Άντη Ροδίτη : Οι Σκαλαπούνταροι της Στέλλας

 Το βιβλίο «ΟΙ ΣΚΑΛΑΠΟΥΝΤΑΡΟΙ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ», που το περιοδικό «Νέα Εποχή» προσπάθησε πρόχειρα, άσκεφτα και σκόπιμα να μειώσει για λόγους που μόνο οι ίδιοι οι συντάχτες του ξέρουν, είναι μια κριτική για το μακράς πνοής συνθετικό ποίημα (383 στίχοι) της Στέλλας Βοσκαρίδου «Σκαλαπούνταροι».

Το ποίημα που έχει κεντρικό άξονα το κυπριακό

έθιμο του ταΐσματος των καλικαντζάρων για να φεύγουν το συντομότερο, γραμμένο στην κυπριακή διάλεκτο, με φαντασία και δημιουργικότητα ιδιόμορφη και εκφραστική ικανότητα μοναδική, αποτελεί σάτιρα σε πολλαπλά επίπεδα (πολιτική για τα μικρά δικά μας και ευρύτερη για την ανθρώπινη αδυναμία να σταθεί στο ύψος των οραμάτων της), αλλά και τραγική αφήγηση για την κατάσταση της ανθρωπότητας που συνθηκολογεί στο τέλος με το Κακό (τον Σατανά) θεωρώντας τον -αντιχριστιανικά- απροσπέλαστο στοιχείο μέσα στη Δημιουργία.

Τέτοια μακράς πνοής ποιήματα, δομημένα σε μια οραματική σύλληψη, σε μια απόπειρα κατανόησης και ερμηνείας της ανθρώπινης κατάστασης, δεν γράφονται συχνά, ούτε τα βρίσκει κανείς στο έργο ακόμα και των πιο σπουδαίων ποιητών του παγκοσμίου στερεώματος. Το να έχει γραφτεί ένα τέτοιο έργο στην Κύπρο σήμερα δεν πρέπει να εκπλήττει όσο θα ανέμενε κανείς (λόγω του μικρού μεγέθους της Κύπρου), επειδή ακριβώς η δοκιμασία της Κύπρου είναι τόσο ιδιόμορφα μοναδική, δυσανάλογη με το μέγεθός της και ανεπανάληπτη. Το ότι, επίσης, έχει γραφτεί από μια «άσημη» κοπέλα (32 χρονών) σημαίνει περίπου ότι έχει γραφτεί από ανώνυμο, την ανώνυμη λαϊκή εμπειρία των τελευταίων 70 χρόνων κυπριακής, γεμάτης απρόσμενα γεγονότα Ιστορίας.

Η τελευταία φορά που γράφτηκε παρόμοιας έμπνευσης συνθετικό ποίημα ήταν πριν 100 περίπου χρόνια μετά από άλλα γεγονότα που συγκλόνισαν την Κύπρο. Ήταν η «9η Ιουλίου 1821», του Βασίλη Μιχαηλίδη. Οι «Σκαλαπούνταροι», της Στέλλας Βοσκαρίδου, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο έναν ειδικό «εθνικό ύμνο» της Κύπρου, που διαφέρει από εκείνον του Σολωμού στο ότι είναι ο ύμνος της αλύτρωτης, δούλης ακόμα Κύπρου, όχι της απελευθερωμένης. Είναι ο ύμνος της σκλαβιάς της, των δοκιμασιών και των μαρτυρίων της, και είναι ταυτόχρονα η αφήγηση του μαρτυρίου της ανθρωπότητας.

Αυτό το ποίημα και τη συγγραφέα του θεώρησε καλό η «Νέα Εποχή», το περιοδικό της «αριστερής» διανόησης να περιγελάσει. Η «Νέα Εποχή», που επιδεικτικά αγνοεί ή επιχειρεί να υποτιμήσει και να διαβάλει κάθε καλλιτεχνικό έργο που γράφεται στο πλαίσιο τής διατήρησης του αληθινού αγώνα της Κύπρου, επιχορηγείται από την Κυπριακή Δημοκρατία.