ΠΗΓΗ : diastixo.gr
Η Ευσταθία, γνωστή και αγαπημένη τραγουδοποιός, αποτελεί μια ιδιαίτερη παρουσία στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα. Στην προσωπική της δισκογραφία έχει να επιδείξει, μέχρι στιγμής, τέσσερα άλμπουμ: Το φιλανθρωπικό γκαλά (2003), Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι… (2005), Δεν μπορεί, έχει meeting (2007) και Είναι πολύ καλό παιδί (2010), καθώς και τέσσερα CD single: Το γραφείο (2000), Σ’ ευχαριστώ (2002), Το τραγούδι της ΑΝΑΣΑ (2009) και, το πιο πρόσφατο, Διακριτικά (2015). Τα τελευταία χρόνια έχει στραφεί και στη θεατρική συγγραφή, ενώ κυκλοφορεί και το βιβλίο της Τέρμα για σήμερα ο μύθος (Ιανός, 2011). Μιλήσαμε μαζί της για τη μέχρι σήμερα πορεία της, καθώς και για τα μελλοντικά σχέδιά της.
Ευσταθία, γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα. Σε ποια ηλικία κατάλαβες ότι η μουσική είναι αυτό με το οποίο θες ν’ ασχοληθείς στη ζωή σου;
Από μικρή αγαπούσα τη μουσική, γι’ αυτό και ξεκίνησα ήδη από το δημοτικό τις σπουδές στο ωδείο της γειτονιάς μου. Μάθαινα κλασικό πιάνο. Ο αγαπημένος μου ήταν ο Μπαχ.
Συνήθως τα παιδιά σιχαίνονται τον Μπαχ, εγώ ήμουν η εξαίρεση. Μου άρεσε επίσης να γράφω και στίχους. Δεν μου άρεσε να τραγουδάω η ίδια, αυτό ήρθε πολλά χρόνια αργότερα λόγω «επαγγελματικής απογοήτευσης». Δεν κατάφερα να γίνω καθηγήτρια και έγινα τραγουδίστρια. Και οι δύο περιπτώσεις απευθύνονται σε κάποιο κοινό…
Ποια ήταν τα μουσικά ακούσματα που σ’ επηρέασαν στην εφηβεία σου;
Ο πρόσφατα χαμένος David, o Elton John, αργότερα ανακάλυψα και τους Beatles και κάμποσα φλωροτράγουδα που έσκιζαν στα ερτζιανά, που τα άκουγα κρυφά μιας και στο σχολείο το σωστό και το πρέπον ήταν να είσαι πιο ροκ τύπος…
Σπούδασες στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Με ποιο σκεπτικό επέλεξες αυτό το γνωστικό αντικείμενο και τι σου προσέφερε στη μετέπειτα πορεία και εξέλιξή σου;
Δεν επέλεξα τη Σχολή μου με κανένα σκεπτικό ιδιαίτερο. Απλά είδα τι διδασκόταν και μου άρεσε η ύλη. Μου άρεσαν τα μαθήματα και σκέφτηκα ότι θα σπουδάσω κάτι με χαρά και όχι με βαρεμάρα. Δεν σκέφτηκα καθόλου τις προοπτικές, που δεν υπήρχαν έτσι κι αλλιώς. Μου άρεσε η θεολογία, συνεχίζει να μου αρέσει και πιστεύω ότι μου προσέφερε πολλά όσον αφορά την πνευματική μου αφύπνιση και την τέχνη μου.
Πήγα να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια έκφρασης τραγουδιού που παρέδιδε ο Σταμάτης, ανυποψίαστη για το τι θα επακολουθούσε, και έτσι… έπεσα στην παγίδα! Έγινα μέλος μιας επικίνδυνης «Σπείρας-Σπείρας». Έτσι απέκτησα την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Μέγας δάσκαλος ο Σταμάτης Κραουνάκης!
Το 2005 ήρθε η μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι σου «Χωρίς εσένα», που όχι μόνο απέσπασε το 3ο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, αλλά και αποδείχτηκε διαχρονικό. Υπάρχει βήμα στη χώρα μας σήμερα για τους νέους καλλιτέχνες;
O νέος καλλιτέχνης, αν έχει να πει κάτι, κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο του. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά όλα είναι δύσκολα στη ζωή. Πρέπει να το πιστέψει και να αφοσιωθεί. Να κοιτάει το μέσα του κι όχι τι κάνουν οι άλλοι. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου, αλλά μια προσωπική πορεία προς τη γνώση. Μπορεί επίσης να το δει και σαν μια εκδρομούλα, πιο χαλαρά ακόμα. Το θέμα είναι να κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί καλύτερο για την ψυχή του, όσο περνάει απ’ το χέρι του και να μην έχει απωθημένα, αυτά σε βασανίζουν. Γύρω μας υπάρχει πολλή δυσαρέσκεια από ανθρώπους που τελικά δεν έκαναν αυτό που πραγματικά ήθελαν.
Οι στίχοι σου πολλές φορές ακροβατούν ανάμεσα στη γλώσσα του πεζοδρομίου και σε μια τρυφερότητα σπαρακτική. Τι είναι αυτό που σ’ εμπνέει περισσότερο;
Με εμπνέει η μαχητικότητα των ανθρώπων, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την ήττα τους, οι αδυναμίες τους κι η ειλικρίνειά τους. Με εμπνέουν οι καθημερινές ιστορίες, οι φαινομενικά πεζές αλλά κατά βάθος πολύ ρομαντικές.
Έχει τύχει να μην πιστέψεις ιδιαίτερα σ’ ένα κομμάτι, αλλά να το δεις ν’ απογειώνεται τελικά; Ή, αντιστρόφως, να πιστέψεις πολύ σ’ ένα κομμάτι, αλλά να μην αγγίξει τελικά τον κόσμο όσο θα περίμενες;
Ναι, αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές. Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι και κάποια που δεν ακούστηκαν πολύ και δεν έγιναν ευρέως γνωστά, π.χ. το «Πρέπει να το δεχτώ». Προφανώς δεν άρεσε και το μήνυμα που εμπεριείχαν. Έχουμε μάθει, οι δημιουργοί, να χαϊδεύουμε αυτιά και όταν γράψεις κάτι πιο σκληρό υπάρχει άρνηση. Το τραγούδι είναι πάντα πιο ευχάριστο όταν ο άλλος φταίει κι όχι εμείς.
Ποιοι είναι οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους δείχνεις μια καινούργια δουλειά για να σου πουν τη γνώμη τους;
Είναι οι φίλοι μου. Τους εμπιστεύομαι απόλυτα.
Το 2012 παρουσιάστηκε το πρώτο σου θεατρικό έργο, ο Διάδρομος. Πώς έγινε το πέρασμα αυτό από τη μουσική στο θέατρο;
Εδώ κολλάει το αρχαίο ρητό «Πενία τέχνας κατεργάζεται». Έτσι περίπου έγινε και μ’ εμένα. Η εξωτερική πίεση κάπου έπρεπε να εκτονωθεί. Πάντα αγαπούσα το θέατρο και μου δόθηκε η ευκαιρία, μιας και καθόμουν πλέον πολλές ώρες στο σπίτι λόγω έλλειψης δουλειάς, να εκφραστώ μ’ αυτόν τον τρόπο, να γράψω ένα θεατρικό έργο. Με τον Διάδρομο ήμουν και τυχερή, γιατί έπεσα σε ικανότατα καλλιτεχνικά χέρια, όπως αυτά της Μάνιας Παπαδημητρίου στη σκηνοθεσία και στην ερμηνεία, και της Λένας Πλάτωνος στη μουσική.
Οι συνεργασίες μου είναι σαν να έχω μία πολύτιμη πινακοθήκη. Όποτε νιώθω μοναξιά, την επισκέπτομαι ή την επιδεικνύω καμαρώνοντας. Είμαι περήφανη. Έχω πάρει από την κάθε μια ξεχωριστά μαθήματα και σε γενικές γραμμές με έχουν μάθει να έχω υπομονή και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Το τοπίο στη δισκογραφία είχε αλλάξει προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση. Πώς έζησες εσύ αυτή την αλλαγή;
Το τοπίο στη δισκογραφία είναι ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Η πειρατεία και ο ρόλος του Ίντερνετ κατέστρεψαν σε ένα μεγάλο μέρος τη δισκογραφία. Γενικά η τεχνολογία άλλαξε ακόμα και τον τρόπο που ακούνε οι άνθρωποι πια μουσική. Δεν την απολαμβάνουν όπως παλιά. Την ακούνε από ακουστικά στον δρόμο ή κάνοντας άλλες δραστηριότητες παράλληλα, χωρίς να συγκεντρώνονται σ’ αυτή. Υπάρχει μια διάσπαση στην καθημερινότητα. Γι’ αυτό πλέον δεν δίνεται και τόση σημασία στον στίχο, και κατ’ επέκταση στον λόγο. Το σκοτεινότερο σημείο στη δισκογραφία είναι ότι ο καλλιτέχνης πια πρέπει να τα έχει «χοντρά» για να κάνει έναν δίσκο –που έτσι κι αλλιώς δεν θα πουλήσει–, να πληρώσει εταιρείες και διάφορα ραδιοφωνικά κυκλώματα για να ακουστεί ένα τραγούδι του και, τέλος, να βγει ψυχικά τσαλαπατημένος από όλες αυτές τις διαδικασίες. Αυτό συνεπάγεται μειωμένη καλλιτεχνική δημιουργία και μια «ζουλού» κατάσταση, ανεξέλεγκτη και βάρβαρη. Ο πολιτισμός έχει φτάσει σε ώρα μηδέν. Το μόνο που μας σώζει είναι ότι, μέσα από αυτό το χάος, αφυπνίζονται συνειδητότητες και μεμονωμένες περιπτώσεις που αργότερα μπορούν να καθοδηγήσουν και άλλους σε πιο φωτεινά μονοπάτια. Αν με ρωτήσεις αν θα ’θελα να γυρίσω πίσω, προ κρίσης, θα σου ’λεγα όχι. Ούτε και τότε μου άρεσαν τα πράγματα. Ασυδοσία και εκμετάλλευση υπήρχε ανέκαθεν. Θα ήθελα όμως με τα μυαλά που κουβαλάμε τώρα να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά, με εντιμότητα και νοικοκυροσύνη.
Πώς τελείωσε το 2015 από άποψη ζωντανών εμφανίσεων;
Το 2015 τελείωσε με τις παραστάσεις της Δανάης που κάναμε με Άννα Φόνσου, Παναγιώτη Πετράκη και Δαυίδ Ναχμία σε σκηνοθεσία Μαλισσόβα, και με δύο συναυλίες δικές μου σε σκηνοθεσία της ανερχόμενης Ελένης Πολιτοπούλου στην «Αθηναΐδα».
Έχεις κάποια καινούργια δουλειά στα σκαριά;
Ετοιμάζεται μια καινούργια θεατρική δουλειά, μια μουσικοθεατρική παράσταση και κάποιες εμφανίσεις. Μετά τη Λεμεσό, όπου εμφανίστηκα στις 4 Μαρτίου, θα βρίσκομαι στις 9 Απριλίου στον χώρο πολιτισμού που είναι κυρίως γνωστός για τις φιλοσοφικές του δραστηριότητες και λέγεται «Πολιτεία» (Μοναστηρίου 136, Ακαδημία Πλάτωνος). Στην «Πολιτεία» έχουμε μια φιλοσοφική ομάδα που συναντιόμαστε και μελετάμε φιλοσοφία και το πώς μπορεί αυτή να εφαρμοστεί στην καθημερινότητά μας.
Τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό και τι σ’ αρέσει να διαβάζεις;
Από μικρή μού άρεσε να διαβάζω βιογραφίες. Από βίους αγίων μέχρι βίους αμαρτωλών, αγαπημένων αμαρτωλών. Επίσης, αυτή την εποχή μελετάω ένα υπέροχο φιλοσοφικό βιβλίο του Μάρκου Αυρήλιου, Τα εις εαυτόν.
Ευσταθία, σ’ ευχαριστούμε πολύ! Καλή συνέχεια σε όλα!
Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ!
Φωτογραφία: Ελένη Πολιτοπούλου, κείμενο Ράνιας Μπουμπουρή
Η Ευσταθία, γνωστή και αγαπημένη τραγουδοποιός, αποτελεί μια ιδιαίτερη παρουσία στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα. Στην προσωπική της δισκογραφία έχει να επιδείξει, μέχρι στιγμής, τέσσερα άλμπουμ: Το φιλανθρωπικό γκαλά (2003), Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι… (2005), Δεν μπορεί, έχει meeting (2007) και Είναι πολύ καλό παιδί (2010), καθώς και τέσσερα CD single: Το γραφείο (2000), Σ’ ευχαριστώ (2002), Το τραγούδι της ΑΝΑΣΑ (2009) και, το πιο πρόσφατο, Διακριτικά (2015). Τα τελευταία χρόνια έχει στραφεί και στη θεατρική συγγραφή, ενώ κυκλοφορεί και το βιβλίο της Τέρμα για σήμερα ο μύθος (Ιανός, 2011). Μιλήσαμε μαζί της για τη μέχρι σήμερα πορεία της, καθώς και για τα μελλοντικά σχέδιά της.
Ευσταθία, γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα. Σε ποια ηλικία κατάλαβες ότι η μουσική είναι αυτό με το οποίο θες ν’ ασχοληθείς στη ζωή σου;
Από μικρή αγαπούσα τη μουσική, γι’ αυτό και ξεκίνησα ήδη από το δημοτικό τις σπουδές στο ωδείο της γειτονιάς μου. Μάθαινα κλασικό πιάνο. Ο αγαπημένος μου ήταν ο Μπαχ.
Συνήθως τα παιδιά σιχαίνονται τον Μπαχ, εγώ ήμουν η εξαίρεση. Μου άρεσε επίσης να γράφω και στίχους. Δεν μου άρεσε να τραγουδάω η ίδια, αυτό ήρθε πολλά χρόνια αργότερα λόγω «επαγγελματικής απογοήτευσης». Δεν κατάφερα να γίνω καθηγήτρια και έγινα τραγουδίστρια. Και οι δύο περιπτώσεις απευθύνονται σε κάποιο κοινό…
Ποια ήταν τα μουσικά ακούσματα που σ’ επηρέασαν στην εφηβεία σου;
Ο πρόσφατα χαμένος David, o Elton John, αργότερα ανακάλυψα και τους Beatles και κάμποσα φλωροτράγουδα που έσκιζαν στα ερτζιανά, που τα άκουγα κρυφά μιας και στο σχολείο το σωστό και το πρέπον ήταν να είσαι πιο ροκ τύπος…
Σπούδασες στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Με ποιο σκεπτικό επέλεξες αυτό το γνωστικό αντικείμενο και τι σου προσέφερε στη μετέπειτα πορεία και εξέλιξή σου;
Δεν επέλεξα τη Σχολή μου με κανένα σκεπτικό ιδιαίτερο. Απλά είδα τι διδασκόταν και μου άρεσε η ύλη. Μου άρεσαν τα μαθήματα και σκέφτηκα ότι θα σπουδάσω κάτι με χαρά και όχι με βαρεμάρα. Δεν σκέφτηκα καθόλου τις προοπτικές, που δεν υπήρχαν έτσι κι αλλιώς. Μου άρεσε η θεολογία, συνεχίζει να μου αρέσει και πιστεύω ότι μου προσέφερε πολλά όσον αφορά την πνευματική μου αφύπνιση και την τέχνη μου.
Το 1999 συμμετείχες στον κύκλο παραστάσεων Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο του Σταμάτη Κραουνάκη με τη «Δυσδαιμόνα» σου. Πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Πήγα να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια έκφρασης τραγουδιού που παρέδιδε ο Σταμάτης, ανυποψίαστη για το τι θα επακολουθούσε, και έτσι… έπεσα στην παγίδα! Έγινα μέλος μιας επικίνδυνης «Σπείρας-Σπείρας». Έτσι απέκτησα την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Μέγας δάσκαλος ο Σταμάτης Κραουνάκης!
Το 2005 ήρθε η μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι σου «Χωρίς εσένα», που όχι μόνο απέσπασε το 3ο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, αλλά και αποδείχτηκε διαχρονικό. Υπάρχει βήμα στη χώρα μας σήμερα για τους νέους καλλιτέχνες;
O νέος καλλιτέχνης, αν έχει να πει κάτι, κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο του. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά όλα είναι δύσκολα στη ζωή. Πρέπει να το πιστέψει και να αφοσιωθεί. Να κοιτάει το μέσα του κι όχι τι κάνουν οι άλλοι. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου, αλλά μια προσωπική πορεία προς τη γνώση. Μπορεί επίσης να το δει και σαν μια εκδρομούλα, πιο χαλαρά ακόμα. Το θέμα είναι να κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί καλύτερο για την ψυχή του, όσο περνάει απ’ το χέρι του και να μην έχει απωθημένα, αυτά σε βασανίζουν. Γύρω μας υπάρχει πολλή δυσαρέσκεια από ανθρώπους που τελικά δεν έκαναν αυτό που πραγματικά ήθελαν.
Οι στίχοι σου πολλές φορές ακροβατούν ανάμεσα στη γλώσσα του πεζοδρομίου και σε μια τρυφερότητα σπαρακτική. Τι είναι αυτό που σ’ εμπνέει περισσότερο;
Με εμπνέει η μαχητικότητα των ανθρώπων, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την ήττα τους, οι αδυναμίες τους κι η ειλικρίνειά τους. Με εμπνέουν οι καθημερινές ιστορίες, οι φαινομενικά πεζές αλλά κατά βάθος πολύ ρομαντικές.
Έχει τύχει να μην πιστέψεις ιδιαίτερα σ’ ένα κομμάτι, αλλά να το δεις ν’ απογειώνεται τελικά; Ή, αντιστρόφως, να πιστέψεις πολύ σ’ ένα κομμάτι, αλλά να μην αγγίξει τελικά τον κόσμο όσο θα περίμενες;
Ναι, αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές. Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι και κάποια που δεν ακούστηκαν πολύ και δεν έγιναν ευρέως γνωστά, π.χ. το «Πρέπει να το δεχτώ». Προφανώς δεν άρεσε και το μήνυμα που εμπεριείχαν. Έχουμε μάθει, οι δημιουργοί, να χαϊδεύουμε αυτιά και όταν γράψεις κάτι πιο σκληρό υπάρχει άρνηση. Το τραγούδι είναι πάντα πιο ευχάριστο όταν ο άλλος φταίει κι όχι εμείς.
Ποιοι είναι οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους δείχνεις μια καινούργια δουλειά για να σου πουν τη γνώμη τους;
Είναι οι φίλοι μου. Τους εμπιστεύομαι απόλυτα.
Το 2012 παρουσιάστηκε το πρώτο σου θεατρικό έργο, ο Διάδρομος. Πώς έγινε το πέρασμα αυτό από τη μουσική στο θέατρο;
Εδώ κολλάει το αρχαίο ρητό «Πενία τέχνας κατεργάζεται». Έτσι περίπου έγινε και μ’ εμένα. Η εξωτερική πίεση κάπου έπρεπε να εκτονωθεί. Πάντα αγαπούσα το θέατρο και μου δόθηκε η ευκαιρία, μιας και καθόμουν πλέον πολλές ώρες στο σπίτι λόγω έλλειψης δουλειάς, να εκφραστώ μ’ αυτόν τον τρόπο, να γράψω ένα θεατρικό έργο. Με τον Διάδρομο ήμουν και τυχερή, γιατί έπεσα σε ικανότατα καλλιτεχνικά χέρια, όπως αυτά της Μάνιας Παπαδημητρίου στη σκηνοθεσία και στην ερμηνεία, και της Λένας Πλάτωνος στη μουσική.
Ανάμεσα στους σπουδαίους καλλιτέχνες με τους οποίους έχεις συνεργαστεί, εκτός από αυτούς που αναφέραμε ήδη, συγκαταλέγονται οι: Βαγγέλης Γερμανός, Μιχάλης Δέλτα, Γιάννης Ζουγανέλης, Μαριανίνα Κριεζή, Φίλιππος Πλιάτσικας, Μελίνα Τανάγρη, Τάνια Τσανακλίδου, Άννα Φόνσου… Τι διδάχτηκες από όλες αυτές τις δημιουργικές συναντήσεις;
Οι συνεργασίες μου είναι σαν να έχω μία πολύτιμη πινακοθήκη. Όποτε νιώθω μοναξιά, την επισκέπτομαι ή την επιδεικνύω καμαρώνοντας. Είμαι περήφανη. Έχω πάρει από την κάθε μια ξεχωριστά μαθήματα και σε γενικές γραμμές με έχουν μάθει να έχω υπομονή και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Το τοπίο στη δισκογραφία είχε αλλάξει προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση. Πώς έζησες εσύ αυτή την αλλαγή;
Το τοπίο στη δισκογραφία είναι ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Η πειρατεία και ο ρόλος του Ίντερνετ κατέστρεψαν σε ένα μεγάλο μέρος τη δισκογραφία. Γενικά η τεχνολογία άλλαξε ακόμα και τον τρόπο που ακούνε οι άνθρωποι πια μουσική. Δεν την απολαμβάνουν όπως παλιά. Την ακούνε από ακουστικά στον δρόμο ή κάνοντας άλλες δραστηριότητες παράλληλα, χωρίς να συγκεντρώνονται σ’ αυτή. Υπάρχει μια διάσπαση στην καθημερινότητα. Γι’ αυτό πλέον δεν δίνεται και τόση σημασία στον στίχο, και κατ’ επέκταση στον λόγο. Το σκοτεινότερο σημείο στη δισκογραφία είναι ότι ο καλλιτέχνης πια πρέπει να τα έχει «χοντρά» για να κάνει έναν δίσκο –που έτσι κι αλλιώς δεν θα πουλήσει–, να πληρώσει εταιρείες και διάφορα ραδιοφωνικά κυκλώματα για να ακουστεί ένα τραγούδι του και, τέλος, να βγει ψυχικά τσαλαπατημένος από όλες αυτές τις διαδικασίες. Αυτό συνεπάγεται μειωμένη καλλιτεχνική δημιουργία και μια «ζουλού» κατάσταση, ανεξέλεγκτη και βάρβαρη. Ο πολιτισμός έχει φτάσει σε ώρα μηδέν. Το μόνο που μας σώζει είναι ότι, μέσα από αυτό το χάος, αφυπνίζονται συνειδητότητες και μεμονωμένες περιπτώσεις που αργότερα μπορούν να καθοδηγήσουν και άλλους σε πιο φωτεινά μονοπάτια. Αν με ρωτήσεις αν θα ’θελα να γυρίσω πίσω, προ κρίσης, θα σου ’λεγα όχι. Ούτε και τότε μου άρεσαν τα πράγματα. Ασυδοσία και εκμετάλλευση υπήρχε ανέκαθεν. Θα ήθελα όμως με τα μυαλά που κουβαλάμε τώρα να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά, με εντιμότητα και νοικοκυροσύνη.
Πώς τελείωσε το 2015 από άποψη ζωντανών εμφανίσεων;
Το 2015 τελείωσε με τις παραστάσεις της Δανάης που κάναμε με Άννα Φόνσου, Παναγιώτη Πετράκη και Δαυίδ Ναχμία σε σκηνοθεσία Μαλισσόβα, και με δύο συναυλίες δικές μου σε σκηνοθεσία της ανερχόμενης Ελένης Πολιτοπούλου στην «Αθηναΐδα».
Έχεις κάποια καινούργια δουλειά στα σκαριά;
Ετοιμάζεται μια καινούργια θεατρική δουλειά, μια μουσικοθεατρική παράσταση και κάποιες εμφανίσεις. Μετά τη Λεμεσό, όπου εμφανίστηκα στις 4 Μαρτίου, θα βρίσκομαι στις 9 Απριλίου στον χώρο πολιτισμού που είναι κυρίως γνωστός για τις φιλοσοφικές του δραστηριότητες και λέγεται «Πολιτεία» (Μοναστηρίου 136, Ακαδημία Πλάτωνος). Στην «Πολιτεία» έχουμε μια φιλοσοφική ομάδα που συναντιόμαστε και μελετάμε φιλοσοφία και το πώς μπορεί αυτή να εφαρμοστεί στην καθημερινότητά μας.
Τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό και τι σ’ αρέσει να διαβάζεις;
Από μικρή μού άρεσε να διαβάζω βιογραφίες. Από βίους αγίων μέχρι βίους αμαρτωλών, αγαπημένων αμαρτωλών. Επίσης, αυτή την εποχή μελετάω ένα υπέροχο φιλοσοφικό βιβλίο του Μάρκου Αυρήλιου, Τα εις εαυτόν.
Ευσταθία, σ’ ευχαριστούμε πολύ! Καλή συνέχεια σε όλα!
Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου