Χρῖ­στος Δάλ­κος : Τὸ σοὺ μού

 

Ὅ,τι περ ἂν Ἕλ­λη­νες βαρ­βά­ρων

πα­ρα­λά­βω­σι, κάλ­λιον τοῦ­το

εἰς τέ­λος ἀ­περ­γά­ζον­ται (ἐ­μέ­να μοῦ λές)

ΣΥΝΕΒΗ ἐ­κεῖ­νες τὶς μέ­ρες τοῦ ἐγ­κλει­σμοῦ λό­γῳ κο­ρω­νο­ϊ­οῦ, ὁ ἑ­βδο­μην­τά­χρο­νος συν­τα­ξι­οῦ­χος φι­λό­λο­γος Μι­χά­λης Σκα­τζο­πούρ­νης νὰ κά­νῃ τὴν βόλ­τα του στὶς 5 μ.μ. στὴν συ­νοι­κί­α τοῦ Αἰ­γά­λε­ω.

         Ἕ­να κλι­μά­κιο τῆς ἀ­στυ­νο­μί­ας τὸν στα­μά­τη­σε ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ἐ­θνι­κὴ Τρά­πε­ζα, στὴν Ἱ­ε­ρὰ Ὁ­δό, καὶ τὸν ρώ­τη­σε: «Ἔ­χε­τε SMS;»

            «Τί πά­ει νὰ πῇ αὐ­τό;» ἔ­κα­νε τὸν ἀ­νή­ξε­ρο ὁ φι­λό­λο­γος. Ὁ ἀ­στυ­νο­μι­κὸς τὸν κύτ­τα­ξε μὲ οἶ­κτο: «Ἔ­χε­τε στεί­λει γρα­πτὸ μή­νυ­μα στὴν Ὑ­πη­ρε­σί­α Πο­λι­τι­κῆς Προ­στα­σί­ας ὅ­τι θὰ βγῆ­τε ἔ­ξω; Χρει­ά­ζε­ται, ξέ­ρε­τε, κά­τι τέ­τοι­ο γιὰ ὅ­σους βγαί­νουν, ἀ­κό­μα καὶ γιὰ τὴ βόλ­τα τους...»

            «Δὲν μπο­ρῶ νὰ στεί­λω αὐ­τὸ τὸ SMS, ξέ­ρε­τε...»

           

«Τί, δὲν ἔ­χε­τε κι­νη­τό;» εἶ­πε ὁ ἀ­στυ­νο­μι­κός, σί­γου­ρος γιὰ τὴν ἀρ­νη­τι­κὴ ἀ­πάν­τη­ση.

            «Ὄ­χι, ἔ­χω...»

            «Ἄ, δὲν θὰ ξέ­ρε­τε νὰ τὸ στεί­λε­τε...»

            «Ὄ­χι, ἀλ­λὰ δὲν μπο­ρῶ νὰ στεί­λω αὐ­τὸ τὸ SMS ποὺ μοῦ ζη­τᾶ­τε...»

            «Καὶ για­τί πα­ρα­κα­λῶ;»

            Ὁ ἑ­βδο­μην­τά­χρο­νος πέ­ρα­σε στὴν ἀν­τε­πί­θε­ση: «Ξέ­ρε­τε τί πά­ει νὰ πῇ SMS;»

            Ὁ ἀ­στυ­νό­μος χα­μο­γέ­λα­σε εἰ­ρω­νι­κά: «Ἔ βέ­βαι­α καὶ ξέ­ρω… μή­νυ­μα...»

            «Εἴ­δα­τε ποὺ δὲν ξέ­ρε­τε; SMS ση­μαί­νει στὰ ἀγ­γλι­κὰ Short Message Service...»

            «Μά, κα­λά, μά­θη­μα θὰ κά­νου­με τώ­ρα;» τοῦ ᾿ρι­ξε μιὰ λο­ξὴ μα­τιὰ τὸ ὄρ­γα­νο.

            «Ξέ­ρε­τε τί θὰ πῇ Short Message Service;»

            Ὁ ἀ­στυ­νό­μος κά­τε­χε κά­τι κου­τσο­αγ­γλι­κού­λια: «Ὑ­πη­ρε­σί­α Σύν­το­μων Μη­νυ­μά­των...»

            «Εἴ­δα­τε πού ᾿ρχε­στε στὰ λό­για μου; Μπο­ρῶ νὰ στεί­λω γκο­τζάμ Ὑ­πη­ρε­σί­α ὁ­λό­κλη­ρη;»

            «Καὶ τί θὰ γί­νῃ δη­λα­δή;» αἰφ­νι­δι­ά­στη­κε ὁ ἀ­στυ­νό­μος.

            «Ἂν θέ­λε­τε νὰ σᾶς στεί­λω ἕ­να Short Message, του­τέ­στι Σύν­το­μο Μή­νυ­μα, κά­τι μπο­ρεῖ νὰ γί­νῃ. Ἀλ­λὰ ὑ­πη­ρε­σί­α ἐ­γὼ δὲν στέλ­νω, νά ᾿μα­στε ᾿ξη­γη­μέ­νοι...»

            «Ἔ, κα­λά, γρά­ψε SM», συμ­βι­βά­στη­κε τὸ ὄρ­γα­νο, κι ἀ­πὸ μέ­σα του σκε­φτό­ταν: «Ἒ ρὲ ποῦ μπλέ­ξα­με μὲ τὸ γε­ρο-πα­ρα­τα­τι­κό…»

            «Καὶ για­τί πα­ρα­κα­λῶ νὰ γρά­ψω SM καὶ νὰ μὴ γρά­ψω σοὺ μού, σύν­το­μο μή­νυ­μα δη­λα­δή; Ἔ­χε­τε πά­ρει φό­ρα καὶ τὰ λέ­τε ὅ­λα στ᾿ ἀγ­γλι­κά, στὴν Ἑλ­λά­δα δὲν εἴ­μα­στε;»

            «Γρά­ψε “σοὺ μού”, γρά­ψε “ΣΜ”, γρά­ψε “Σ-Μ”, γρά­ψε “σύν. μήν.”, γρά­ψε καὶ σκέ­το “μήν.” ἅ­μα θές, ἀλ­λὰ πα­ρά­τα με!», ἀ­γα­νά­χτη­σε τὸ ὄρ­γα­νο τῆς τά­ξε­ως.

            «Θὰ γρά­ψω “σοὺ μού”», κα­τέ­λη­ξε ὁ φι­λό­λο­γος, «μοῦ θυ­μί­ζει κι ἕ­να κέν­τρο, ἐ­δῶ λί­γο πιὸ πά­νω, στὴν Ἱ­ε­ρὰ Ὁ­δό, ἐ­πὶ ἑ­πτα­ε­τί­ας, ὅ­που σκο­τώ­σα­νε καὶ τὴ Βα­σί­λω... Τὴν ἔ­χεις ἀ­κου­στὰ τὴ Βα­σί­λω;»

            «Ρὲ δὲν πά᾿ νὰ γρά­ψῃς καὶ σού­ξου – μού­ξου – τού, κου­βέν­τα θ᾿ ἀ­νοί­ξου­με τώ­ρα;»

            Κα­θὼς ὁ Μι­χά­λης Σκα­τζο­πούρ­νης, ἑ­βδο­μην­τά­χρο­νος συν­τα­ξι­οῦ­χος φι­λό­λο­γος, ἀ­πο­μα­κρυ­νό­ταν, ὁ δι­πλα­νὸς ἀ­στυ­νο­μι­κὸς ρώ­τη­σε τὸν δι­κό μας: «Τί ἔ­γι­νε ρέ, τί σοῦ ᾿λε­γε;»

            «Τί­πο­τα, μω­ρέ, ἕ­νας μα­λα­κο­πί­του­ρας...»

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 

Χρῖ­στος Δάλ­κο­ς (Τρό­παι­α Ἀρ­κα­δί­ας, 1951). Σπού­δα­σε στὴ Φι­λο­σο­φι­κὴ Σχο­λὴ Ἀ­θη­νῶν καὶ ἐρ­γά­στη­κε ὡς φι­λό­λο­γος στὴ Μέ­ση Δη­μό­σια Ἐκ­παί­δευ­ση. Δη­μο­σί­ευ­σε: Μι­κρὲς βι­ο­μη­χα­νι­κὲ­ς ἱ­στο­ρί­ε­ς (Δι­η­γή­μα­τα, Ἀ­θή­να, 1987), Τὰ ἰ­δε­ο­λο­γή­μα­τα τῆς νέ­ας γλωσ­σο­λο­γί­α­ς (Δί­αυ­λος, 1995), Νευ­ρό­σπα­στο τη­λε­χει­ρι­στη­ρί­ου (Ποι­ή­μα­τα, Πλα­νό­διον, 2007), Γλωσ­σι­κὴ δι­δα­σκα­λί­α: μή­πως ἦρ­θε και­ρὸς νὰ δι­ορ­θώ­σου­με τὰ λά­θη μας; (Πα­ρα­σκή­νιο/Δί­θυ­ρον, 2019) κ.ἄ. Τε­λευ­ταῖo του βι­βλίo τὸ ποι­η­τι­κὸ Τὰ Δί­λο­γα (Με­λά­νι, 2020). καὶ τὸ δο­κί­μιο.