Κάρπαθος

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ  της 3/9/16

 Οι ψαράδες, οι κυνηγοί, οι ναυτικοί, είναι σεσημασμένοι παραμυθοποιοί . Σ΄αυτούς   πρέπει να προστεθούν και οι τουριστοκυνηγοί, που βρίσκουν όλους τους προορισμούς «καταπληκτικούς», «μοναδικούς» , με  διευκολύνσεις  αλλά και εμμονή στην παράδοση. Αυτή η τελευταία ομάδα    θυμίζει κάπως το είδος της  βιβλιοκριτικής,  που  κατ’ εξακολούθηση εκφράζεται ευμενώς για όλα τα βιβλία :   Έτσι όμως προορισμοί και βιβλία ομογενοποιούνται,  οι ατομικές επιλογές των χρηστών  γίνονται δύσκολες  και  τα προβλήματα συγκαλύπτονται κάτω από το χαλί μιας ρηχής  ωραιολογίας.

Να ξεκινήσουμε επομένως από μια κακία, καθόλου άδικη :Στη  πρωτεύουσα της Καρπάθου («Πηγάδια»),  οι δομημένοι όγκοι  δεν καταπίνονται με τίποτε,   επικαιροποιώντας   μια προτροπή  του Γιάννη Τσαρούχη προς υποψηφίους ευεργέτες :   «Αντί να χτίζετε, πάρτε ένα κτίριο και κατεδαφίστε το »!   Όμως η  θαλάσσια περιήγηση προς το Βορρά του νησιού   εκπέμπει διαφορετικά μηνύματα  :  Εδώ οι κτισμένες περιοχές αποδεικνύονται λιλιπούτειες  μπροστά στο χάος  της  άγριας φύσης, που υψώνεται σε επιθετικούς βραχώδεις όγκους και καταπίπτει σε απρόσιτες  συναντήσεις  με το υγρό στοιχείο, που τέμνεται από χαράδρες και περιβρέχεται από διαυγή νερά –  με   τον πυθμένα τόσο ορατό  όσο η γη είναι ορατή από τη στρατόσφαιρα, παρά το γαλάζιο της τροπόσφαιρας..... Τι μπορεί να σημαίνουν τα  302 τετρ. χλμ. της Καρπάθου, πέρα από  μια κάτοψη παραπλανητική ; Και τι μπορεί να σημαίνει η κορυφαία κορυφή των 1220 μέτρων, σε ένα νησί  με έντονο εδαφικό ανάγλυφο, με  γεωσχηματισμούς και βυθίσεις τύπου Λευκών Ορέων ;

Σε αυτή τη μοναδική ερημιά, σε αυτό τον επιφανή «αγριότοπο» της ελληνικής φύσης, δεν ήταν δυνατό παρά να ευδοκιμεί το παράδοξο. Στη περιοχή της  Σαρία, ένα  λιμανάκι εισάγει σε  μια  «πειρατούπολη» του 10^ου αιώνα, με σπίτια  και οχυρώσεις «σαρξ εκ της σαρκός» του περιβάλλοντος

πετροβιότοπου…Αυτό το φαντασιογόνο μνημείο της φύσης και της ιστορίας, που θα μπορούσε να είχε πατηθεί από τον πειρατή Λαφίτ,  συναγωνίζεται  σε ύφος μόνο τη  περιοχή όπου διαδραματίζεται  μια μυστικιστική σχεδόν τελετουργία -  κάτι σαν αναστενάρια χωρίς  κάρβουνα : Είναι το πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη του Βρουκούντα.  Εδώ, σε  ένα τοπίο  απίστευτα μοναχικό και θαλασσοδαρμένο, θεόστεγνο,  με κυκλώπειες κατασκευές ,     ώρες ατέλειωτες μετά τα μεσάνυχτα ο χορός  των πανηγυριωτών  περιελίσσεται  τους συνδαιτημόνες ενός πλουσιοπάροχου δείπνου, με τη συνοδεία μιας λύρας, ενός λαούτου, μιας τσαμπούνας :  Με ένα μουσικό θέμα  μονότονο, παράδοξο, ικανό να αναμοχλεύει υπαρξιακές σκέψεις .

Σημαίνει αυτό κάτι  για εκείνους   που μηχανεύονται  – σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες- την εγκατάσταση στρατιωτικής βάσης στο νησί;

Αν όχι, τότε κάποιοι πρέπει να κατανοήσουν και να στηρίξουν  με  το κατάλληλο περιβάλλον το υπαρκτό  πολιτιστικό  «περιβάλλον» : Να  στηρίξουν  το μαγικό πλαίσιο  και τις λειτουργίες του εντυπωσιακότερου   ελληνικού αγριότοπου…...