2 χρόνια μετά το θάνατο του Λεωνίδα Λουλούδη

Στις 6.6.16 βρέθηκα κι εγώ στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, ύστερα από γραπτή πρόσκληση , για να παραστώ σε εκδήλωση προς τιμήν  του Λεωνίδα Λουλούδη (1947-2014). http://oikologein.blogspot.gr/2014/07/1947-2014.html

Η εκδήλωση συγκέντρωσε πολλές προσωπικότητες, από τον Υπουργό  Αριστείδη Μπαλτά (παλιό συνεργάτη του Λουλούδη στα πλαίσια του περιοδικού ΠΟΛΙΤΗΣ) έως αρκετούς πανεπιστημιακούς και φίλους. Από  τα λεχθέντα, σημείωσα   την αναφορά στο περιοδικό ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ  με εκδότη τον Μιχάλη Μοδινό, στο οποίο  συμμετείχαν πολλοί παλιοί  άνθρωποι της Πολιτικής Οικολογίας – δυσεύρετοι πλέον ή ανύπαρκτοι. Απουσίασαν πάντως  οι Ηλίας Ευθυμιόπουλος και Κίμων Χατζημπίρος. 

Ειπώθηκαν  πολλά και στοχαστικά για το γνωσιολογικό πάθος και τη  συγκρουσιακή εμμονή του Λουλούδη, κι εγώ θα ήθελα να θυμίσω κάποια από αυτά, όπως ήταν η κόντρα του με τον Γιάννη Μαρίνο του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» ή με τον Μοδινό στα πλαίσια του διαλόγου περί Αριστεράς και  Οικολογίας - όμως η αλήθεια είναι ότι ο Λουλούδης ήταν πρωτίστως πανεπιστημιακός. Αυτή η «γεωτεχνική» του ιδιότητα δεν τον εμπόδισε να γράφει μέχρι και κινηματογραφικές κριτικές, όπως οι οικολογικές γνώσεις του Μάργαρη δεν τον εμπόδιζαν από το να αναφέρεται στην κατάντια των ΔΕΚΟ και σε άλλες  σπαραξικάρδιες ιστορίες. http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/08/niko.html

Από τους ομιλητές ο Ανδρέας Τρούμπης,

τον οποίο θα αναφέρω μόνο ως πανεπιστημιακό (άντε, και ως πρώην πρύτανη στο πανεπιστήμιο Αιγαίου…) πήρε την αντικομφορμιστική πρωτοβουλία να  περιορίσει τις εναρκτήριες προσφωνήσεις (κύριε Υπουργέ, κύριοι Πρυτάνεις κλπ) σε ένα απλό «Αγαπητοί φίλοι και φίλες» και να προχωρήσει σε κάποιες αναφορές, από τις οποίες βασικά εντυπωσιάστηκα από μία : Ήταν μια κουβέντα  του Λουλούδη   για το  ότι «μείναμε τρεις, εγώ, ο Μάργαρης και ο Τρούμπης»…

Οι τρεις τους, κατά τη δική μου αξιολόγηση, είχαν όντως «μείνει»  αντιπαρατιθέμενοι στην οικολογικοφανή  ή εν πάσει περιπτώσει ατεκμηρίωτη άποψη, που έσκαγε μύτη εδώ ή εκεί. Μαζί όμως με το ξερά έκαιγαν και τα χλωρά, επιτιθέμενοι στον ενίοτε εμπεριστατωμένο λόγο που πήγαινε «με τα κυβικά του» εκεί όπου μπορούσε να πάει.

Τεράστια η γνωσιολογική συμβολή των τριών, σε μια εποχή επειγόντων  και μάλιστα καινοφανών ζητημάτων σε μεγάλες, και μικρές, και λιλιπούτειες κλίμακες. Ο Λεωνίδας Λουλούδης με το συγγραφικό και αρθρογραφικό του έργο δίδαξε πολλά σε πολλούς,  ο Τρούμπης με την «Λογία οικολογία» του και όχι μόνο, μας έβαλε σε σκέψεις. Σημειώνω επίσης την ύστερη ενασχόληση του Λουλούδη (κ.ά) με την επικινδυνότητα  - με αφετηρία τη νόσο των τρελών αγελάδων – ως συμβολή  σε μια γειωμένη-πιθανοκρατική σκέψη , πέρα από τα στερεότυπα της αυστηρής αιτιοκρατίας. Όσον αφορά το Μάργαρη, αυτός παρά το ταλέντο και το πνευματικό του εύρος αναλώθηκε σε εκστρατείες κατά  των μη πτυχιοφόρων.

Στην εκδήλωση της 6.6.16 στο Γεωπονικό πολλοί μίλησαν ενάντια στη λογική της «αγιοποίησης του θανόντος», αλλά δεν άκουσα κάτι που να αντέφασκε με την αγιογραφία. Οπότε ως  ταπεινή συμβολή στην αποαγιογράφηση που δεν έγινε,  καταθέτω εγώ το σύνδρομο της αυθεντίας...  Και με αφορμή αυτή τη διαπίστωση – αν θέλετε και με αφορμή τα 50 χρόνια από την κινεζική  «Πολιτιστική Επανάσταση» (!) που στρεφόταν και εναντίον του Μανδαρινισμού - θα ήθελα να υπογραμμίσω τούτο ,  απέναντι  σε όλους τους απευθείας συνδεδεμένους με τα γεννητικά όργανα του Ποντίφηκος : Ότι ο Λόγος που αντί επιχειρημάτων κραδαίνει τίτλους και «εξειδικεύσεις»,    είναι καταδικασμένος στη μιζέρια.