΄

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε που το πάω… Ίσως ένα παράδειγμα από την αρχαία Ιστορία να μπορέσει να κάνει την αφήγησή μου πιο κατανοητή… Το πρώτο ελληνικό φωνητικό αλφάβητο! Τι ξέρουμε γι΄αυτό,΄ Μία σύντομη περιγραφή της μεγάλης αυτής επινόησης, θα ήταν η ακόλουθη .΄ «Για πρώτη φορά ο άνθρωπος εφηύρε μια γραφή, της οποίας κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν φθόγγο της φωνής του – κι’ όχι σε μια λέξη ή μία συλλαβή». Πόσο λανθασμένη, αλήθεια, είναι αυτή η περιγραφή – της οποίας την αλήθεια θεωρούμε αυτονόητη! Η ορθή διατύπωση –καθόλου καλό υλικό για την μνήμη και καθόλου πρόσφορο καύσιμο για την σκέψη- θα ήταν .΄ « Για πρώτη φορά ο άνθρωπος έδωσε στο παλαιότερο ερώτημα  ’’πόσα είναι τα πιο μικρά κομμάτια στα οποία μπορούμε να διαιρέσουμε την φωνή μας’’ την (περίπου ορθή) απάντηση ’’24’’ » .                                 Εάν ο εφευρέτης του αλφαβήτου δεν είχε στον νού του ολόκληρη την μέχρι τότε ιστορία της γραφής  - κι’ επιπλέον, το πόρισμα της δικής του ανακάλυψης, που έριχνε καινούριο φως σε όλα τα προηγούμενα – θα γράφαμε   ακόμα   με   συλλαβογράμματα   και δυσκολομνημόνευτα αλφάβητα των ογδόντα σημείων!    Ο τύπος αυτός δεν έδωσε, απλώς, λύση σε ένα πρόβλημα – δημιούργησε το ίδιο το πρόβλημα – και έδωσε σ’ αυτό την πρώτη του λύση…

Αν το σκεφθούμε καλύτερα, ο εξυπνάκιας αυτός έκανε τόσο περισσότερα απ’όσα του αναγνωρίζουμε, που και να το σκεφθούμε μόνο μας πιάνει ίλιγγος… Έτσι, όμως, φθάνουμε και στον λόγο για τον οποίο ούτε το όνομά του δεν κατέγραψε η Ιστορία .΄ Η κοινωνία ανέπτυξε μία άμυνα απέναντι στα ίδια της τα συναισθήματα ευγνωμοσύνης προς  το μέλος της αυτό, αμύνθηκε μπροστά στην υποχρέωσή της προς το σύνολο των μελών της να εξετάσει, ξανά, τις αξίες της και τα κριτήριά της!

  …Και μην μού πεί κανείς ότι η μεγαλοψυχία μας έχει    να κάνει  με  το  εύρος  της  γνώσης  μας,  που  συνεχώς μεγαλώνει, γιατί θα γελάσω! Ο ευεργέτης αυτός του ανθρώπινου  γένους  και  των  άλλων  Πρωτευόντων παραμένει άγνωστος – την στιγμή που έχουμε  ερευνήσει και ερμηνεύσει ασύλληπτα πολιτισμικά παράδοξα – όπως εκείνον τον λαό στο Ζίμ-Ριμίθ, που εφηύρε πρώτα τον γραπτό λόγο και μετά την αντίστοιχη σ’αυτόν ομιλία!..

Ξέρω, γίνομαι κακός – όμως η εντύπωσή σας αυτή  θα είχε αμβλυνθεί και η κρίση σας για εμένα θα ήταν επιεικέστερη εάν τον είχατε γνωρίσει, την ημέρα  που ξεμπάρκαρε από εκείνην την φορτηγίδα καυσίμων, στον σταθμό Φώρ –3 , στον δύσμορφο αστεροειδή της συμφοράς που – πέρα από τον δύσκολο ελλιμενισμό που προσέφερε – είχε και το μειονέκτημα ότι εκτελούσε, κάθε τρεις ώρες, μια πλήρη περιφορά γύρω από τον εαυτό του, αλλάζοντας συνεχώς την εικόνα του παρατηρήσιμου ουρανού από τους θόλους του…

   Πρώτ΄απ΄όλα, το ίδιο το σκάφος που τον έφερε, πέρα από το γεγονός ότι ήταν ένα απρόσωπο κέλυφος, δίχως τα διακριτικά κάποιου εμπορικού στόλου –ένα σύνολο από ευθείες γραμμές και λείες επιφάνειες σε ακανόνιστη διάταξη- έγινε, κατά την διάρκεια της μεγάλης και μακρόχρονης μαγνητικής καταιγίδας που ακολούθησε την αναχώρησή του, ένα θέμα συζήτησης στα μπάρ του σταθμού .΄ Όχι ότι ήταν , βέβαια ,  ένα αγαπητό θέμα—

--έφερνε συχνά ανατριχίλα η υπόμνηση  ότι κανείς δεν θυμόταν να έχει  δεί μέλη του πληρώματός του στον σταθμό, τις λίγες ώρες που είχε «δέσει» – και ήταν κι΄εκείνη η αφήγηση του υπαλλήλου του τελωνείου που μιλούσε για μασκοφορεμένο αξιωματικό διαπίστευσης με τηλεγραφικές απαντήσεις… Όσο όμως κι΄αν προσπαθούσαν να απωθήσουν το ενδιαφέρον τους , δεν μπορούσε να τους φύγει από το μυαλό ο απόπλους της φορτηγίδας – η οποία διέγραψε μία αργή περιφορά γύρω από τον αστεροειδή , με φορά αντίθετη από εκείνην της περιστροφής του, εποπτεύοντας, λες, κάθε γωνιά και κάθε του εξάρτημα, πριν εξακοντιστεί πίσω στα ερέβη –στο ακριβές στίγμα από το οποίο είχε ενωρίτερα εμφανισθεί, όπως αφηγήθηκε ένας από τους επόπτες του πύργου ελέγχου.

  Μετά, ήταν κι΄ο τρόπος που τον ξέβρασε – τον απώθησε, θαρρείς, σαν ένα ανθρώπινο απόβλητο, σαν κακιά σπορά- – το σκάφος, και μας τον έσπειρε σαν σε μια γλάστρα στο διαστημικό μας μπαλκόνι… Μόνο που το έδαφος ήταν άγονο, και καταλαβαίναμε ότι η τραχιά του ρίζα ή θα μαραινόταν με τον καιρό – ή θα άρχιζε να τρυπά το ίδιο της το βάθρο και θεμέλιο…

Τα πάντα επάνω του  έδειχναν ότι ερχόταν από μακρυά – και πήγαινε ακόμη μακρύτερα… Αλλά, παρ’όλο που όλοι έβλεπαν πως η ίδια του η στόφα μύριζε ταξίδι και διαβατικό φαινόμενο, γρήγορα η παρουσία του έγινε τόσο απαραίτητη στους θαμώνες των μπάρ, στους χώρους συγκέντρωσης – αλλά και εργασίας, αφού σύντομα προσφέρθηκε να φανεί χρήσιμος σε διάφορα πόστα – που δεν μπορούσες να φανταστείς τον σταθμό χωρίς αυτόν.

 Η ολόσωμη σκούρα φόρμα, το γωνιώδες πρόσωπο και τα μακρυά  μαλλιά του έγιναν ένα σύμβολο – τίνος πράγματος, δεν μπορούσαμε να πούμε, κι΄αυτό μας κρατούσε σε μια συνεχή αναμονή…

Τι ,΄ Ά, ναι, οι αφηγήσεις του… Βέβαια, γι΄αυτές είναι, εξάλλου, γνωστός… Μιλούσε με παραβολές ,πολλές φορές, φορτώνοντάς τες με στοιχεία και πληροφορίες για την προέλευσή τους… Νόμιζα ότι αυτό το έκανε απλώς για να γίνουν αληθοφανείς, ενώ ήταν δικές του επινοήσεις –

- αλλά όχι… Καιρό μετά, όταν είχα αφήσει τον σταθμό, βρήκα τον καιρό να ψάξω σε βιβλιοθήκες – και στα περίφημα Διαδραστικά Αρχεία Κβάζαρ .΄ Πράγματι, για παράδειγμα, σε έναν πολιτισμό του Δ’ Αλώπεκος έχει καταγραφεί μία παραβολή αντίστοιχη της γνωστής μας ΄΄παραβολής του ασώτου΄΄ – μόνο που η διδακτική της αξία είναι τελείως διαφορετική, όπως μας είχε αφηγηθεί και εκείνος… Διαπιστώνω και τώρα –όπως έκανα και τότε- -ότι δεν επρόκειτο για έναν  ΄΄κακοαναθρεμμένο΄΄ ζάπλουτο , που  έτυχε  καλής  εκπαίδευσης  πρίν πραγματοποιήσει την ΄΄επανάστασή του΄΄ – αλλά για μία προσωπικότητα κατακλυσμιαία, τόσο πυκνά δομημένη που δεν άφηνε καμμιά χαραμάδα αμφιβολίας, καμμιά αφορμή για αμφισβήτηση. Και, με έναν τρόπο μυστηριώδη, αυτή η ίδια η αφήγησή του - που δεν ήταν «διδασκαλία» , ούτε επιζητούσε οπαδούς – έφερνε στους συνδαιτημόνες του την ελπίδα δίπλα στον τρόμο. Την ελπίδα ότι η ζωή έχει εκδοχές!

Ο ίδιος έλεγε ότι η ζωή είναι ένα επιφαινόμενο. Κάτι που έχει ξεκινήσει από μία μη υπολογίσιμη παράμετρο του φαινομένου που προηγήθηκε – και γι΄αυτό οι νόμοι της φαντάζουν ακατανόητοι. Κι΄η ίδια η ζωή, όμως, έχει βλαστήσει από το σώμα της άλλα επιφαινόμενα, έλεγε…

   Έτσι, μετά από τέτοιες δηλώσεις, ακολουθούσαν οι αφηγήσεις,  σε ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένης αναμονής .

Κάποτε με την μορφή των ιστοριών προσώπων, που έπαιξαν κάποιον ρόλο σημαντικό και δραματικό συνάμα στα πράγματα της εποχής τους και των κόσμων τους –μόνο που, τόσο οι εποχές –που, φορές, χάνονταν στα βάθη του χρόνου - όσο και οι κόσμοι, συχνά σε αποστάσεις ασύλληπτες, έπαιρναν στα μυαλά μας μυθικές διαστάσεις..          Θυμάμαι την ιστορία των δύο πρέσβεων από τους πλανήτες Υπισχίν και Ανεάμενδρο, οι οποίοι υπέγραψαν σε ουδέτερο έδαφος την συνθήκη ειρήνης μεταξύ των δύο κόσμων τους, μετά  από  αιματηρό  πόλεμο  χιλιετιών- και αντάλλαξαν τους κωδικούς των Απόλυτων Όπλων, ως μοναδική χειρονομία διασφάλισης της ειλικρίνειας των προθέσεών τους .΄ Χωρίς οι ίδιοι να το υποπτευθούν, οι αρχηγοί τους και οι Μυστικές Υπηρεσίες των εθνών τους, ,τους υπέβαλαν σε εμφύτευση αναμνήσεων και σε εγχείριση εξωτερικών ιστών του σώματός τους  μετά την συνθήκη, ώστε να μην επιστρέψουν στους δικούς τους κόσμους-αλλά ο Υπισχινιανός να καταλήξει στον Ανεάμενδρο και ο Ανεαμένδριος στον Υπισχίν, ζώντας ο ένας την ζωή του άλλου χωρίς να αντιλαμβάνονται την αλλαγή-αποτελώντας οι ίδιοι υλικό για (μυστικά συμφωνημένα) πειράματα ψυχολογίας ,που θα διασφάλιζαν ακόμη περισσότερο την «ειλικρίνεια των προθέσεων»!                                                                            Όταν οι πρέσβεις έμαθαν την αλήθεια, αρνήθηκαν  να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή – αλλά, με μίσος απέναντι στην παλιά τους πατρίδα, στράφηκαν ,και οι δύο, ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου που τους γέννησε… Οι νέοι τους συμπατριώτες, που τους συμπάθησαν στην αρχή για την τραγική τους μοίρα, αισθάνθηκαν ότι το αληθινό τους δράμα δεν βρισκόταν στην μορφή που είχαν λάβει χωρίς να θέλουν – αλλά στην εξ αρχής αλλοτριωμένη τους ψυχή,  και έτσι έγιναν και οι δύο στόχος λαϊκής οργής και επιθέσεων-που κατέληξαν στον θάνατό τους…

 Άλλες φορές, οι αφηγήσεις του είχαν να κάνουν με τις τερατώδεις συνήθειες λαών ολόκληρων – όπως εκείνες των παραθεριστών σε μία τουριστική παραλία του πλανήτη Ναΐρ, που απολάμβαναν, ενώ έκαναν το μπάνιο τους , την θέα άλλων , απολιθωμένων λουομένων- που ένα κύμα ηφαιστειακής  λάβας είχε σκεπάσει παλαιότερα-

-ακριβώς δίπλα στις ξαπλώστρες τους… Είχες την αίσθηση ότι επίτηδες άφηνε αυτές τις «ηθογραφίες» εκκρεμείς, χωρίς συμπεράσματα και κρίσεις, σαν καδραρισμένες εικόνες – ώστε η εικόνα τους να σε διαποτίσει μέχρι τα μύχια βάθη της συνείδησης…

   

          Εντύπωση μού είχε κάνει και η αφήγησή του για τα νεκρικά έθιμα των κατοίκων  του  πλανήτη  Τεβίφιλου .΄             Στον πλανήτη εκείνον κυριαρχούσε ένα είδος μιας συνομοταξίας αντίστοιχης στα θηλαστικά της Γής-Α’, με δύο φύλα. Μετά τον θάνατο ορισμένων προσώπων, των Πεμπτουσίων, των οποίων την θέση στην θρησκευτική ιεραρχία δύσκολα καταλάβαινε ακόμη και ένας από χρόνια εγκατεστημένος μέτοικος, οι ιθαγενείς αυτού του κόσμου συνέχιζαν να συμπεριφέρονται σαν να ήταν ζωντανός .΄ Τα μέλη της οικογενείας τους ετοίμαζαν το πρωΐ τον χώρο εργασίας, το μεσημέρι το φαγητό – και το βράδυ τον χώρο κατάκλισής τους.Εάν ένας Πεμπτούσιος πέθαινε νέος και ανύπαντρος, ανακοίνωναν μετά από λίγο τον χρόνο του αρραβώνα – και  μετά  του  γάμου  του …  Παρουσίαζαν   μια αρραβωνιαστικιά – την οποία αργότερα εμφάνιζαν ντυμένη με την νυφική ενδυμασία ..

 Όλα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ένα ιδιότυπο και παρατραβηγμένο έθιμο, εάν, λίγο μετά τον «γάμο», δεν έκαναν την εμφάνισή τους η εγκυμοσύνη της γυναίκας και η γέννηση παιδιών… Βέβαια, οι ξένοι που έβλεπαν αυτήν την εξέλιξη, χαμογελούσαν πονηρά. Φυσικά !, έλεγαν.. Αυτός είναι ο τρόπος νομιμοποίησης των εξώγαμων τέκνων στην φυλή αυτή… Η περίπλοκη αυτή τελετουργία δεν είναι παρά μία θρησκευτική τελετή εισαγωγής των νόθων καρπών των παραστρατημένων γυναικών στην κοινωνία!

Οι πρώτοι που κατάλαβαν ότι κάτι δεν «κόλλαγε» στην θεωρία αυτή, ήταν οι γιατροί-γενετιστές του γειτονικού συστήματος του Κέρχνου, που είχαν σταλεί για να προσφέρουν τις γνώσεις τους στην αντιμετώπιση ενός νέου ιού, που είχε κάνει την εμφάνισή του στον Τεβίφιλο.΄ Οι γιατροί, ανάμεσα στα πολλά τέστ που έκαναν στον πληθυσμό, άνοιξαν τάφους και εξέτασαν τους ιστούς και τους γονότυπους ορισμένων εκλιπόντων Πεμπτουσίων – και διαπίστωσαν ότι τα παιδιά των μεταθανάτιων συζύγων τους ήταν, στην πραγματικότητα, και δικά τους  βιολογικά παιδιά!

Οι μέτοικοι εκείνου του κόσμου άρχισαν, τότε, να τον εγκαταλείπουν σε κατάσταση πανικού, κάνοντας ουρές στα κοσμοδρόμια και ουρλιάζοντας ότι ζούσαν τόσον καιρό μέσα σε μια φυλή βρυκολάκων. Έτσι, οι άρχοντες των Τεβίφιλων αναγκάσθηκαν να φανερώσουν την αλήθεια – ότι, δηλαδή, οι Πεμπτούσιοι (για λόγους που και οι ίδιοι οι ομοεθνείς τους αγνοούσαν) ήταν μια κάστα πολυδιαστατικών όντων, για τα οποία ο θάνατος δεν σήμαινε την παντελή απουσία τους από τον αισθητό κόσμο στον οποίο κατέλιπαν νεκρό ένα, μόνο, από τα σώματά τους!..

    Άλλες διηγήσεις του προξενούσαν βαθειά εντύπωση δίχως να παρουσιάζουν χωροχρονικά παράδοξα, τερατογονίες ή κοσμικούς ολέθρους .΄ Στον πλανήτη Αλίτιμο, του ίδιου εκείνου συστήματος που φιλοξενούσε τον σταθμό μας, ζούσε (όπως μας διαβεβαίωνε) μία φυλή ραψωδών – οι Ρέκατ-Ουβού .΄ Αυτοί, δίδασκαν σε κάθε μέλος τους μία μελωδία –διαφορετική για τον καθένα- από την βρεφική του ηλικία .΄ Μέχρι την περίοδο της ενηλικίωσης, το παιδί θα έπρεπε να βρεί τα λόγια που συνταιριάζουν στην μελωδία του. Και τα εύρισκε σταδιακά,  πέφτοντας κατά διαστήματα, στην διάρκεια των χρόνων της αναζήτησης, σε καταληπτική έκσταση – από την οποία ξυπνούσε με νέα έμπνευση. Με άσκηση και διδασκαλία συμπλήρωνε, στίχο-στίχο, το τραγούδι – το οποίο , όταν θα τραγουδούσε ολοκληρωμένο, θα ανέπτυσσε πάνω στο σώμα του (σε μια μόνη βραδυά) τα όργανα αναπαραγωγής του είδους, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει την δική του οικογένεια. Τα ολοκληρωμένα τραγούδια των ενηλίκων, που προορίζονταν για μία και μόνη τελετουργική εκτέλεση δίχως κοινό, ήταν και ολόκληρη η παράδοση του λαού αυτού...     

   Μία άλλη ιστορία είχε να κάνει με την τυχαία ανακάλυψη του Σαΐγ του Γ΄, από τον κόσμο του Αταβαράρου… Ο Σαΐγ, όπως γύριζε στις στέπες της πατρίδας του με ένα όχημα χαμηλής πτήσης, έμεινε από καύσιμα ακριβώς δίπλα σε έναν  οικισμό κτηνοτρόφων. Καθώς έσπευσε εκεί να ζητήσει βοήθεια και να μάθει πώς θα μπορούσε να ανατροφοδοτήσει την μηχανή του, συνάντησε τον κτηνοτρόφο Λόϊχο – που τον φιλοξένησε στο σπίτι του, μέχρι να ειδοποιηθεί κάποιος έμπορος που διατηρούσε αποθήκη καυσίμων. Στο σπίτι του Λόϊχου  γνώρισε και τις τρεις ωραιότατες θυγατέρες του, με το χαρακτηριστικό επιβλητικό παράστημα της φυλής τους, και τότε κατάλαβε, συγκλονισμένος, ότι είχε μπροστά του τρείς Ύριες… Στην μορφή δεν διέφεραν πολύ από τις άλλες γυναίκες των φυλών του Αταβαράρου, αλλά ο συνδιασμός των  ορμονικών τους εκκρίσεων έδινε ένα ισχυρό άρωμα, ένα απαγορευμένο ναρκωτικό της όσφρησης, ικανό να παραλύσει την βούληση του άνδρα… Ποιος ξέρει από ποια γενετική κληρονομιά , ο κτηνοτρόφος και η γυναίκα του έφεραν ξανά στην επιφάνεια του πλανήτη την σπορά μιας γενιάς επικίνδυνης, που όλοι την θεωρούσαν από καιρό εξαφανισμένη. Οι γονείς  (ζώντας μέσα στην σφαίρα των οσμών και, έχοντας γενετική ανοσία)  δεν είχαν υποπτευθεί τίποτε , αν και τους ξάφνιαζαν οι συνεχείς προτάσεις γάμου που δέχονταν οι κόρες τους από όλους τους επισκέπτες του σπιτιού _ προτάσεις που εκείνες απέρριπταν δίχως δεύτερη κουβέντα..

 Ο Σαΐγ έκανε αμέσως την σκέψη να καταγγείλει τις τρεις κόρες στις αρχές – πείθοντας στον εαυτό του ότι η γοητεία που εξέπεμπαν δεν ήταν αληθινή , αλλά ένα αποτέλεσμα της ουσίας που έκκριναν οι αδένες τους και συλλάμβανε η όσφρησή του… Έτσι και έκανε, και αυτές, όπως και οι γονείς τους, κατέληξαν σε κελλιά ερευνητικών εργαστηρίων. Μετά από κάποιους μήνες στην κόλαση των αναμνήσεων του συμβάντος αυτού , και της γνωριμίας του με τα θεϊκά αυτά όντα, ο μετανοιωμένος Σαΐγ (αφού άδικα εκοπίασε για την αποφυλάκισή τους ) ηγήθηκε μιάς εξέγερσης που άλλαξε το καθεστώς στον Αταβαράρο, έδωσε την ελευθερία στις Ύριες και τους γονείς τους-και παντρεύτηκε την ωραιότερη από αυτές, σπέρνοντας ξανά την γενιά τους σ΄ολόκληρο τον κόσμο του.

Ναι, βέβαια και θυμάμαι εκείνη την ημέρα… Είχαμε όλοι στον σταθμό την βεβαιότητα ότι εκείνο το εμπορικό σκάφος δεν είχε έρθει για τις προμήθειες –όπως ανέφεραν τα διαπιστευτήριά του- αλλά γι΄ αυτόν… Και όταν απέπλευσε, μέσα σ΄εκείνη την βροχή κρυστάλλων παγωμένου μεθανίου ( περνούσαμε μέσα από τον πιο απομακρυσμένο δακτύλιο του Κιντάθα ) δεν στραφήκαμε καν να τον αναζητήσουμε, στους χώρους συγκέντρωσης , εργασίας ή ανάπαυσης – αφού σιωπηλά είχαμε όλοι συμφωνήσει ότι η παρουσία του εδώ δεν μπορούσε να συνεχισθεί, θα ήταν κάτι σαν ανατροπή της φυσικής ισορροπίας.

 Πού είναι ,΄ Κάπου εδώ το έχω… Ά, νάτο, το βιβλίο με τα αποσπάσματα του Ηράκλειτου, του σοφού της Γής-Α’ . Σελίδα διακόσια ένα, αριθμός διακόσια είκοσι τέσσερα .΄

«Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα ΄ ή δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν» [*]

             

                                                                    Σ.Ρ. –24.09.04

___________________________________________________

[*] = ’’ ΟΥΤΕ Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ – ΚΙ’ ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ, ΟΙ ΕΡΙΝΥΕΣ, ΟΙ ΒΟΗΘΟΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ, ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ’’