Υψιπετείς, εχθροί της χαμέρπειας…

Του Γιάννη Σχίζα
Δημοιεύεται (κατά πάσα πιθανότητα) στην ΑΥΓΗ της 2.7.16

Ανδρέας Εμπειρίκος : Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια...

Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός», εκτός από όπερα  του Ρίχαρντ Βάγκνερ, ήταν μια δεισιδαιμονική φημολογία της εποχής των μεγάλων ναυτικών ταξιδιών, για ένα πλοίο φάντασμα. Πρόσφατα ο θάνατος του Έλληνα πιλότου Σπύρου Πισσάνου (1919- Ιούνιος 2016) έδωσε την ευκαιρία στο διαδίκτυο να μιλήσει για τον «Ιπτάμενο Έλληνα», που διακρίθηκε στον Β Παγκόσμιο πολεμώντας  πάνω στα αμερικανικά φτερά, όμως  ο  συσχετισμός των δυο «ιπτάμενων» κάθε άλλο παρά  μπορούσε να θεωρηθεί  επιτυχής  : Η φαντασίωση των μεν ουδόλως ήταν συγκρίσιμη  με την πραγματικότητα του  Έλληνα μαχητή, που σε «προσωπικές» συγκρούσεις στους ευρωπαϊκούς ουρανούς είχε  καταρρίψει 10  γερμανικά καταδιωκτικά…

Την εποχή εκείνη μέχρι και τον Β Παγκόσμιο, το ευρύ  ελληνικό κοινό  έβλεπε  τους αεροπόρους  ως ζογκλέρ  και αισθανόταν δέος μπροστά στα πολεμικά κατορθώματά τους.

Ένας από αυτούς, ο Δημήτριος Καμπέρος, έγινε τόσο γνωστός για τις παράτολμες δράσεις του εναντίον των Τούρκων στον Α Βαλκανικό Πόλεμο, ώστε το όνομά του αξιοποιήθηκε από τα λαϊκά στρώματα ως σημαίνον της αποκοτιάς (τρελοκαμπέρος) – με αξιοσημείωτη μάλιστα χρησιμοποίηση  και επί θηλυκών («τρελοκαμπέρω»). Ο Καμπέρος πρωτοεισήγαγε την τεχνική των «χειροποίητων» βομβαρδισμών, έχοντας  στο πιλοτήριο ένα καλαθάκι με χειροβομβίδες (!),  τις οποίες και εκτόξευε εναντίον των εχθρικών δυνάμεων…

Ο Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ, γνωστός από  το συγγραφικό του δημιούργημα «Ο μικρός πρίγηπας»  - που σε κάποια φάση  θεωρήθηκε ως το πιο πολυδιαβασμένο ανάγνωσμα  μετά τη Βίβλο και το «Κεφάλαιο» του Μαρξ! - υπήρξε από τους πιο διάσημους   προδρόμους της πολιτικής αεροπορίας και συμμετείχε ως πιλότος  στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο,   χωρίς όμως να έχει την ίδια τύχη με τους προηγούμενους : Το  αεροπλάνο του  εξαφανίστηκε σε μια αναγνωριστική πτήση στο Τυρρηνικό  πέλαγος , τον Ιούλιο του 1944. Τότε ο Εξυπερύ ήταν ήδη μεγάλος στην ηλικία, είχε υποστεί στο παρελθόν μια ισχυρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση, είχε υπερκεράσει αποκλεισμούς  που του έκαναν  οι συνάδελφοι- κριτές του, είχε αρνηθεί μια συμβατική παρουσία στον πόλεμο, ήταν διαθέσιμος για επικίνδυνες αποστολές .

Πάντως  οι δράσεις του δεν θα μπορούσαν  να συγκριθούν  με τις αεροπορικές  –μέχρι θανάτου μονομαχίες -  του Πισάνου, που ήταν απελπιστικά μοναχικές, χωρίς τα αλαλάζοντα πλήθη της ρωμαϊκής αρένας ή  τους καίσαρες που ενέκριναν τη ζωή ή το θάνατο κάποιων…

Ο Πισάνος βίωσε ένα αντίστοιχο περιστατικό με το «τελευταίο και θανατερό» του Εξυπερύ : Τον Μάρτιο του 1944 μια μηχανική βλάβη τον βύθισε   στα περίχωρα της Χάβρης, όπου διασώθηκε από  τους Γάλλους Μακί . Ήταν ένα μεγάλο τραύμα γι αυτόν τον  «υψιπετή» μαχητή, σεσημασμένο αντίπαλο της χαμέρπειας , που  μια ημέρα των ημερών επέπρωτο να « γίνει σκοπός της ζωής μας» - θα έλεγα, αναποδογυρίζοντας ένα στίχο του Εμπειρίκου….