Συγχωρήστε με, μα δεν χορταίνω να διαβάζω το άρθρο του Γεωργουσόπουλου. Γράφει λοιπόν για τις Η.Π.Α.: "στη χώρα τους η μοναδική δική τους λογοτεχνική ζώσα παράδοση είναι το γουέστερν". (sic)
Ούτε στις πιο μακρινές θάλασσες δεν θα σημείωνε ο Χέρμαν Μέλβιλ τέτοια γκάφα, ούτε στην πιο βαθιά του έμπνευση δεν θα νοούταν ο Γουώλτ Γουίτμαν τέτοια κενολογία, μια μεγαλοφυία σαν τον Μαρκ Τουέιν δεν θα μπορούσε να φανταστεί τέτοια αμορφωσιά, ούτε στα πιο σκοτεινά καταγώγια δεν θα κατέγραφε ο Τζακ Λόντον τέτοια ηλιθιότητα, ούτε στα φτωχότερα χωριά της Ισπανίας δεν θα άκουγε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ τέτοια χαζομάρα, ούτε στα πιο πλούσια σαλόνια δεν θα συναντούσε ο Σκοτ Φιτζεραλντ τέτοιο κρετινισμό, ούτε στις πιο ξέφρενες νύχτες του δεν θα έλεγε ο Χένρι Μίλερ τέτοιο παραλογισμό, ούτε στις πιο ξεπεσμένες φάρμες του Νότου δεν θα ανακάλυπτε ο Γουίλιαμ Φώκνερ τέτοια αμάθεια, ούτε στα πιο απόμερα νησιά του Ειρηνικού δεν θα φώναζε ο Νόρμαν Μέιλερ τέτοια κουταμάρα, ούτε στις πιο μοναχικές μέρες της δεν θα συνέλαβε η Σύλβια Πλάθ τέτοια απερισκεψία, ούτε στα χειρότερα μεθύσια του δεν θα σκέφτηκε ο Τζακ Κέρουακ τέτοια βλακεία, ούτε στα πιο τρελά του παραληρήματα δεν θα ονειρεύτηκε ο Ουίλιαμ Μπάροουζ τέτοια ανοησία, ούτε στον πιο βαθύ διαλογισμό του δεν θα άντεχε ο Αλεν Γκίνσμπεργκ τέτοια κοροϊδία, ούτε στις πιο ζόρικες γειτονιές δεν θα υποπτευόταν ο Τζέημς Μπάλντουιν τέτοια σαχλαμάρα, ούτε στις πιο αστείες του στιγμές δεν θα ξεστόμιζε ο Κερτ Βόνεγκατ τέτοια κοτσάνα, ούτε στις πιο απελπισμένες ώρες της δεν θα ανέχονταν η Τόνι Μόρισον τέτοια προσβολή, ούτε στα πιο πληκτικά γραφεία δεν θα έβρισκε ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας τέτοια ρηχότητα, κτλ κτλ...
Σταματάω εδώ γιατί πραγματικά δεν υπάρχει τέλος ούτε στην άβυσσο ούτε στη λογοτεχνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου