Σπίτι στο δάσος

του Γιάννη Σχίζα

ΑΥΓΗ 19.8.17

Παλιά  με είχαν καλέσει σε μια εκπομπή  "Μάπετ Σόου", για να "παίξω" στην τηλεόραση  δίπλα σε κάτι "ζωάκια" που θα μου έθεταν ερωτήσεις για  τις πυρκαγιές και τον εποικισμό των δασών. Η εναρκτήρια ερώτηση ήταν για  τον εποικισμό : "Είναι κακό να χτίζουμε μέσα στα δάση;" . Τότε  εγώ πήρα το πιο σοφολογιότατο ύφος που μπορούσα και απάντησα στην ερώτηση   με μια άλλη   ερώτηση : "Ο κοντορεβιθούλης...η κοκκινοσκουφίτσα...η Χιονάτη και η επτά νάνοι...Τί ήταν όλοι αυτοί;" Και καθώς οι συμπαίκτες  μου  σίγησαν και με κοιτούσαν με απορία, απάντησα  : "Μα φυσικά, ήταν οικιστές  δασικών περιοχών, που σε αντίθεση με τους σημερινούς δεν είχαν δρόμους, αυτοκίνητα, δίκτυα φωτισμού,  μπάρμπεκιου   και άλλες  δραστηριότητες. Μπορούσαν επομένως να μένουν στο δάσος χωρίς  συνέπειες για το δάσος...

Η συνέχεια αυτής της ιστορίας στον πραγματικό χρόνο που βιώσαμε   ήταν η γνωστή. Οι  εξοχικοί οικισμοί αναπτύχθηκαν άλλοτε στων δασών την ολόμαυρη ράχη και άλλοτε σε καταπράσινες περιοχές, συνήθως με τη μεταφυσική βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξουν νέες πυρκαγιές. Στην πορεία αυτού του ιδεολογήματος εμφανίστηκε κάτι ακόμη πιο ακραίο, που ήταν η υποστήριξη του εποικισμού των δασών λόγω της υποτιθέμενης προστασίας που παρείχε στη βλάστηση. Στη δεκαετία του 80 το συγκεκριμένο ιδεολόγημα υποστηρίχθηκε ακόμη και από κάποιους δασολόγους, με αποτέλεσμα να υπάρξουν αντεγκλήσεις και να χρειαστούν ικανές δόσεις σαρκασμού  από τις στήλες της "Νέας Οικολογίας", για να σιγήσουν οι θιασώτες της συγκεκριμένης "προστασίας".

Οι ιδιώτες κάτοικοι -συνήθως  καταπατητές του δάσους-   δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν παρά προληπτική δράση , ενώ η κατασταλτική τους συμβολή ελάχιστα θα μέτραγε σε ένα φαινόμενο μεγάλων  διαστάσεων, που αναχαιτίζεται μόνο με συντονισμό και συλλογικές δράσεις. Και ενώ αυτή η άποψη  επιβεβαιωνόταν πλήρως, ένα άλλο ιδεολόγημα έκανε την εμφάνισή του - πείθοντας παλιότερα  την "Αυριανή" και εξακολουθώντας να πείθει ορισμένους  σήμερα : Ήταν οι λεγόμενες "αντιπυρικές ζώνες", μια πραγματική  ομοιοπαθητική θεραπεία  της απειλούμενης καταστροφής του δάσους δια της καταστροφής...Οι έχοντες έστω και ασήμαντη πείρα  γνωρίζουν ότι η φωτιά μπορεί να πηδάει δρόμους,  εθνικές οδούς, ακόμη και παραλίες ολόκληρες όπως στην περίπτωση του Πλατανιστού της  Εύβοιας - όπου  αυτομεταφέρθηκε  800 μέτρα   από το κυρίως μέτωπο   μπροστά στα έκπληκτα βλέμματα των κατοίκων.

 Ο καθηγητής της Οικολογίας Κίμων Χατζημπίρος έχει μιλήσει για τηλεμεταφορά της φωτιάς σε απόσταση 400 μέτρων . Καιρός αυτή την απλή αλήθεια να ενστερνισθούν και οι πολιτικοί, αποτρέποντας πολυέξοδα και αλυσιτελή κουρέματα του δάσους....