Του Γιάννη Σχίζα
Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 25.6.16
Στα μίντια δεν έχει κατασιγάσει ακόμη ο
θόρυβος μιας δολοφονίας και μιας
παράλληλης αυτοκτονίας, που
διαδραματίσθηκαν πρόσφατα στο Βραχάτι της Κορινθίας . Εκεί ένας 85χρονος πατέρας σκότωσε τον προβληματικό 49χρονο γιό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε
, δηλώνοντας ως αιτιολογία της πράξης του
την απαλλαγή του μικρότερου γιού του από το «δυσβάστακτο βάρος» της
επιμέλειας ενός προβληματικού αδελφού …
Η πράξη
εντυπωσίασε αλλά δεν προκάλεσε βαθύτερη συζήτηση. Ο γέρος πατέρας με την επικείμενη αποχώρησή του από τη ζωή ή με την
επερχόμενη αδυναμία επιμέλειας
του ΑΜΕΑ γιού, ο μικρότερος αδελφός που
υποτίθεται ότι θα φρόντιζε τον μεγαλύτερο, το δράμα μιας
τριγωνικής και αγχωτικής συμβίωσης, όλα αυτά θα μπορούσαν
να τύχουν μιας επισταμένης
ανάλυσης χαρακτήρων : Όμως
ταυτόχρονα δεν θα μπορούσαν να φωτίσουν
ένα δομικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν γενικά οι ΑΜΕΑ μετασχολικής ή μεγάλης ηλικίας.
Εν όψει : Προϊόντα της εργασίας παιδιών του Σικιαριδείου Ιδρύματος
Τα συγκεκριμένα άτομα, με τις νοητικές ή άλλες υστερήσεις, με την
αδυναμία να διαβάζουν, να κάνουν λογαριασμούς, να κινούνται με άνεση στον
αστικό χώρο , να αντιμετωπίζουν
στοιχειώδεις επικινδυνότητες, να υφίστανται παρενοχλήσεις χωρίς να μπορούν να
αντιδράσουν, με την αδυναμία να συνάψουν
εύκολα σχέσεις στον χωρικό
περίγυρό τους, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης και υποκείμενα
μοναξιάς και θλίψης. Οι καταστάσεις αυτές τους οδηγούν στην ασυλοποίηση- στην καλύτερη
περίπτωση – και στην χειρότερη περίπτωση στην εξάρτηση από μεταμοντέρνους Θερναρδιέρους
, όπως αυτοί που εκμεταλλεύονται τους
ανάπηρους επαίτες των πόλεων.
Γνωστός λαϊκός
τραγουδιστής έλεγε προ καιρού πως θα προτιμούσε να πεθάνει πρώτος ο ΑΜΕΑ
γιός του, για να απαλλαγεί από το άγχος
της μελλοντικής ορφάνιας του …. Και μια
μητέρα συνδικαλίστρια στο χώρο των ΑΜΕΑ,
έκανε την απίθανα σουρεαλιστική δήλωση λόγω της μακρόχρονης συναισθηματικής δέσμευσης
με τον μειονεκτικό γιό της : «Δεν
μπορούμε (εμείς οι γονείς) ούτε να πεθάνουμε !»
Οι ΑΜΕΑ μετασχολικής και μεγάλης ηλικίας δεν μπορούν
να εξυπηρετηθούν από ένα φύλακα- άγγελο, δεν μπορούν να τύχουν της
προσοχής που έτυχε ο αυτιστικός πρωταγωνιστής της βραβευμένης
ταινίας «Ο άνθρωπος της βροχής» (Ντάστιν
Χόφμαν). Αυτό που χρειάζονται είναι ένα πλαίσιο ζωής , καθόλου «ιδρυματικό»
, σε
σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με την κοινωνία, ικανό να συνεγείρει ακόμη
και αφανή ταλέντα για την πιθανή παραγωγή κοινωνικά
ωφέλιμου έργου.
Σήμερα πολλοί ηλικιωμένοι ΑΜΕΑ ζουν -παρκαρισμένοι μπροστά σε τηλεοράσεις !
- ένα πιο ευπρεπές Κωσταλέξι, σε σχέση με εκείνο που συγκλόνιζε το πανελλήνιο
το 1978. Έχοντας κατά νου αυτές τις
εμπειρίες, οι άνθρωποι του Σικιαριδείου Ιδρύματος στοχεύουν στη δημιουργία
μιας δομής υποστηριζόμενης διαβίωσης για ΑΜΕΑ «κάποιας» ηλικίας. Το εγχείρημα
δεν είναι καινοφανές αλλά είναι οπωσδήποτε πρότυπο, λαμβανομένων υπόψη των δυσκολιών της συγκυρίας…
πότε θα γίνει η έκθεση των παιδιών?
ΑπάντησηΔιαγραφή