της Γιούλης Ηλιοπούλου
Επισκέπτομαι τακτικά το Παρίσι και παρακολουθώ τις
αλλαγές του. Η πόλη του φωτός με συναρπάζει και δικαιολογεί τη φήμη της.
Τραβάει τους τουρίστες όλου του κόσμου σαν μαγνήτης. Κάθε φορά
επισκέπτομαι το Λούβρο και κάθομαι για λίγα λεπτά μπροστά στη Νίκη της
Σαμοθράκης. Παίρνω δυνάμεις και συζητάω μαζί της. Νιώθω περήφανη που
υπάρχει. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το άγαλμα κοσμεί το Λούβρο και όχι
το Μουσείο της Ακρόπολης.
Μετά από τον απαραίτητο έλεγχο στην είσοδο, αναζήτησα τον χώρο φύλαξης αποσκευών, αλλά βρήκα ερμάρια για φύλαξη αντικειμένων με κωδικούς. Υπήρχαν ειδικές θήκες, πάλι με κωδικούς, για τις ομπρέλες. Φύλαξη χωρίς χρέωση, αλλά απρόσιτη για την πλειονότητα των επισκεπτών και χωρίς προσωπικό να σου εξηγήσει τι και πώς. Αναρωτήθηκα πώς θα τα βγάλει πέρα κάποιος με γνώσεις κάτω του μέσου επιπέδου. Πήρα την απάντηση βλέποντας τους περισσότερους επισκέπτες να κουβαλάνε βαριεστημένοι τα ρούχα και τα άλλα πράγματά τους στις αίθουσες του μουσείου. Με λύπησε που οι περισσότεροι τουρίστες, εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, αντί να κοιτάνε τα πραγματικά εκθέματα τα έβλεπαν στα τάμπλετ και τα κινητά τους. Εθισμένοι σε τέτοιο σημείο που βγάζανε αναμνηστικές selfies ακόμα και στην ουρά για τις τουαλέτες...
Το Παρίσι λατρεύει την τεχνολογία αλλά ξεπέρασε κάθε όριο.
Το πλαστικό χρήμα κυριαρχεί (σταθμός τρένου, ταχυδρομείο, αεροδρόμιο, προαστιακός, μουσεία, σινεμά). Η προσοχή του καταστήματος εστιάζεται στην τσέπη και όχι στο πρόσωπο του πελάτη. Τα μηχανήματα πολλαπλασιάστηκαν και το προσωπικό ελαχιστοποιήθηκε. Οι τουρίστες μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα και ελάχιστοι Γάλλοι μιλάνε αγγλικά. Άντε να βγάλεις άκρη με ένα βουβό μηχάνημα. Η επαφή με τους ναούς της τέχνης και του θεάματος κατάντησε άχαρη, ψυχρή και απρόσωπη. Τα φαρμακεία ακολουθούν την ίδια πορεία. Μονολεκτική επαφή με το προσωπικό και αρκετή με το μηχάνημα και τις κάρτες. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά φαρμακεία, αλλά η ζεστασιά, η συμπάθεια και η ανθρώπινη επαφή ξεχωρίζουν και σε κάνει να τα προτιμήσεις. Θα τολμήσει η γιαγιά να ζητήσει να της πάρουν την πίεση, όταν το μόνο που αντικρίζει είναι ένα μηχάνημα και ένα ψυχρό βλέμμα;
Λαμπρή εξαίρεση σε αυτή την ψυχρή αλλαγή αποτελεί ο χώρος εστίασης. Η καλημέρα και ο σεβασμός που σου αναλογεί (και φυσικά πληρώνεις με κάρτα). Π.χ., το περίφημο ζαχαροπλαστείο “Angelina”, όπου πίνεις τη νοστιμότερη σοκολάτα του Παρισιού και αγοράζεις και για το σπίτι. Πέρσι αγόρασα ένα κουτί σκόνη σοκολάτας, αλλά δεν είχε την ανάλογη ποιότητα, έτσι τους το επέστρεψα. Αμέσως έλεγξαν, κουτί και απόδειξη, και το αντικατέστησαν αμέσως. Μου είπαν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον κόπο μου. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε επειδή η υπεύθυνη ήταν Γαλλο-ελληνίδα ή επειδή αυτή ήταν η πολιτική του συγκεκριμένου καταστήματος. Ένιωσα όμως καλά ως άνθρωπος και ως πελάτισσα.
Επισκέπτομαι τακτικά το Παρίσι και παρακολουθώ τις
αλλαγές του. Η πόλη του φωτός με συναρπάζει και δικαιολογεί τη φήμη της.
Τραβάει τους τουρίστες όλου του κόσμου σαν μαγνήτης. Κάθε φορά
επισκέπτομαι το Λούβρο και κάθομαι για λίγα λεπτά μπροστά στη Νίκη της
Σαμοθράκης. Παίρνω δυνάμεις και συζητάω μαζί της. Νιώθω περήφανη που
υπάρχει. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το άγαλμα κοσμεί το Λούβρο και όχι
το Μουσείο της Ακρόπολης.Μετά από τον απαραίτητο έλεγχο στην είσοδο, αναζήτησα τον χώρο φύλαξης αποσκευών, αλλά βρήκα ερμάρια για φύλαξη αντικειμένων με κωδικούς. Υπήρχαν ειδικές θήκες, πάλι με κωδικούς, για τις ομπρέλες. Φύλαξη χωρίς χρέωση, αλλά απρόσιτη για την πλειονότητα των επισκεπτών και χωρίς προσωπικό να σου εξηγήσει τι και πώς. Αναρωτήθηκα πώς θα τα βγάλει πέρα κάποιος με γνώσεις κάτω του μέσου επιπέδου. Πήρα την απάντηση βλέποντας τους περισσότερους επισκέπτες να κουβαλάνε βαριεστημένοι τα ρούχα και τα άλλα πράγματά τους στις αίθουσες του μουσείου. Με λύπησε που οι περισσότεροι τουρίστες, εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, αντί να κοιτάνε τα πραγματικά εκθέματα τα έβλεπαν στα τάμπλετ και τα κινητά τους. Εθισμένοι σε τέτοιο σημείο που βγάζανε αναμνηστικές selfies ακόμα και στην ουρά για τις τουαλέτες...
Το Παρίσι λατρεύει την τεχνολογία αλλά ξεπέρασε κάθε όριο.
Το πλαστικό χρήμα κυριαρχεί (σταθμός τρένου, ταχυδρομείο, αεροδρόμιο, προαστιακός, μουσεία, σινεμά). Η προσοχή του καταστήματος εστιάζεται στην τσέπη και όχι στο πρόσωπο του πελάτη. Τα μηχανήματα πολλαπλασιάστηκαν και το προσωπικό ελαχιστοποιήθηκε. Οι τουρίστες μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα και ελάχιστοι Γάλλοι μιλάνε αγγλικά. Άντε να βγάλεις άκρη με ένα βουβό μηχάνημα. Η επαφή με τους ναούς της τέχνης και του θεάματος κατάντησε άχαρη, ψυχρή και απρόσωπη. Τα φαρμακεία ακολουθούν την ίδια πορεία. Μονολεκτική επαφή με το προσωπικό και αρκετή με το μηχάνημα και τις κάρτες. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά φαρμακεία, αλλά η ζεστασιά, η συμπάθεια και η ανθρώπινη επαφή ξεχωρίζουν και σε κάνει να τα προτιμήσεις. Θα τολμήσει η γιαγιά να ζητήσει να της πάρουν την πίεση, όταν το μόνο που αντικρίζει είναι ένα μηχάνημα και ένα ψυχρό βλέμμα;
Λαμπρή εξαίρεση σε αυτή την ψυχρή αλλαγή αποτελεί ο χώρος εστίασης. Η καλημέρα και ο σεβασμός που σου αναλογεί (και φυσικά πληρώνεις με κάρτα). Π.χ., το περίφημο ζαχαροπλαστείο “Angelina”, όπου πίνεις τη νοστιμότερη σοκολάτα του Παρισιού και αγοράζεις και για το σπίτι. Πέρσι αγόρασα ένα κουτί σκόνη σοκολάτας, αλλά δεν είχε την ανάλογη ποιότητα, έτσι τους το επέστρεψα. Αμέσως έλεγξαν, κουτί και απόδειξη, και το αντικατέστησαν αμέσως. Μου είπαν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον κόπο μου. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε επειδή η υπεύθυνη ήταν Γαλλο-ελληνίδα ή επειδή αυτή ήταν η πολιτική του συγκεκριμένου καταστήματος. Ένιωσα όμως καλά ως άνθρωπος και ως πελάτισσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου