Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου : Επεισόδιο

 

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ἦ­ταν ἀ­νά­με­σα στὸ καρ­βου­νά­δι­κο καὶ τὴ γω­νί­α τῆς στε­νῆς γέ­φυ­ρας πά­νω ἀ­πὸ τὸ χεί­μαρ­ρο ποὺ κα­τε­βαί­νει ἀ­πὸ τοὺς βο­ρι­νοὺς λό­φους τῆς πό­λης. Σπί­τι ξύ­λι­νο, σὲ κα­λὴ κα­τά­στα­ση, δί­πα­το, ἀ­πὸ τὸν και­ρὸ τῆς Τουρ­κί­ας. Σφα­λι­σμέ­να τὰ παν­τζού­ρια. Ἕ­να πεῦ­κο πί­σω ἀ­πὸ τὸ σπί­τι καὶ ἕ­να λι­γνὸ πλα­τά­νι, ποὺ ἔ­βγαι­νε μέ­σα ἀ­πὸ τὸ ρέ­μα, ρί­χναν τὸν ἴ­σκιο τους πά­νω στὰ κε­ρα­μί­δια, κα­θὼς τὸ φεγ­γά­ρι, σχε­δὸν γε­μά­το, φώ­τι­ζε ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­πὸ τὸ σπί­τι, στὴν ἄλ­λη ὄ­χθη, κα­πνα­πο­θῆ­κες.

       Μιὰ πα­λιὰ Μερ­σεν­τὲς ἦρ­θε ἀ­πὸ τὸ δρό­μο τοῦ Ἁ­γί­ου Παύ­λου. Κα­τέ­βη­καν τρεῖς. Στά­θη­καν γιὰ λί­γο στὴ γω­νιὰ ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­πὸ τὸ σπί­τι, με­τὰ ὁ ἕ­νας πῆ­γε καὶ στά­θη­κε στὴ γω­νιὰ τοῦ καρ­βου­νά­δι­κου κι ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ νό­η­μα τῶν ἄλ­λων πέ­ρα­σε ἀ­πὸ ἕ­να δι­πλα­νὸ τοῖ­χο καὶ πῆ­γε πί­σω ἀ­πὸ τὸ σπί­τι. Τὸ σπί­τι κα­τά­κλει­στο φάν­τα­ζε ἔ­ρη­μο. Ὁ ἄλ­λος ἔ­φτα­σε στὴ γέ­φυ­ρα, στά­θη­κε στὴ γω­νιὰ τῆς κα­πνα­πο­θή­κης πά­νω ἀ­πὸ τὸ ρέ­μα. Αὐ­τὸς ποὺ ἔ­μει­νε κοί­τα­ζε ἐ­πί­μο­να τὸ σπί­τι, ἀ­πὸ τὸ δρό­μο ποὺ πά­ει γιὰ τὸν Προ­φή­τη Ἠ­λί­α πέ­ρα­σαν ἄν­θρω­ποι, αὐ­τὸς γύ­ρι­σε τὴν πλά­τη του κι ἔ­κα­νε πὼς κά­τι ψά­χνει στὸ αὐ­το­κί­νη­το. Ὁ ἄλ­λος τοῦ ἔ­κα­νε νό­η­μα πὼς ὁ πρῶ­τος εἶ­χε τὴ θέ­ση του πί­σω ἀ­πὸ τὸ σπί­τι. Τό­τε μὲ ἀρ­γὰ βή­μα­τα προ­χώ­ρη­σε, στὸ χέ­ρι κρα­τοῦ­σε πε­ρί­στρο­φο. Τὸ φεγ­γά­ρι στὸν οὐ­ρα­νὸ λι­ω­μέ­νος ἀ­σβέ­στης. Χτύ­πη­σε τὸ ἐ­πι­θύ­ριο χε­ρά­κι τῆς πόρ­τας καὶ ἔ­κα­νε λί­γο πί­σω, κα­μιὰ κί­νη­ση μέ­σα στὸ σπί­τι, χτύ­πη­σε μὲ κλο­τσιὰ αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ τὴν πόρ­τα, ψυ­χή, ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε λί­γο καὶ ξα­να­χτύ­πη­σε πά­λι μὲ κλο­τσιά, πιὸ δυ­να­τὰ αὐ­τὴ τὴ φο­ρά. Ἡ πόρ­τα ἦ­ταν ἕ­τοι­μη νὰ γκρε­μι­στεῖ, ὅ­ταν φά­νη­κε στὸ βά­θος, ἀ­πὸ τὸ πα­ρά­θυ­ρο τῆς πόρ­τας, ἕ­να ἀ­μυ­δρὸ φῶς, ἀλ­λὰ τὴν ἴ­δια στιγ­μὴ αὐ­τὸς ποὺ στε­κό­ταν στὴ γω­νιὰ τοῦ κα­πνο­μά­γα­ζου φώ­να­ξε: «Πή­δη­ξε στὸ ρέ­μα.» Κά­ποι­ος ἀ­πὸ ἕ­να μι­κρὸ χα­μη­λὸ πα­ρά­θυ­ρο τοῦ σπι­τιοῦ πή­δη­ξε μ' ὁρ­μὴ στὰ νε­ρὰ καὶ τὰ σκου­πί­δια. Ἀ­μέ­σως αὐ­τὸς ποὺ φώ­να­ξε πι­ά­στη­κε ἀ­πὸ τὰ σι­δε­ρέ­νια κάγ­κε­λα τῆς γέ­φυ­ρας κι ἄρ­χι­σε νὰ κα­τε­βαί­νει στὸ ρέ­μα. Ὁ κυ­νη­γη­μέ­νος ἤ­δη ἔ­τρε­χε γρή­γο­ρα πα­τών­τας σὲ μέ­ρη ποὺ θὰ '­πρε­πε νὰ γνω­ρί­ζει κα­λά. Ὁ ἄλ­λος, ποὺ ἦ­ταν στὸ πί­σω μέ­ρος τοῦ σπι­τιοῦ, περ­νών­τας ἕ­να τοι­χά­κι, μπῆ­κε στὸ ρέ­μα. Αὐ­τὸς ποὺ χτυ­ποῦ­σε θέ­λον­τας νὰ πα­ρα­βιά­σει τὴν πόρ­τα, μό­λις ἄ­κου­σε πὼς κά­ποι­ος πή­δη­ξε στὸ ρέ­μα, ἔ­τρε­ξε στὴν ἄλ­λη πλευ­ρὰ τῆς γέ­φυ­ρας, προ­σπα­θοῦ­σε νὰ δεῖ τί γί­νε­ται, φω­νά­ζον­τας: «Στα­μα­τῆστε τον.» Στὸ ἄ­σπρο φῶς φαι­νό­ταν κα­θα­ρὰ ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ ἔ­τρε­χε μὲς στὸ ρέ­μα, «Γα­μη­μέ­νε, θὰ πε­θά­νεις», φώ­να­ξε καὶ πυ­ρο­βό­λη­σε ἀ­πὸ τὴ γέ­φυ­ρα. Ὁ κυ­νη­γη­μέ­νος ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σε νὰ τρέ­χει. Κά­τω ἀ­πὸ τὴ γέ­φυ­ρα φά­νη­καν τώ­ρα οἱ δι­κοί του, αὐ­τὸς ἀ­πὸ τὴ γέ­φυ­ρα πέ­ρα­σε στὸ δι­πλα­νὸ δρο­μά­κι, μέ­σ' ἀ­πὸ κά­τι ρο­δι­ές, τρέ­χον­τας νὰ τὸν προ­λά­βει σὲ μιὰν ἄλ­λη γέ­φυ­ρα λί­γο πιὸ κά­τω, δί­πλα στὸν πα­λιὸ κα­μέ­νο κι­νη­μα­το­γρά­φο Πα­τέ. Ὁ κυ­νη­γη­μέ­νος ἔ­τρε­χε μὲ δύ­να­μη, πί­σω του ἄ­κου­γε τοὺς ἄλ­λους κι ἕ­ναν ἀ­κό­μη πυ­ρο­βο­λι­σμό, ἔ­πρε­πε κά­που νὰ χω­θεῖ, ἔ­τρε­χε κι ἔ­πρε­πε νὰ πά­ρει μιὰν ἀ­πό­φα­ση, τὰ πό­δια του γυ­μνὰ δὲ θὰ τὸν βο­η­θοῦ­σαν γιὰ πο­λὺ ἀ­κό­μη, μέ­σα σὲ σκου­πί­δια καὶ χα­λί­κια καὶ τε­νε­κέ­δες, ὅ­μως δὲν εἶ­χε πολ­λὲς ἐ­πι­λο­γές, ἢ θ' ἀ­νέ­βαι­νε ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ ρέ­μα ἀ­πὸ κά­τι πέ­τρι­να σκα­λο­πά­τια στὸν κῆ­πο τῆς τα­βέρ­νας τοῦ Ἀν­θή­λα­ου, στὴ γέ­φυ­ρα ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­πὸ τὸν Πα­τέ, ἢ πα­ρα­κά­τω, ἀλ­λὰ μα­κριά, κον­τὰ στὰ μπορ­ντέ­λα. Τοῦ ἔ­με­νε ἡ πρώ­τη ἔ­ξο­δος. Ὁ ἄλ­λος, ποὺ ἔ­κο­ψε δρό­μο μέ­σ' ἀ­πὸ τὶς ρο­δι­ές, ἔ­φτα­σε στὴ γέ­φυ­ρα τὴν ὥ­ρα ποὺ αὐ­τὸς βρι­σκό­ταν ἤ­δη στὴν κο­ρυ­φὴ τῆς σκά­λας, μα­κριὰ ἔρ­χον­ταν τρέ­χον­τας μέ­σα στὸ ρέ­μα οἱ ἄλ­λοι, πυ­ρο­βό­λη­σε, αὐ­τὸς ποὺ ἦ­ταν στὴ σκά­λα χά­θη­κε πί­σω ἀ­πὸ κά­τι δέν­τρα τοῦ κή­που. Ὁ ἄλ­λος ποὺ πυ­ρο­βό­λη­σε ἔ­τρε­ξε στὴν τα­βέρ­να, μπῆ­κε μέ­σα καὶ πέ­ρα­σε στὴν πί­σω πλευ­ρά, ἄ­νοι­ξε τὴν τζα­μω­τὴ πόρ­τα τοῦ βά­θους καὶ βγῆ­κε στὸν κῆ­πο. Ὁ τα­βερ­νιά­ρης καὶ κά­να-δυ­ὸ πε­λά­τες πά­γω­σαν μὲ τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Χί­τη. Τὸν βρῆ­κε πε­σμέ­νο στὴ μέ­ση της μι­κρῆς αὐ­λῆς. Τὴν αὐ­λὴ τὴν κλεῖ­ναν δυ­ὸ τοῖ­χοι ἀ­πὸ κα­πνα­πο­θῆ­κες καὶ τὸ ρέ­μα μὲ τὶς ρο­δι­ές. Πλη­σί­α­σε, ἄ­κου­σε ἕ­να μουγ­κρη­τό, μὲ δύ­να­μη τοῦ '­δω­σε μιὰ κλο­τσιὰ στὸ κε­φά­λι, ὁ πε­σμέ­νος φο­ροῦ­σε πα­λιὸ μπα­λω­μέ­νο που­κά­μι­σο, χα­κὶ παν­τε­λό­νι ποὺ τὸ '­χε δε­μέ­νο στὴ μέ­ση του μὲ σκοι­νί, κι ἦ­ταν ξυ­πό­λυ­τος. Τὰ χέ­ρια του, οἱ πα­λά­μες, σὰν πλα­τα­νό­φυλ­λα. Στὸ πε­ζού­λι ἀ­πὸ τὴν πλευ­ρὰ τῆς σκά­λας φά­νη­καν τὰ κε­φά­λια τῶν ἄλ­λων ποὺ βγαῖναν ἀ­πὸ τὸ ρέ­μα, λα­χα­νι­α­σμέ­νοι, τοὺς ἔ­ρι­ξε μιὰ μα­τιὰ καὶ ἄ­δεια­σε τὶς ὑ­πό­λοι­πες σφαῖ­ρες στὸ κε­φά­λι τοῦ πε­σμέ­νου.

       Ἔ­κα­νε ἕ­να-δυ­ὸ βή­μα­τα πί­σω, σή­κω­σε τὸ δε­ξί του πό­δι καὶ σκού­πι­σε τὸ πα­πού­τσι του στὴ γάμ­πα τοῦ ἀ­ρι­στε­ροῦ του πο­διοῦ. Ἔ­κα­νε νό­η­μα νὰ τὸν πά­ρουν. Γύ­ρι­σε καὶ βγῆ­κε ἔ­ξω.

Πηγή: ἀπὸ τὴν συλλογὴ διηγημάτων Στα­θε­ρὴ ἀ­πώ­λει­α (ἐκδ. Νε­φέ­λη, 2001).

Πρό­δρο­μος Χ. Μάρ­κο­γλου (Κα­βά­λα, 1935). Ποί­η­ση, Δι­ή­γη­μα. Οἱ γο­νεῖς του ἦ­ταν πρό­σφυ­γες ἀ­πὸ τὴν Καπ­πα­δο­κί­α καὶ τὸν Πόν­το. Τὸ 1944 χτυ­πή­θη­κε ἀ­πὸ γερ­μα­νι­κὴ χει­ρο­βομ­βί­δα καὶ ἔ­χα­σε τὸ ἀ­ρι­στε­ρό του χέ­ρι. Σπού­δα­σε στὴν Ἀ­νώ­τα­τη Σχο­λὴ Οἰ­κο­νο­μι­κῶν καὶ Ἐμ­πο­ρι­κῶν Ἐ­πι­στη­μῶν Ἀ­θη­νῶν. Ἀ­πὸ τὸ 1971 ζεῖ στὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη. Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στὰ γράμ­μα­τα στὴν Κα­βά­λα, τὸ 1962, μὲ τὴν ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ Ἔγ­κλει­στοι. Ἀ­κο­λού­θη­σαν οἱ ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γὲς Χω­ρο­στάθ­μη­ση (Κα­βά­λα, 1965), Τὰ κύ­μα­τα καὶ οἱ φω­νές (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1971) κ.ἄ. Συγ­κεν­τρω­τι­κὴ ἔκ­δο­ση: Ἔ­σχα­τη ὑ­πό­σχε­ση (1958-1992) (ἐκδ. Νε­φέ­λη,  1996). Δη­μο­σί­ευ­σε καὶ τὰ πε­ζὰ Ὁ χῶ­ρος τῆς Ἰ­ω­άν­νας καὶ ὁ χρό­νος τοῦ Ἰ­ω­άν­νη (ἐκδ. Ἐ­γνα­τί­α, 1980), Στα­θε­ρὴ ἀ­πώ­λεια (δι­η­γή­μα­τα, ἐκδ. Κα­στα­νι­ώ­τη, 1992), Σπα­ράγ­μα­τα (νου­βέ­λα, ἐκδ. Νε­φέ­λη,  1997), Δι­έ­φυ­γε τὸ μοι­ραῖ­ον (δι­η­γή­μα­τα, ἐκδ. Νε­φέ­λη, 2003) κ.ἄ.