Νι­κό­λας Σε­βα­στά­κης: Ὁ πο­δη­λά­της καὶ τὰ κή­τη

 

O  ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥ δὲν ἔ­λε­γε νὰ πά­ρει τὰ μά­τια του ἀ­πὸ τὴν ἄ­σπρη θά­λασ­σα, ἀ­πὸ τὴν ἐ­πί­πε­δη ἀ­πε­ραν­το­σύ­νη ποὺ ἐρ­χό­ταν σὲ ἀ­πό­λυ­τη ἀν­τί­θε­ση μὲ τὸ ρυ­τι­δι­α­σμέ­νο του πρό­σω­πο. Τὸ πο­δή­λα­τό του πή­γαι­νε σχε­δὸν ἀ­πὸ μό­νο του, μὲ τὴν πιὸ ρά­θυ­μη κί­νη­ση τοῦ πε­τα­λιοῦ ποὺ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ φαν­τα­στεῖ κα­νείς. Ὁ ἀ­να­βά­της του ἔ­κλει­νε γιὰ δευ­τε­ρό­λε­πτα τὰ μά­τια, ἀλ­λὰ δὲν ἔ­χα­νε τὸ δρό­μο οὔ­τε κιν­δύ­νευ­ε ἀ­πὸ κά­ποι­ο αὐ­το­κί­νη­το. Μυ­στι­κὲς ρά­γες τὸν κρα­τοῦ­σαν στὴ σω­στὴ πο­ρεί­α, σὲ μιὰ ἁ­πα­λὴ κί­νη­ση ποὺ τί­πο­τα στὸν κό­σμο δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τὴν ἀ­να­τρέ­ψει. Ἕ­να ρέ­ψι­μο ἔ­φε­ρε στὴ μύ­τη του τὴ μνή­μη τοῦ κα­φέ, αὐ­τοῦ του κα­φὲ ποὺ τὸν εἶ­χε πι­εῖ ἀ­ξη­μέ­ρω­τα, βρέ­χον­τας ποὺ καὶ ποὺ ἕ­να πα­ξι­μά­δι καὶ τρί­βον­τας τὰ ξυ­λι­α­σμέ­να χέ­ρια του.

        Στὴν πρω­ι­νὴ δια­ύγεια, ἡ θά­λασ­σα εἶ­χε πάν­τα τὴν ἱ­κα­νό­τη­τα νὰ ξε­γε­λά­ει τὸ μά­τι. Ἡ ἀ­ση­μέ­νια της μορ­φὴ ἔ­δι­νε τὴν ἐν­τύ­πω­ση ἑ­νὸς γυ­ά­λι­νου θό­λου, ἑ­νὸς ἀ­νε­στραμ­μέ­νου οὐ­ρα­νοῦ μιᾶς χώ­ρας βο­ρει­ό­τε­ρης ἀ­πὸ τὴ δι­κή μας. Ἔ­ξαφ­να ὅ­μως ὁ πο­δη­λά­της κο­κά­λω­σε. Στὴ δι­χά­λα τῆς πα­ρα­λί­ας, δυ­ὸ μαῦ­ρα κή­τη μὲ λευ­κὲς κοι­λι­ές. Πλη­σι­ά­ζον­τας εἶ­δε τὸ νε­ρὸ μὲ κόκ­κι­να ἀ­φρί­σμα­τα καὶ λε­πτὰ κομ­μά­τια σάρ­κας νὰ λάμ­πουν τρι­γύ­ρω.

        Τὰ κή­τη πέ­θαι­ναν. Καὶ ὁ ἐρ­γά­της τοῦ Συ­νε­ται­ρι­σμοῦ γνώ­ρι­ζε μὲ ὅ­λες τὶς λε­πτο­μέ­ρει­ες τί ἀ­κρι­βῶς θὰ ἀ­κο­λου­θοῦ­σε. Σὲ λί­γα λε­πτὰ ἡ σκη­νὴ τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου καὶ ἡ μο­να­χι­κὴ μά­χη τῶν φα­λαι­νο­ει­δῶν μὲ τὸ θά­να­το θὰ γι­νό­ταν τό­πος μα­ζι­κοῦ λα­ϊ­κοῦ προ­σκυ­νή­μα­τος. Ἀ­γρο­τι­κὰ αὐ­το­κί­νη­τα καὶ μη­χα­νά­κια ἐ­φή­βων μὲ κομ­μέ­νες τὶς ἐ­ξα­τμί­σεις, ὅ­πως τὸ ἤ­θε­λε ἡ μό­δα, θὰ ἔ­δι­ναν στὸ χῶ­ρο τὴν εἰ­κό­να τοῦ ἐ­ξαι­ρε­τι­κοῦ συμ­βάν­τος.

       

Πολ­λοί, καὶ πρῶ­τοι οἱ μα­θη­τές, θὰ πε­ρί­με­ναν ὑ­πο­μο­νε­τι­κὰ νὰ ἐκ­πνεύ­σουν τὰ κή­τη. Ἔ­τσι θὰ δι­και­ο­λο­γοῦ­σαν τὴν ἀ­που­σί­α τους τὴν πρώ­τη ὥ­ρα τῶν μα­θη­μά­των. Μιὰ ἄλ­λη ὁ­μά­δα, ὅ­μως, θὰ ἔ­φερ­νε μα­ζί της τὰ σύ­νερ­γα τῆς σφα­γῆς. Με­γά­λες μαῦ­ρες σα­κοῦ­λες, μαχαῖ­ρες, τσε­κού­ρια καὶ ζυ­γα­ρι­ές. Αὐ­τὴ ἡ δεύ­τε­ρη ὁ­μά­δα θὰ ἀ­να­λάμ­βα­νε ἀ­μέ­σως τὴν ἐ­ξου­σί­α στὸ χῶ­ρο πα­ρα­με­ρί­ζον­τας τοὺς ἁ­πλοὺς πα­ρα­τη­ρη­τές.

        Ὑ­πὸ κα­νο­νι­κὲς συν­θῆ­κες, πο­τὲ του δὲν βι­α­ζό­ταν νὰ φτά­σει στὸ ἐρ­γο­στά­σιο. Τὸ ἐ­λα­φρὺ πά­τη­μα τῶν πε­τα­λι­ῶν, ἡ ἀ­πε­ραν­το­σύ­νη, ἡ μου­λι­α­σμέ­νη στὴν πρω­ι­νὴ πά­χνη σκέ­ψη του ἔ­φτια­χναν ἕ­να ἰ­δι­ω­τι­κὸ κα­τά­λυ­μα, μιὰ ζώνη προστασίας. Ἔ­ρι­ξε ἕ­να τε­λευ­ταῖ­ο βλέμ­μα στὰ ἑ­τοι­μο­θά­να­τα θη­λα­στι­κά, ρου­φών­τας τὴ μύ­τη του ποὺ ὀ­σφραι­νό­ταν πιὰ πε­ρισ­σό­τε­ρο αἷ­μα πα­ρὰ θά­λασ­σα. Ἀ­νέ­βη­κε στὸ πο­δή­λα­το καὶ μὲ ὀρ­θο­πε­τα­λι­ὲς πέ­τα­ξε μα­κριὰ ἀ­πὸ τὰ κορ­να­ρί­σμα­τα, τὴν ἔ­ξα­ψη τῶν ἰα­χῶν, τὶς κραυ­γὲς χα­ρᾶς τῶν παι­δι­ῶν καὶ τὴ σι­ω­πη­λὴ μα­νί­α τῶν γε­ρο-σφα­γέ­ων...

Πηγή: Γυ­ναί­κα μὲ πο­δή­λα­το. Μι­κρὰ πε­ζά, δι­η­γή­μα­τα καὶ βι­νι­έ­τες, (ἐκδ. Πό­λις, 2014).

Νι­κό­λας Σε­βα­στά­κης (Καρ­λό­βα­σι Σά­μου, 1964). Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κὲς Ἐ­πι­στῆ­μες στὸ Πάν­τει­ο καὶ Πο­λι­τι­κὴ Θε­ω­ρί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Λυ­ών. Κα­θη­γη­τὴς Φι­λο­σο­φί­ας στὸ τμῆ­μα Πο­λι­τι­κῶν Ἐ­πι­στη­μῶν τοῦ ΑΠΘ. Δη­μο­σί­ευ­σε με­λέ­τες καὶ δο­κί­μια: Ἡ ψυ­χὴ καὶ τὰ Εἴ­δω­λα (Κρι­τι­κή, 1997), Φι­λό­ξε­νος μη­δε­νι­σμὸς (Ἑ­στί­α, 2008), Ἡ τυ­ραν­νί­α τοῦ αὐ­το­νό­η­του (ἐκδ. Ἐν­θέ­μα­τα τῆς Αὐ­γῆς, 2012) κ.ἄ.· τὶς ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γὲς Οἰ­κεῖ­ο φεγ­γά­ρι (ἐκδ. Ἠ­ρι­δα­νός, 1987), Οἱ χει­μῶ­νες τῆς μνή­μης (Πα­νο­πτι­κόν, 2010) κ.ἄ. Πρό­σφα­τα κυ­κλο­φό­ρη­σαν τὰ δι­η­γή­μα­τά του Γυ­ναί­κα μὲ πο­δή­λα­το. Μι­κρὰ πε­ζά, δι­η­γή­μα­τα καὶ βι­νι­έ­τες, (ἐκδ. Πό­λις, 2014).