Το παρελθόν του Χριστιανόπουλου, το μέλλον της Ποίησης

Εχτές ήταν τα 85^α γενέθλια του Ντίνου Χριστιανόπουλου, αυτού του φανατικού εχθρού της φλυαρίας, της παπάρας και της λογοτεχνικής αλλαξοκωλιάς. Σήμερα είναι η Ημέρα της Ποίησης :   Αν από χθες μέχρι σήμερα  οι  ποιητικοφανείς  που γράφουν  στο πόδι πράγματα εγκεφαλικά, καθόλου εμπνευσμένα και καθόλου ζυμωμένα με πίκρες και καϋμούς και  πρωτογενείς-προσωπικές  εμπειρίες – αν  λέω οι ποιητικοφανείς  είχαν  προκάνει να εντρυφήσουν έστω και  λίγο στο φαινόμενο Χριστιανόπουλος, τότε  σίγουρα πολλές  μ@λ@κίες θα είχαμε γλυτώσει ή μεταθέσει στο μέλλον  την κατάποσή τους….

Ο Σεφέρης έγραψε στο ποίημά του «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά» :

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί

   ετούτη η χάρη.

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές

   που σιγά-σιγά,βουλιάζει

και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε

   από τα μαλάματα το πρόσωπό της

κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η

   ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

΄Όμως ο ίδιος δεν μπόρεσε να τηρήσει αυτό το τηλεγραφικό  μανιφέστο υπέρ της απλότητας (με την ταυτόχρονη και ματαιόδοξη υπαρξιακή αγωνία του), γιατί δεν ήταν Χριστιανόπουλος. Γιατί δεν διέθετε εκείνα τα  βιώματα    που θα τον ωθούσαν να «βγάλει τα μέσα του εαυτού του έξω – που λεγε ο Μαγιακόφσκυ στο «Σύννεφο με παντελόνια». Και κοντά στον Σεφέρη, «η συμπαθής τάξις των ποιητών» έκρινε συχνά πως η ποίησις είναι πληθοπαραγωγή, εξ ου και ο πληθωρικός της λόγος που κατέληγε να είναι   πληθωριστικός – δηλαδή άνευ αξίας. Και οι ακόλουθοι της γραμμής “nullum die sine linea”(καμία ημέρα χωρίς γράψιμο)  οι πεσμένοι με τα μούτρα  στην ποιητική προπόνηση, ξέχασαν να ζουν πριν να στοχάζονται (primum vivere deinde philosophare), κι ακόμη  ξέχασαν ότι  η ποίηση πέρα από  καλλιέπεια είναι    έμπνευση, δόνηση, εκτόξευση και άλλα υψιπετή παρόμοια.

Με τον Χριστιανόπουλο ασχολήθηκα πολύ , ξόδεψα βράδια διαβάζοντάς δικά του πράγματα σε μια (παλαιολιθική πλέον) ύπαρξη, και το ευχαριστήθηκα . Το καλύτερο βέβαια ελληνικό  ποίημα από όσα γνώρισα  δεν ήταν δικό του – αλλά του  Νίκου Παπά - όμως ο Χριστιανόπουλος  είχε μια μεγάλη και διαρκή προσφορά, επομένως οι πόντοι του αρκούσαν για να παίρνει το πρωτάθλημα.

Καταλήγω σε αυτό το σημείωμα  αφήνοντας στην άκρη εκείνο το «σαν τους αριστερούς σας αγαπώ αδέλφια μου» για να καταθέσω το πιο κοινωνικό και σπαραξιογόνο,  τόσο επίκαιρο στην Ελλάδα των ψευτοσυντάξεων :

 ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ :

http://oikologein.blogspot.gr/2015/11/blog-post_11.html

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2011/10/blog-post_15.html

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2011/06/blog-post_02.html

Στη δεξιά στήλη του ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ φιλοξενείται εδώ και καιρό αυτή η φωτογραφία του ποιητή με την επιγραφή : Ένας ποιητής γατόφιλος- τι καλύτερο !