Νί­κος Δαβ­βέ­τας : Κυ­ρια­κὴ καὶ ἐ­ξο­δοῦ­χος

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ποὺ ἔ­βγαι­να στὴν πό­λη μὲ εἰ­κο­σι­τε­τρά­ω­ρη. Ἀ­πὸ τὰ χα­ρά­μα­τα ἔ­βρε­χε ἀ­στα­μά­τη­τα, Ὡς τὸ με­ση­μέ­ρι —ἀ­πὸ κα­φε­νεῖ­ο σὲ κα­φε­νεῖ­ο— εἶ­χα φά­ει σχε­δὸν ὅ­λα μου τὰ χρή­μα­τα. Καὶ ποῦ νὰ πᾶς ἄ­φραγ­κος μὲ τέ­τοι­ο πα­λι­ό­και­ρο; Ἀ­να­πο­φά­σι­στος στά­θη­κα κά­τω ἀ­πὸ τὸ κι­ό­σκι τῶν ὑ­πε­ρα­στι­κῶν λε­ω­φο­ρεί­ων· ἕ­να χαρ­τὶ πρό­χει­ρα κολ­λη­μέ­νο στὸ τζά­μι πλη­ρο­φο­ροῦ­σε τὸ ἐ­πι­βα­τι­κὸ κοι­νὸ ὅ­τι τὸ ἑ­πό­με­νο δρο­μο­λό­γιο γιὰ τὴν πρω­τεύ­ου­σα ἀ­να­βάλ­λε­ται «μέ­χρι νε­ω­τέ­ρας...». Τρι­γύ­ρω ἐ­ρη­μιά, τέ­τοι­α ὥ­ρα ὅ­λοι θὰ εἶ­ναι γύ­ρω ἀ­πὸ ἕ­να τρα­πέ­ζι. Μπαμ­πάς, μα­μά, παι­δὶ καὶ στὴ μέ­ση το πα­τρο­πα­ρά­δο­το ψη­τό. Ἡ μα­μὰ βέ­βαι­α μπο­ρεῖ νὰ θέ­λει νὰ μα­χαι­ρώ­σει τὸν μπαμ­πά, ὁ μπαμ­πὰς νὰ τὴν πε­τά­ξει ἀ­π' τὸ πα­ρά­θυ­ρο, τὸ παι­δὶ νὰ πυ­ρο­βο­λή­σει καὶ τοὺς δύ­ο ἐξ ἐ­πα­φῆς, ἀλ­λὰ ὡς εἰ­κό­να ἡ Ἁ­γί­α Τριά­δα εἶ­ναι ἀ­ξε­πέ­ρα­στη. Τό­τε τὴν εἶ­δα νὰ ἔρ­χε­ται κα­τα­πά­νω μου. Τὸ πο­λύ­χρω­μο φό­ρε­μα της ἀ­νέ­μιζε στὸν πα­γω­μέ­νο ἀ­έ­ρα καὶ τὸ κορ­δό­νι ἀ­πὸ τὸ ταγά­ρι της πε­ρα­σμέ­νο χια­στὶ  τό­νι­ζε τὸ σφρι­γη­λὸ στῆ­θος. Ἦ­ταν μιὰ μι­κρὴ γύ­φτισ­σα. Σί­γου­ρα θὰ ἐρ­χό­ταν ἀ­πὸ τὸν κα­ταυ­λι­σμὸ τῶν τσιγ­γά­νων ποὺ βρί­σκε­ται κον­τὰ στὴ χω­μα­τε­ρή. Κά­θι­σε δί­πλα μου στὸ παγ­κά­κι καὶ ξε­δί­πλω­σε μιὰ μι­σο­φα­γω­μὲνη σο­κο­λά­τα·

       «Ὄ­χι, δὲν θέ­λω.» «Φαν­τά­ρος;» «Δὲν φαί­νο­μαι;» «Ποῦ πᾶς;»

       «Δὲν ἔ­χω νὰ πά­ω που­θε­νά.» «Ἔ­τσι κά­θε­σαι δῶ;» «Ἔ­τσι.»

       «Καὶ τί φκιά­νεις;» «Τί­πο­τα.» «Ἀ­πὸ ποῦ εἶ­σαι;» «Ἀ­πὸ τὴν Ἀ­θή­να.» «Ἔ­χεις ἕ­να πεν­τα­κο­σά­ρι­κο;» «Για­τί ρω­τᾶς;»

       «Δώ­σ' το καὶ θὰ σὲ πά­ρω στὸ στό­μα μου...

Θὰ δεῖς, με­τὰ θὰ θέ­λεις κι ἄλ­λο.» «Αὐ­τὴ τὴ δου­λειὰ κά­νεις;» «Ὄ­χι, γιὰ σέ­να θὰ τὸ κά­νω.» «Καὶ γιὰ τὸ πεν­τα­κο­σά­ρι­κο;» «Ἐ, τί; Ἔ­τσι; Στὸ τζάμ­πα;»

       Αἴφ­νης ἄ­δρα­ξε τὸ μη­ρό μου: «Λοι­πόν;» Ἔ­νι­ω­σα μιὰ ἀ­να­τρι­χί­λα, ἕ­να ἠ­λε­κτρι­κὸ ρεῦ­μα νὰ δι­α­περ­νᾶ τὴ σπον­δυ­λι­κή μου στή­λη. Τὴν κοί­τα­ξα στὰ μά­τια. Ἕ­να με­λὶ ποὺ ἔ­σβη­νε μὲς στὸ χει­μω­νι­ά­τι­κο ἀ­πο­με­σή­με­ρο, ἕ­να χρῶ­μα ποὺ βου­λί­α­ζε στὸ μόβ, ὅ­πως ἡ ἄ­δειά μου ζω­ὴ πί­σω ἀ­πὸ ἀ­νε­πί­δο­τα γράμ­μα­τα, γράμ­μα­τα ποὺ μοῦ ἐ­πι­στρέ­φον­ταν στὸ στρα­τό­πε­δο μὲ τὴν ἔν­δει­ξη «πα­ρα­λή­πτης ἄ­γνω­στος». Τρά­βη­ξα τὸ τε­λευ­ταῖ­ο πεν­τα­κο­σά­ρι­κο ἀ­πὸ τὴν τσέ­πη μου καὶ τῆς τὸ ἔ­χω­σα στὸ μποῦ­στο. Αὐ­τὴ ξε­κούμ­πω­σε τὸ παν­τα­λό­νι, ἔ­χω­σε τὸ χέ­ρι της μέ­σα ἀ­πὸ τὸ σλὶπ κι ἄρ­χι­σε νὰ μοῦ τὸν χα­ϊ­δεύ­ει. Ὅ­ταν τὸν ἔ­νι­ω­σε σκλη­ρό, γο­νά­τι­σε καὶ πέ­ρα­σε τὴ γλώσ­σα της ἀ­πὸ τὴ ρί­ζα ὡς τὴ βά­λα­νο, κέν­τρι­σε γιὰ μιὰ στιγ­μὴ τὴν οὐ­ρή­θρα καὶ συ­νέ­χι­σε πά­νω κά­τω, ὥ­σπου νὰ τε­λει­ώ­σω. Ἔ­γει­ρα στὸ παγ­κά­κι καὶ κοί­τα­ξα ψη­λά. Πά­νω μου, τὰ μο­λυ­βέ­νια σύν­νε­φα τα­ξί­δευ­αν, τα­ξί­δευ­αν πρὸς τὸ Νό­το μα­ζὶ μὲ τὶς ἀγ­γα­ρεῖ­ες, τὶς σκο­πι­ές, τὴ γυ­ναί­κα μου, τὸ ἄ­δει­ο μου σπί­τι ποὺ εἶ­χε γί­νει ἕ­νας κύ­βος παι­δι­κὸς καὶ δὲν μᾶς χω­ροῦ­σε πιά. Τὸ πῆ­ρε κι αὐ­τὸ μα­κριά μου ὁ ἄ­νε­μος ποὺ κα­θά­ρι­ζε τὸν οὐ­ρα­νό. Δὲν ξέ­ρω πό­ση ὥ­ρα πέ­ρα­σε, ὥ­σπου ἄ­κου­σα βή­μα­τα βα­ριὰ δί­πλα μου. Ἀ­να­ση­κώ­θη­κα καὶ εἶ­δα ἕ­ναν ὁ­δη­γὸ τῶν λε­ω­φο­ρεί­ων νὰ μὲ κοι­τά­ει κα­λὰ κα­λά.

       «Τί κά­νεις αὐ­τοῦ, ρέ;...  Κο­τζὰμ μαν­τρά­χα­λος δὲν ντρέ­πε­σαι νὰ τὴν παί­ζεις στὰ παγ­κά­κια;»

Πηγή: Ιστορίες μια ανάσας, (εκδ. Κέδρος, 2002).

Νίκος Δαββέτας (Αθήνα 1960). Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει δώ­δε­κα βι­βλί­α (ἔ­ξι ποι­η­τι­κά, μί­α συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των καὶ πέν­τε μυ­θι­στο­ρή­μα­τα). Ἡ συλ­λο­γή του Τὸ κί­τρι­νο σκο­τά­δι τοῦ Βὰν Γκὸγκ (Κέ­δρος, 1995) με­τα­φρά­στη­κε στὰ ἀγ­γλι­κά καὶ στὰ ἰ­σπα­νι­κά. Τὸ 2003 κυ­κλο­φό­ρη­σε στὴ Βρε­τα­νί­α μιὰ ἐ­πι­λο­γὴ ποι­η­μά­των του σὲ με­τά­φρα­ση Thom Nairn. Ποι­ή­μα­τα καὶ πε­ζά του με­τα­φρά­στη­καν στὶς κυ­ρι­ό­τε­ρες εὐ­ρω­πα­ϊ­κὲς γλῶσ­σες. Τὸ 2010 τι­μή­θη­κε γιὰ τὸ βι­βλί­ο του Ἡ Ε­βραί­α νύ­φη μὲ τὸ Βρα­βεῖ­ο Μυ­θι­στο­ρή­μα­τος τοῦ Ἱ­δρύ­μα­τος Κώ­στα & Ἑ­λέ­νης Οὐ­ρά­νη τῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας Α­θη­νῶν.