Μικροῦ μήκους

 του Θεόδωρου  Γρηγοριάδη

H  ΠΥΛΗ ἄνοιξε ἀργά. Μπο­ρεῖ κι αὐ­του­νοῦ νὰ τοῦ φά­νη­κε ὅ­τι ὅ­λα γί­νον­ταν σὲ ἀρ­γὴ κί­νη­ση. Εἶ­χε συ­νη­θί­σει νὰ βλέ­πει τὸν κό­σμο μὲ κι­νη­μα­το­γρα­φι­κὴ μα­τιά, τὸ εἶ­χε σπου­δά­σει, μό­νο ποὺ δὲν εἶ­χε κα­τα­φέ­ρει ἀ­κό­μη νὰ γυ­ρί­σει τὴν πρώ­τη του ται­νί­α. Μιὰ ται­νι­ού­λα μι­κροῦ μή­κους εἶ­χε κα­τορ­θώ­σει νὰ φτιά­ξει, κι ἐ­κεί­νη δὲν ἔ­φτα­σε οὔ­τε στὸ φε­στι­βὰλ νέ­ων δη­μι­ουρ­γῶν τῆς Δρά­μας. Μπά, δὲν ἦ­ταν γκαν­τε­μιὰ τω­ρι­νή, αὐ­τὴ τὴν κου­βά­λα­γε χρό­νια, ἀ­πὸ τό­τε. Ἀ­πὸ κεῖ­νον ποὺ θὰ ἔ­βγαι­νε σὲ λί­γο ἀ­πὸ τὴν πύ­λη τῶν φυ­λα­κῶν.

       Οἱ Ἀ­γρο­τι­κὲς Φυ­λα­κές. Ἐ­πί­τη­δες, λές, φτι­αγ­μέ­νες ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν πό­λη, σὲ μιὰ στε­πώ­δη ἀ­νοι­χτω­σιά. Γκρί­ζο χῶ­μα, ἀ­καλ­λι­έρ­γη­το, κά­τι πα­λιὰ ἐρ­γο­στά­σια ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας με­τάλ­λων εἶ­χαν ἀ­φή­σει πί­σω τους ἐ­ρεί­πια καὶ μο­λυ­σμέ­να ὑ­πε­δά­φη. Οἱ κτι­ρια­κὲς ἐγ­κα­τα­στά­σεις μο­να­χι­κές, στὸ που­θε­νά, σὰν νὰ τε­λεί­ω­νε κά­που ἐ­κεῖ ἡ ζω­ὴ καὶ ἀ­μέ­σως πα­ρα­πέ­ρα ν' ἄρ­χι­ζε τὸ τί­πο­τε.

       Πῶς νά '­ταν ἄ­ρα­γε αὐ­τὸς ποὺ εἶ­χε ἀρ­νη­θεῖ νὰ τὸν δεῖ εἴ­κο­σι ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια; Καὶ για­τί ἔ­πρε­πε νὰ τὸν δεῖ; Νὰ τὸν φορ­τω­θεῖ; Νὰ φορ­τω­θεῖ τὶς δι­κές του τύ­ψεις; Πιὸ λο­γι­κὸ ἀ­κου­γό­ταν νὰ μὴν τὸν συ­ναν­τή­σει ποτέ. Τὰ γράμ­μα­τά του λί­γα. Ἐ­πί­σκε­ψη κα­μιά, καὶ ἄς ἐ­πέ­με­νε ἡ για­γιὰ Ντρού­σκα, λί­γο πρὶν πε­θά­νει, ὅ­τι ἔ­πρε­πε νὰ τὸν συγ­χω­ρέ­σει καὶ νὰ τὸν δεῖ ἀ­πὸ κον­τά. Δι­κός της γιὸς ἦ­ταν ὁ δο­λο­φό­νος, ἂν ἦ­ταν μά­να τῆς νύ­φης, ποι­ὸς ξέ­ρει ἂν θὰ ἀν­τι­δροῦ­σε ἔ­τσι γιὰ τὸν φο­νιά.

       Ἡ δο­κι­μα­σί­α, μέ­χρι νὰ ἀ­πο­φα­σί­σει νὰ συ­ναν­τή­σει τὸν ἀ­πο­φυ­λα­κι­σμέ­νο πα­τέ­ρα του, κρά­τη­σε μῆ­νες.

Η κόρη της Ιστορίας

«Η ιστορία είναι θεματοφύλακας μεγάλων πράξεων, μάρτυρας του παρελθόντος, παράδειγμα και δάσκαλος για το παρόν και μεγάλος σύμβουλος για το μέλλον»

 Θερβάντες

της Χριστίνας Κόλλια 


Κι άνοιξε η Ιστορία το παράθυρο.

Κόσμος πολύς, κραυγές, συνθήματα, μέρες τώρα. Το πρώτο σκαλί του Αιώνα έτριζε από τη λαοθάλασσα που είχε στριμωχτεί πάνω του. Η Ιστορία απόρησε που το σκαλί δεν είχε υποχωρήσει ακόμα. Όμως, αμέσως θυμήθηκε ότι οι σκάλες των Αιώνων είναι φτιαγμένες από αιώνια υλικά και οι κουπαστές τους από σίδερο κι ατσάλι. Στο σίδερο οι άνθρωποι συνήθιζαν να καίνε τα απομεινάρια του παλιού Αιώνα. Στο ατσάλι κρεμούσαν φυλαχτά και τάματα για τον καινούργιο.

Οι άνθρωποι μόλις είδαν την Ιστορία στο ανοιχτό παράθυρο την υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Είχαν ανησυχήσει γιατί νόμιζαν πως τους είχε ξεχάσει. Κάποιοι μάλιστα είχαν αρχίσει να συζητούν για το αν είναι ακόμα ζωντανή.

«Τι ζητάτε;» ρώτησε μετά από ώρα και το πρόσωπό της έδειχνε πιο γερασμένο από ποτέ. Τα μαλλιά της ήταν κατάλευκα και τα ρούχα της παλιά και φθαρμένα.

«Να ανταμωθούμε μαζί σου. Να ευλογήσεις τον αγώνα μας» αντιλάλησε η γη απ’ άκρη σ’ άκρη.

Ένα πικρό χαμόγελο αχνοφάνηκε στη θαμπή όψη της Ιστορίας.
«Σας έχω αφήσει τόση κληρονομιά. Τι την κάνατε; Τη σπαταλήσατε όλη; Σας βλέπω να μελετάτε τα βιβλία μου, να συζητάτε χρόνους ατέλειωτους τα έργα μου κι από την άλλη να ζείτε σαν να μην υπήρξα ποτέ.»
Η φωνή της, σπασμένη στην αρχή, υψωνόταν και θέριευε γεμάτη αγανάκτηση όσο μιλούσε.

«Δε φταίμε εμείς! Φταίνε οι γραφιάδες σου! Κάθε φορά τους πιστεύουμε και κάθε φορά κάνουν τα ίδια λάθη! Κάθε φορά μας παγιδεύουν και παίζουν με την τύχη μας! Με τη ζωή μας!» είπαν οι μεγαλύτεροι.

Η Ιστορία πιάστηκε από τα ανοιχτά πατζούρια γεμάτη οργή. Το γερασμένο σώμα της ξεχύθηκε από από το ανοιχτό παράθυρο.
«Κάθε φορά ξεχνάτε! Και δεν το παραδέχεστε! Κρύβετε από τον εαυτό σας την αλήθεια! Εξοντώθηκα να σας επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια!» βροντοφώναξε.

«Προδοσία! Μας προδίδεις κι εσύ! Μας αρνείσαι!» άρχισε να αλαλάζει το πλήθος.
Με μιας, ντουφέκια και πέτρες βγήκαν από τους σάκους. Δάδες άναψαν.
Όλοι ήταν έτοιμοι να χιμήξουν πάνω στην Ιστορία. Ν’ αδειάσουν πάνω της σφαίρες. Να κάψουν το σπίτι της. Να την αφανίσουν.

Όσοι βρεθείτε σ΄εκείνα τα μέρη....

Νυχτερινό τοπίο

To vυχτερινό τοπίο κρύβει αλλά και αποκαλύπτει πράγματα που δεν φαίνονται, υπό άλλες συνθήκες…

Σε μια αστροφεγγιά, αλλά χωρίς κάποια  φωτιστική "παρενόχληση", μπορεί κανείς να ενδιατρίψει στην «γεωγραφία του ουρανού», αυτήν που κάναμε παλιά στα σχολεία ως «κοσμογραφία». Υπάρχουν περίπου 4000 αστέρια ορατά στο βόρειο ημισφαίριο με γυμνό οφθαλμό – διαβεβαιώνει ο Γιώργος Γραμματικάκης στην "Κόμη της Βερενίκης" - αλλά και τα πιο βασικά από αυτά είναι αρκετά για να εντυπωσιάσουν  τον μέσο άνθρωπο. Και κάτι άλλο, λιγότερο γνωστό : Πάντα σε συνθήκες αστροφεγγιάς, είναι ορατοί με γυμνό οφθαλμό οι τεχνητοί δορυφόροι. Κινούνται στο βάθος του ουράνιου θόλου, με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα σε σχέση με αυτήν των αεροπλάνων, εκπέμποντας ένα σταθερό φως – σε αντίθεση  με το εναλλασσόμενο φως των αεροπλάνων….

Το ολόγιομο φεγγάρι  γίνεται υπερκυρίαρχο στον νυχτερινό ουρανό και μειώνει τη μαγεία των άστρων, όμως προσδίδει μια νέα μαγεία στο επίγειο τοπίο,  με τους αχνούς φωτισμούς των όγκων και  των επιφανειών. Είναι κι αυτό απολαύσιμο και εντυπωσιακό και όχι μόνο το καλοκαίρι : Απλώς το καλοκαίρι έχει μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, γιατί τότε διατίθεται περισσότερος ελεύθερος χρόνος και υπάρχει μεγαλύτερη ανεμελιά στους ανθρώπους.

Βρίσκω πολύ καλή την ιδέα του ΠΕΝΤΕΛΗ 2.0 Social Polis για τη νυχτερινή πεζοπορία της 31^ης Ιουλίου (τηλ. 6980 577 618), αν και διαφωνώ με το γνωμικό «Αντίδοτο στην κρίση η επαφή μας με τη φύση». Αντιπροτείνω κάτι που υπόσχεται λιγότερα  έως τίποτα: «Στην κρίση, μια άλλη επαφή με τη φύση είναι εφικτή». 

http://dasamarisos.blogspot.gr/2015/07/blog-post_29.html

Άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 1.8.15

Δεν μας έφτανε η ζέστη, αλλά θα έχουμε στην Αθήνα και την εκπρόσωπο  του ΔΝΤ κ. Ντέλια Βελκουλέσκου.  Δεν γνωρίζω αν εξακολουθεί να υφίσταται  η απαγορευτική ντιρεκτίβα  όσον αφορά την  διακωμώδηση  παραγόντων της διεθνούς πιστωτικής ολιγαρχίας - κάτι τέτοιο είχε γίνει προ καιρού με την περίπτωση της  κυρίας Μέρκελ-   αλλά  βέβαιο είναι πως η  Ρουμάνα κυρία δεν θα γλυτώσει από  συγκριτικές αναφορές  με τις δραστηριότητες του συμπατριώτη της, κόμητος  Δράκουλα.

Η διαφορά του κόμητος Δράκουλα από το ΔΝΤ έγκειται στο ότι  ο πρώτος έπινε από τα θύματά του αίμα ευθέως, χωρίς παραμύθια, ενώ το ΔΝΤ κάνει το ίδιο αφού προηγουμένως δηλώσει   ότι ασκεί    αιμοκάθαρση …..

Για την ιστορική αλήθεια  ο Δράκουλας ή κατά κόσμον Βλαντ ο Γ, ηγεμόνας του 15^ου αιώνα,   είχε διακριθεί σε μια πρακτική που ενέπνευσε τον  Βιτόριο Γκάσμαν  στο κινηματογραφικό του έργο «οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε». Στο τέλος του έργου ο  Γκάσμαν έλεγε    στους συντρόφους του , που περίμεναν  θανατική εκτέλεση  με παλούκωμα : «Και τώρα ετοιμαστείτε να πεθάνετε σαν άνδρες». Γι αυτό και ο Βλαντ έφερε το προσωνύμιο «Τσέπες» - δηλαδή «παλουκωτής»…

Ο  μυθικός Δράκουλας έπινε αίμα, όμως ο  επίσης μυθικός Σάϊλωκ στον « Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ είχε αδυναμία στη σάρκα

Ἀ­ρί­στη Τρέν­τελ : Ἐθνικός ὕμνος

   

ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ συ­νό­δευ­σε τὴν δε­κα­ε­φτά­χρο­νη ἀ­νι­ψιά της στὸ Λύ­κει­ο ὅ­που ἡ μι­κρὴ θὰ ‘παιρ­νε ἔ­παι­νο. Ἤ­ξε­ρε­ ὅ­τι­ αὐ­τὸς ὁ ἔ­παι­νο­ς θώ­πευ­ε κά­πως τὴν ἐ­φη­βι­κή της με­λαγ­χο­λί­α καὶ ὅ­τι ἡ πα­ρου­σί­α της στὴ σχο­λι­κὴ­ γι­ορ­τὴ ἦ­ταν ἕ­να εἶ­δος ἀ­να­γνώ­ρι­σης. Πρώ­τη στὴ τά­ξη της καὶ τρί­τη στὸ σχο­λεῖ­ο. Ὁ ση­μαι­ο­φό­ρος, ἕ­να ἀ­δύ­να­το ἀ­γό­ρι, μό­λις καὶ με­τὰ βί­ας φορ­τω­νό­ταν τὴ ση­μαί­α. Εἴκοσι ὀκτὼ Ὀ­κτω­βρί­ου καὶ οἱ ση­μαῖ­ες ξε­ση­κω­μέ­νες, οὔ­τε ἐ­πα­νά­στα­ση νὰ ἤ­τα­νε. Σὰν κα­λὴ μα­θή­τρια πα­ρα­κο­λού­θη­σε προ­σε­κτι­κὰ καὶ χει­ρο­κρό­τη­σε θερ­μά. Καὶ στὸ τέ­λος κά­τι ποὺ δὲν πε­ρί­με­νε, κά­τι ποὺ εἶ­χε ξε­χά­σει, μιὰ φω­νὴ ἀ­πὸ τὸ πα­ρελ­θὸν ποὺ εἶ­χε σω­πά­σει. Σὰν ν' ἀ­να­σται­νό­ταν κά­τι ποὺ εἶ­χε θά­ψει. Ξαφ­νι­κὰ βρῆ­κε τὸν ἑ­αυ­τό της νὰ τρα­γου­δά­ει πα­ρά­φω­να τὸν ἐ­θνι­κὸ ὕ­μνο. Θυ­μό­ταν τοὺς στί­χους. Συγ­κι­νή­θη­κε κι­ό­λας. Μιὰ Τρί­τη συ­νό­δευ­σε τὸν ἄν­τρα της στὴ δι­α­δή­λω­ση κα­τὰ τοῦ και­νού­ργιου νο­μο­σχε­δί­ου τῆς γαλ­λι­κῆς κυ­βέρ­νη­σης ποὺ προ­έ­βλε­πε τὴν ἀ­να­δι­ορ­γά­νω­ση­ τῶν πε­ρι­ο­χῶν. «Θέ­λουν νὰ ἐ­ξο­λο­θρέ­ψουν τὴν ἀλ­σα­τι­κὴ κουλ­τού­ρα οἱ Ἰ­α­κω­βί­νοι», τῆς εἶ­πε ἐ­ξορ­γι­σμέ­νος. Συμ­φώ­νη­σε. Εἶ­χε σπου­δά­σει­ Το­πι­κὲς Γλῶσ­σες καὶ Κουλ­τοῦ­ρες στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ Στρα­σβούρ­γου. Ἀ­γα­ποῦ­σε τὴν πε­ρι­ο­χή. «Μή­πως θέ­λεις νὰ φο­ρέ­σω φι­όγ­κο», τὸν ρώ­τη­σε. Δὲν ἦ­ταν ἡ μό­νη ποὺ τὸ σκέ­φτη­κε. Ὅ­μως οἱ ἄλ­λες δὲν ἀ­στει­εύ­ον­ταν. Πολ­λὲς γυ­ναῖ­κες εἶ­χαν ντυ­θεῖ ἀλ­σα­τι­κά. Χρό­νια στὴν Ἀλ­σα­τί­α, ἀλ­λὰ πρώ­τη φο­ρὰ­ ἔ­βλε­πε ἀλ­σα­τι­κὴ ση­μαί­α. Ἡ τρί­χρω­μη κυ­μά­τι­ζε σὰν γα­λα­νό­λευ­κη. Πρώ­τη φο­ρὰ ἄ­κου­γε τὸν ἀλ­σα­τι­κὸ ὕ­μνο. Πα­ρά­φω­να μὲ τὰ σπα­σμέ­να γερ­μα­νο­αλ­σα­τι­κὰ της προ­σπά­θη­σε νὰ τρα­γου­δή­σει κι αὐ­τή.

«ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ» του Αντρέϊ Ταρκόφσκυ

 Στους κινηματογράφους, από 30 Ιουλίου

…αυτή η νοσταλγία του χαμένου Παραδείσου, η νοσταλγία «του πριν», η νοσταλγία της μήτρας, η νοσταλγία της αρχέγονης μυθικής ρίζας της φιλοσοφικής σκέψης… η νοσταλγία του Θεού που τον ενταφίασε οριστικά ο Νίτσε, η νοσταλγία του κομμένου αφαλού που συνεχίζει να στάζει αίμα, όλες αυτές οι νοσταλγίες που συνιστούν τη Νοσταλγία

                                                                                                Β. Ραφαηλίδης

                                               

«… η ταινία αποπνέει μια μυστικιστική ομορφιά… αντικατοπτρίζει την ένταση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου…»

                                                                                    Chris Dashiell – CineScene      

 NOSTALGHIA

Δράμα, Ιταλία, 1983, 125΄

Σκηνοθεσία: Andrei Tarkovsky

Σενάριο: Andrei Tarkovsky, Tonino Guerra

Μουσική: Μπετόβεν, Βέρντι, Βάγκνερ, Ντεμπισί

Φωτογραφία: Giuseppe Lanci

Παίζουν: Oleg Yankovskiy, Erland Josephson, Domiziana Giordano, Patrizia Terreno κ.α.

ΣΥΝΟΨΗ

O Andrei (Oleg Yankovskiy) ταξιδεύει στην Ιταλία συνοδευόμενος από τη νεαρή μεταφράστρια Eugenia (Domiziana Giordano) ψάχνοντας στοιχεία για τη ζωή ενός Ρώσου συνθέτη του 18^ου αιώνα, του Pavel Sosnovsky, που είχε ζήσει μέρος της ζωής του σ’ αυτή τη χώρα. Ο Andrei νοσταλγεί τη σύζυγό του που έχει μείνει πίσω και την πατρίδα του. Αναπτύσσει μια ταραχώδη σχέση με τη νεαρή γυναίκα που τον συνοδεύει, με την οποία μάλιστα στην αρχή της ταινίας φαίνεται πως ίσως γίνουν ζευγάρι… χωρίς ωστόσο να αναπτύσσουν μεταξύ τους οικειότητα ή σαρκική επαφή.  Στα λουτρά της Αγίας Αικατερίνης, συναντούν τον Domenico (Erland Josephson) έναν περιθωριοποιημένο μεσήλικα, που η τοπική κοινωνία θεωρεί παράφρονα  μετά την αποκάλυψη ότι κρατούσε έγκλειστη την οικογένειά του για πολλά χρόνια. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας γοητεύεται από την προσωπικότητα του Domenico με τον οποίο ανακαλύπτει πως μοιράζονται κοινές υπαρξιακές ανησυχίες.

Σ’ αυτή την ταινία του Tarkovsky είναι εμφανής η επιρροή από το ψυχόδραμα του Bergman. Ο κεντρικός ήρωας, επηρεασμένος από τη συνάντηση με τη νεαρή Eugenia και τον παράφρονα Domenico, οδηγείται προς την ατομική κάθαρση.

Ανάλυση Ταινίας

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για τη ρωσική νοσταλγία, γι’ αυτή την ψυχική κατάσταση που αποτελεί ιδιομορφία του έθνους μας και επηρεάζει κάθε Ρώσο που βρίσκεται μακριά από την πατρική του γη. Ολόκληρη η ιστορία της ρωσικής μετανάστευσης επιβεβαιώνει την άποψη των δυτικών ότι «οι Ρώσοι είναι κακοί μετανάστες»: είναι πασίγνωστη η τραγική ανικανότητά τους να αφομοιωθούν, οι αδέξιες προσπάθειές τους να υιοθετήσουν ένα νέο ύφος ζωής. Πού να φανταστώ όταν γύριζα τη Νοσταλγία ότι η αποπνικτική αίσθηση νοσταλγίας που κατακλύζει το χώρο αυτής της ταινίας θα γινόταν κλήρος μου για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, ότι από τώρα ώσπου να τελειώσουν οι μέρες μου θα κουβαλώ μέσα μου αυτό το σαράκι.»

                                                                                                               Α. Tarkovsky

Απάντηση αδελφών Ταβιάνι στο «Βήμα»

H  επαναπροβολή του «Χάους» (1984), της καλύτερης - για πολλούς - ταινίας  των αδελφών Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, στέφθηκε με επιτυχία. Με μία μόνο παράσταση καθημερινά, η ταινία έκοψε παραπάνω από 1.000 εισιτήρια αποκλειστικά στον «Ζέφυρο» όπου εξακολουθεί να προβάλλεται. Για το «Χάος», το οποίο στηρίζεται σε διηγήματα του Λουίτζι Πιραντέλο με συνδετικούς κρίκους τη Σικελία και τη «μαγεία», «Το Βήμα» είχε αποπειραθεί μια συνέντευξη με mail των αδελφών Ταβιάνι. Οι ερωτήσεις εστάλησαν με mail και ήταν οι κάτωθι:

- Τι θυμάστε πιο έντονα από τα γυρίσματα του «Χάους»;

- Πώς θα ορίζατε τη «σχέση» σας με τον Λουίτζι Πιραντέλο;

- Πόσο ρόλο έπαιξαν στην ταινία ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και το γεγονός ότι ακόμη και οι ρίζες της λέξης «χάος» είναι ελληνικές;

- Αν στη φιλοσοφία του το χάος είναι μια έννοια που παραπέμπει στη δημιουργία, στην πράξη είναι απλώς χάος με όλες τις δυσάρεστες επιπτώσεις του, όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;

- Σε προσωπική βάση νιώσατε ποτέ τη μεταφυσική να εισβάλλει στην καθημερινότητα της ζωής σας;

- Το χάος, πέρα από καθετί, είναι κατάσταση της ανθρώπινης ψυχής. Αν μπορούσατε να κοιτάξετε τη δική σας ψυχή, πώς φαντάζεστε το χάος που θα βλέπατε;

Οι Ταβιάνι δεν έστειλαν απαντήσεις για το κάθε ερώτημα, έστειλαν όμως μια μεγάλη επιστολή που καλύπτει όλα τα ερωτήματα. Τη δημοσιεύουμε αυτούσια:

«Φίλοι Ελληνες,

Χαρήκαμε πολύ όταν μας έφτασε η είδηση ότι ύστερα από 30 χρόνια θα έβγαινε ξανά στα σινεμά το "Χάος", και γι' αυτό θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε αμέσως (και γιατί σ' αυτούς τους καιρούς που ζούμε στα μέρη σας και στα μέρη μας δεν υπάρχουν και πολλές αιτίες για να χαρεί κανείς...).

Το "Χάος", το λέμε χωρίς να ντρεπόμαστε, είναι μες στην καρδιά μας: γιατί έχουμε μια βαθιά σχέση με τη Σικελία, με τους ανθρώπους της, με την ιστορία της που είναι λίγο και η ιστορία σας. Γιατί ένα σενάριο βασισμένο στον Πιραντέλο είναι προνόμιο αλλά και χρέος, γι' αυτό που μας έδωσε αλλά και για τα χτυπήματα  που χρειάστηκε να υπομείνει από εμάς τους δύο. Γιατί αυτά τα παιδιά που κατεβαίνουν χορεύοντας ως τη θάλασσα είναι οι έφηβοι γιοι μας. Γιατί ο τίτλος "Χάος" - Kaos με Κ αντί για Caos όπως θα προσέξατε - είναι η επιβεβαίωση της δυνατής σχέσης μας με την Ελλάδα.

Πυρκαγιά στο Αυλάκι – μια ημερίδα αυταπάρνησης….

Μπορεί η συγκεκριμένη πυρκαγιά να μην… εντυπωσίασε με τα μεγέθη της ( ως εκ του αποτελέσματος) όμως θεωρείται από τους έμπειρους πυροσβέστες ως η δυσκολότερη που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, μέχρι στιγμής, το φετινό καλοκαίρι!

Σύμφωνα με πυροσβεστικές πηγές που μίλησαν στο notioanatolika.gr, η κλήση στο 199 έφθασε λίγο πριν από τη 1.30 το μεσημέρι της  Τετάρτης 22 Ιουλίου και η κινητοποίηση της Πυροσβεστικής ήταν ακαριαία,  αφού λόγω  των ισχυρότατων ανέμων οι πυροσβέστες κατανόησαν τη σοβαρότητα της περίπτωσης.

Η φωτιά εξελισσόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην περιοχή Προιστήρι Αυλακίου, ενώ οι ισχυροί βορειοανατολικοί άνεμοι που έπνεαν, δημιουργούσαν ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα όταν «έμπαιναν» στη χαράδρα που υπήρχε στο σημείο.

Ένα στέλεχος της Πυροσβεστικής το οποίο βρισκόταν στο Αυλάκι, ενημέρωσε τον διοικητή των δυνάμεων ότι επρόκειτο για πολύ επικίνδυνη πυρκαγιά,  κατανοώντας λόγω της εμπειρίας του το πιθανό μέγεθος της καταστροφής.

Ενώ τα πυροσβεστικά οχήματα βρίσκονταν καθ’ οδόν δόθηκε εντολή να επέμβουν και εναέρια μέσα. Χωρίς χρονοτριβή «σηκώθηκαν» δύο πυροσβεστικά ελικόπτερα (οι λεγόμενες ακρίδες) και δύο αεροσκάφη Canadair.

Νάν­τια Κον­τρέ­ρας (Nadia Contreras); Συγ­κέν­τρω­ση (Reunion)

ΚΑΤΩ ἀ­πὸ τὸ τρα­πέ­ζι, ἐ­κεῖ­νος χα­ϊ­δεύ­ει τὴ γυ­ναί­κα ἀ­νά­με­σα στὰ πό­δια. Δὲν ὑ­πάρ­χουν οὔ­τε ξαφ­νι­ά­σμα­τα οὔ­τε χα­στού­κια. Ἐ­νό­σῳ οἱ φί­λοι τους χο­ρεύ­ουν καὶ ὁ σύ­ζυ­γός της συ­νο­μι­λεῖ στὸ τη­λέ­φω­νο (στὴ συ­ζή­τη­ση, ποὺ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­τέ­λει­ω­τη, οἱ τό­νοι ἔ­χουν ἀ­νέ­βει), ἐ­κεῖ­νος πα­ρα­με­ρί­ζει ἐ­πι­δέ­ξια το κυ­λο­τά­κι καὶ γλι­στρά­ει τὰ δά­χτυ­λά του. Τὴν κά­νει νὰ ἀ­να­τρι­χιά­σει. Λί­γα λε­πτὰ ἀρ­γό­τε­ρα, τὸ ζευ­γά­ρι χά­νε­ται ἀ­νά­με­σα στὰ δω­μά­τια. Ἐ­κεί­νη ξα­πλώ­νει ἀ­νά­σκε­λα μὲ τὰ πό­δια ἀ­νοι­χτὰ ἢ στή­νε­ται στὰ τέσ­σε­ρα· ἐ­κεῖ­νος ὄρ­θιος ἢ γο­να­τι­στὸς στὴν ἄ­κρη τοῦ κρε­βα­τιοῦ. Στὸ τέ­λος καὶ οἱ δύ­ο ἀ­να­στα­τω­μέ­νοι, ὑ­γροί. Ἐ­κεί­νη φτιά­χνει τὴν μπλού­ζα, τὴ φού­στα, τὰ ἀ­να­κα­τε­μέ­να μαλ­λιά· ἐ­κεῖ­νος βά­ζει τὸ παν­τε­λό­νι, κουμ­πώ­νει τὸ που­κά­μι­σο… Θὰ ἤ­θε­λα νὰ σὲ ξα­να­δῶ, λέ­ει. Ἡ γυ­ναί­κα συγ­κα­τα­νεύ­ει καὶ βγαί­νει ἀ­πὸ τὸ δω­μά­τιο σὰν γά­τα. Ἡ ὑ­πό­λοι­πη βρα­διὰ κυ­λά­ει ἤ­ρε­μα.

Ἡ φύση τοῦ ἔρωτα

της Κριστίνα Πέρι Ρόσι (Cristina Peri Rossi) La naturaleza del amor)

ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ἀ­γα­πά­ει μιὰ γυ­ναί­κα για­τὶ τὴν θε­ω­ρεῖ ἀ­νώ­τε­ρη. Στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ἡ ἀ­γά­πη αὐ­τοῦ του ἄν­δρα θε­με­λι­ώ­νε­ται στὴν συ­νει­δη­τό­τη­τα τῆς ἀ­νω­τε­ρό­τη­τας τῆς γυ­ναί­κας, ἀ­φοῦ δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε ν’ ἀ­γα­πᾶ ἕ­να πλά­σμα κα­τώ­τε­ρο, οὔ­τε κὰν ἕ­να ἰ­σό­τι­μο. Ἀλ­λὰ κι ἐ­κεί­νη τὸν ἀ­γα­πᾶ καὶ ἂν καὶ αὐ­τὸ τὸ συ­ναί­σθη­μα τὸν ἱ­κα­νο­ποι­εῖ καὶ πλη­ροῖ ὅ­λες τὶς φι­λο­δο­ξί­ες του, ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη πλευ­ρὰ τοῦ δη­μι­ουρ­γεῖ μιὰ με­γά­λη ἀ­βε­βαι­ό­τη­τα. Πραγ­μα­τι­κά. Ἂν ἐ­κεί­νη εἶ­ναι στ’ ἀ­λή­θεια ἀ­νώ­τε­ρη ἀ­π’ αὐ­τόν, δὲν μπο­ρεῖ νὰ τὸν ἀ­γα­πᾶ, για­τί αὐ­τὸς εἶ­ναι κα­τώ­τε­ρος. Κα­τὰ συ­νέ­πεια, ἢ ψεύ­δε­ται ὅ­ταν βε­βαι­ώ­νει ὅ­τι τὸν ἀ­γα­πᾶ ἢ δὲν εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρη ἀπ΄αὐ­τόν, πράγ­μα ποὺ ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ δι­κή του ἀ­γά­πη πρὸς τὸ πρό­σω­πό της δὲν δι­και­ο­λο­γεῖ­ται πα­ρὰ μο­νά­χα ὡς ἕ­να ἀ­ξι­ο­λο­γι­κὸ λά­θος.

       Αὐ­τὴ ἡ ἀμ­βι­φο­λί­α τὸν κα­θι­στᾶ κα­χύ­πο­πτο καὶ τὸν ἀ­να­στα­τώ­νει. Σκέ­φτε­ται μὲ δυ­σπι­στί­α τὶς πρῶ­τες του ἐν­τυ­πώ­σεις (σχε­τι­κὰ μὲ τὴν ὀ­μορ­φιά, τὴν ἠ­θι­κὴ εὐ­θύ­τη­τα καὶ τὴν ἐ­ξυ­πνά­δα τῆς γυ­ναί­κας) καὶ με­ρι­κὲς φο­ρὲς κα­τη­γο­ρεῖ τὴν φαν­τα­σί­α του ποὺ ἐ­πι­νό­η­σε ἕ­να πλά­σμα ἀ­νύ­παρ­κτο. Δὲν ἔ­κα­νε λά­θος, ὡ­στό­σο. Ἐ­κεί­νη εἶ­ναι ὄ­μορ­φη, σο­φὴ καὶ ἀ­νε­κτι­κή, ἀ­νώ­τε­ρη ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νον. Δὲν μπο­ρεῖ, λοι­πόν, νὰ τὸν ἀ­γα­πᾶ. Ἡ ἀ­γά­πη της εἶ­ναι ἕ­να ψέ­μα. Τό­τε λοι­πόν, ἂν πρό­κει­ται στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα γιὰ μιὰ ψεύ­τρα, γιὰ μιὰ ὑ­πο­κρί­τρια, δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρη ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νον, ἕ­ναν ἄν­δρα κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν εἰ­λι­κρι­νῆ. Ἔ­χον­τας ἀ­πο­δεί­ξει μ’ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο τὴν κα­τω­τε­ρό­τη­τά της, δὲν τῆς ἀν­τι­στοι­χεῖ ἡ ἀ­γά­πη του, κι ὡ­στό­σο ἐ­κεῖ­νος εἶ­ναι ἐ­ρω­τευ­μέ­νος μα­ζί της. Ἀ­πα­ρη­γό­ρη­τος, ὁ ἄν­δρας ἀ­πο­φα­σί­ζει νὰ χω­ρί­σει τὴ γυ­ναί­κα γιὰ κά­ποι­ο ἀ­ό­ρι­στο χρο­νι­κὸ δι­ά­στη­μα. Ὀ­φεί­λει νὰ ξε­κα­θα­ρί­σει τὰ συ­ναι­σθή­μα­τά του. Ἡ γυ­ναί­κα δέ­χε­ται τὴν ἀ­πό­φα­σή του μὲ φαι­νο­με­νι­κὴ φυ­σι­κό­τη­τα, πράγ­μα τὸ ὁ­ποῖ­ο τὸν βυ­θί­ζει ἐκ νέ­ου στὴν ἀμ­φι­βο­λί­α. Ἢ πρό­κει­ται γιὰ ἕ­να ἀ­νώ­τε­ρο ὂν ποὺ κα­τα­νό­η­σε σι­ω­πη­λὰ τὴν ἀ­βε­βαι­ό­τη­τά του καὶ στὴν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τὴ ὁ ἔ­ρω­τας του εἶ­ναι δι­και­ο­λο­γη­μέ­νος καὶ πρέ­πει νὰ τρέ­ξει δί­πλα της καὶ νὰ τὴν κά­νει νὰ τὸν συγ­χω­ρή­σει, ἢ δὲν τὸν ἀ­γα­ποῦ­σε καὶ γι’ αὐ­τὸ δέ­χε­ται μὲ ἀ­δι­α­φο­ρί­α τὸν χω­ρι­σμό τους κι ἐ­κεῖ­νος δὲν πρέ­πει νὰ ξα­να­γυ­ρί­σει.

       Στὸ χω­ριὸ στὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­σύρ­θη­κε, ὁ ἄν­δρας περ­νά­ει τὶς μέ­ρες του παί­ζον­τας σκά­κι μὲ τὸν ἑ­αυ­τό του ἢ μὲ τὴν πλα­στι­κὴ κού­κλα φυ­σι­κοῦ με­γέ­θους ποὺ ἀ­γό­ρα­σε.

Ο Έκτωρ και η αναζήτηση της ευτυχίας

του Μιχάλη Α. Βιδάλη*

Ένας μεσήλικας και επιτυχημένος ψυχίατρος κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι ενώ συμβουλεύει τους ασθενείς του, δεν γνωρίζει τι είναι η «ευτυχία», και αποδρά σε δύο ηπείρους αναζητώντας ή επιχειρώντας να μελετήσει το συγκεκριμένο θέμα, για να επιστρέψει μετά από δύο μήνες στην πρότερη ζωή του. Ο Έκτορας τελικά κατανόησε ότι ήταν ήδη ευτυχής, ότι η ευτυχία συχνά απαντάται στην καθημερινότητα μας και περνάει απαρατήρητη, μέχρις ότου την απωλέσουμε. Η ταινία «Ο Έκτωρ και η αναζήτηση της ευτυχίας» (2014) μέσα από μία ψυχαναλυτική αλλά και πολύ πρακτική οπτική προσεγγίζει επιτυχώς ένα θέμα που στοιχειώνει τον σημερινό φιλόδοξο, υλιστή ή ανεκπλήρωτο άνθρωπο, με απτές εφαρμογές σε πολλά πεδία.

Ένα από αυτά τα πεδία είναι η αρχιτεκτονική. Το ανεκπλήρωτο του σύγχρονου ανθρώπου ταυτίζει την ευτυχία με την οικονομική ευμάρεια. Εστιάζει σε υπέροχα σπίτια και υπέροχα αυτοκίνητα μεταξύ των άλλων, που του «εγγυώνται» την παρέα υπέροχων ανθρώπων, ώστε συλλογικά να έχει μία «υπέροχη» ζωή. Όμως, ισχύει;

Η Ποιότητα Ζωής (Quality of Life), αμφισβητούμενος όρος που έχει απασχολήσει πολλούς ερευνητές και αποδίδεται στον κοινωνιολόγο William Ogburn (Σικάγο, 1933), έχει επιχειρήσει να οριοθετήσει επιστημονικά τα στοιχεία εκείνα της «καλής» ή «ευτυχισμένης» ζωής.

Οι πελεκάνοι μάς ενώνουν!

της Ορνιθολογικής Εταιρείας

Πανελλαδική απογραφή πελεκάνων πραγματοποιήθηκε και φέτος, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, στις 16 Μαΐου 2015, σε 41 υγρότοπους της χώρας. Στόχος της απογραφής ήταν να καταμετρηθεί ο συνολικός αριθμός πελεκάνων που χρησιμοποιεί τους υγροτόπους της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου.

Η απογραφή επιτεύχθηκε χάρη στη συμμετοχή 12 Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (Φ.Δ. Δέλτα Έβρου, Φ.Δ. Δέλτα Νέστου – Βιστωνίδας – Ισμαρίδας, Φ.Δ. Λιμνών Κορώνειας – Βόλβης, Φ.Δ. Λίμνης Κερκίνης, Φ.Δ. Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα, Φ.Δ. Εθνικού Δρυμού Πρεσπών, Φ.Δ. Λίμνης Παμβώτιδας, Φ.Δ. Κάρλας – Μαυροβουνίου – Κεφαλόβρυσου – Βελεστίνου, Φ.Δ. Υγροτόπων Αμβρακικού, Φ.Δ. Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, Φ.Δ. Στενών και Εκβολών Ποταμών Αχέροντα και Καλαμά και Φ.Δ. Υγροτόπων Κοτυχίου – Στροφυλιάς) και αρκετών εθελοντών του δικτύου της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας. Η απογραφή στις λίμνες των Πρεσπών, που μοιράζονται μεταξύ τριών χωρών, πραγματοποιήθηκε διασυνοριακά σε συνεργασία της Εταιρίας Προστασίας Πρεσπών (ΕΠΠ) με την περιβαλλοντική οργάνωση MES (της πΓΔΜ) και Αλβανών ορνιθολόγων.

Η δράση αυτή αποτελεί μια πρωτοβουλία της ΕΠΠ και της Ορνιθολογικής και αφορά στην απογραφή των δύο ειδών πελεκάνων που απαντούν στην Ελλάδα: του παγκοσμίως απειλούμενου Αργυροπελεκάνου (Pelecanus crispus) και του Ροδοπελεκάνου (Pelecanus onocrotalus). Η ημερομηνία της απογραφής φέτος μετατέθηκε αργότερα από ότι τις προηγούμενες χρονιές, ώστε να μετρηθούν με μεγαλύτερη ακρίβεια οι Ροδοπελεκάνοι, οι οποίοι ολοκληρώνουν το μεταναστευτικό τους ταξίδι από την ανατολική υποσαχάρια Αφρική προς τις χώρες της ΝΑ Ευρώπης τον Μάιο.

Reflections - αντανακλάσεις

http://oikologein.blogspot.gr/2014/02/elizabeth-nead-ted-theodore.html

Elizabeth Nead • Μανώλης Θεοδώρου • Dominique Lietaert 30 Ιουλίου - 6 Αυγούστου 2015 / July 30 - August 6 2015 Κάστρο Μπούρτζι, Κάρυστος, 8:30 μμ. / Bourtzi Castle, Karystos, 8:30 pm. Mια  έκθεση με  έργα τριών καλλιτεχνών που ζουν κοντά στη θάλασσα, στην Κάρυστο της Εύβοιας. Οι δημιουργίες  αντανακλούν το φυσικό και το κοινωνικό περιβάλλον αυτού του τόπου.  Δηλώνουν οι τρεις : «Με αυτή την πρόσκληση θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας αυτές τις «αντανακλάσεις». This exhibition comprises work by three artists who live by the sea in Karystos, Evia, Greece. It reflects the natural and the social environment of this place. With this invitation we want to share those reflections with you.   neadtheodore.com dominique-lietaert.be

Πυρκαγιές

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 25.7.15

Παλιά στο Παρίσι   ένας ερασιτέχνης πιλότος, θέλοντας  να διαμαρτυρηθεί για την φορολόγηση των μικρών ιδιωτικών αεροσκαφών,   έκανε μια  παράνομη και παράτολμη  αεροπορική  διέλευση  μέσα από την Αψίδα του Θριάμβου ! To  2014 ο Ούγγρος πιλότος Perter Besenyei έκανε το όνειρο της ζωής του πετώντας   20  λεπτά  μέσα στον Ισθμό της Κορίνθου, πλάτους  μόλις  24-50 μέτρων ! Οι πιλότοι των  πυροσβεστικών αεροσκαφών δεν σνομπάρουν,  δεν «εκπληρώνουν όνειρα»   και δεν σημαδεύουν τέτοιους  στόχους, όμως  είναι  επίσης εκτεθειμένοι σε κινδύνους και μάλιστα  μεγάλης χρονικής διάρκειας – επομένως ίδιας τάξης μεγέθους….

Οι πυρκαγιές δημιουργούν ισχυρές  ανοδικές κινήσεις  θερμών αερίων μαζών, πράγμα που με τη σειρά του προκαλεί καθοδικά ρεύματα των υπερκείμενων και  βαρύτερων ψυχρών στρωμάτων. Αυτή η «αστάθεια» στην ατμόσφαιρα  απειλεί  τα αεροσκάφη με καταβύθιση και  συντριβή,  επιβάλλοντας έτσι  διαρκή εγρήγορση στους πιλότους…

Ένα  Canadair που επιχειρεί  να «βομβαρδίσει» μια πυρκαγιά με νερό και  επιβραδυντικό υγρό,  κινείται με 200 χιλιόμετρα περίπου, κάνοντας έτσι το σημάδι του στόχου εκτός από επικίνδυνο και εξαιρετικά δύσκολο. Η δουλειά του πιλότου είναι πραγματικά δουλειά  ραλίστα, που αποζημιώνεται λιγότερο από το μισθό  και περισσότερο από την υπερηφάνεια   ενός φορέα   σημαντικής αποστολής…

Στην Καλαμάτα των εκθέσεων.

Η Καλαμάτα έχει γίνει μια πανελλαδική διασημότητα, από τον τρόπο που χειρίζεται τις παιδικές της χαρές. Όμως δεν υστερεί και σε άλλα, κοινωνικά, εμπορικά και εκθεσιακά γεγονότα, όπως είναι η προβολή  τοπικών αγροτικών προιόντων , με την ονομασία ¨Άρτος - Οίνος - Έλαιον 2015¨. Είναι η 4η στη σειρά  διοργάνωση που  γίνεται στο μοναδικό Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων στην Καλαμάτα τον Αύγουστο, 22 με 24. Και όταν λέμε «μοναδικό»  το εννοούμε, από αισθητική και λειτουργική άποψη.

Στην υπόθεση  - αμέσως ή εμμέσως - εμπλέκονται διάφοροι γεωτεχνικοί, από  τον Πατριάρχη της κηποτεχνίας Δημήτρη Παπαδήμα, τον μαχητικό γεωπόνο για τα θέματα πρασίνου Γιώργο Καφρίτσα ως τον ευγενή του αστικού πρασίνου Κώστα Τάτση.  

Υπάρχουν  δυο ακόμη συντελεστές  που με κόπο και αγάπη ολοκλήρωσαν την πιστοποίηση των παιδικών  χαρών :  Είναι η γεωπόνος Κατερίνα Χιουρέα και ο τεχνολόγος γεωπόνος Λεωνίδας Παχής.

Τις ετήσιες εκθέσεις της Καλαμάτας  (Ανθοκομική και Αγροτική) εμψυχώνει  η δασολόγος Αγγελική Σταματελοπούλου και η γεωπόνος Στυλιανή Στάμου, κάτω από την οργανωτική εποπτεία του Γιάννη Μ. Λιοντήρη,Δντη των  Γεωτεχνικών Υπηρεσιών του

Δήμου Καλαμάτας….

ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ

Του Σάββα Παύλου

Για τα αισθήματα μειονεξίας των Ελλήνων διανοούμενων (Ελλάδος και Κύπρου) έχουν γραφτεί αρκετά. Για το δέος που αισθάνονται προς τα εκπορευόμενα από τους διάφορους μηχανισμούς των ισχυρών κρατών, διεθνών οργανισμών και κέντρων παγκοσμιοποιημένης εξουσίας. Πως αισθάνονται την ανάγκη να δηλώσουν αμέσως, χωρίς βάσανο και προβληματισμό, χωρίς σκέψη και κριτική, ότι εντάσσονται, ότι ακολουθούν, ότι είναι ευπειθείς υπήκοοι των θεωριών και των κατευθύνσεων που δίδονται από τα Κέντρα αυτά, ότι «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις» και αναπαράγουν και πολλαπλασιάζουν στο χώρο τους τις οδηγίες και γραμμές πλεύσης. Και μάλιστα όλα αυτά χωρίς την έννοια οποιουδήποτε εκβιασμού ή απειλής, ακόμη χωρίς οποιοδήποτε δέλεαρ, οικονομικό και άλλο.

Απλώς κινούνται από τα αισθήματα μειονεξίας που έχουν, από την εσωτερική έφεση η οποία έχει παγιωθεί μέσα στη συνείδησή τους ότι ο ρόλος τους είναι να ακολουθούν, να είναι οπαδοί, να λειτουργούν ως παιδιά του «ντελίβερυ». Όπως έξω από τα διάφορα καταστήματα υπάρχουν τα παιδιά στις μοτοσικλέτες, έτοιμα να διανέμουν στα σπίτια φαγητό, πίτσες, σουβλάκια και χάμπουργκερ έτσι κα οι Έλληνες διανοούμενοι είναι κι αυτοί έτοιμοι για «ντελίβερυ», να διανέμουν τις νέες θεωρίες, κατευθύνσεις και οδηγίες των αμερικανικών, κυρίως, κέντρων εξουσίας.

Το ασπόνδυλο των Ελλήνων διανοουμένων φάνηκε πανηγυρικά με την ανάδειξη της Αμερικανικής υπερδύναμης σε πλανητάρχη και απόλυτο κυρίαρχο της υφηλίου μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Χωριό και χώροι ελπίδας…

H «Φυσιολατρική Κίνηση Βριλησσός»  πραγματοποίησε το Δεκέμβριο του 2014, χάραξη και σηματοδότηση  νέου μονοπατιού στην Αργολίδα, με εκκίνηση τον οικολογικό χώρο της ΑμΚΕ  «Ελπιδοχώρι», κοντά στο χωριό Μαλαντρένι. Η χάραξη του μονοπατιού έγινε με τη βοήθεια του οδηγού βουνού Δημήτρη Τιτόπουλου. Το μονοπάτι ξεκινά από την ανατολική πλευρά των εγκαταστάσεων, που βρίσκονται στο «Ελπιδοχώρι» και κινείται συνεχώς ανατολικά ανεβαίνοντας το λόφο πάνω από το κτήμα. Μετά από λίγο κατεβαίνει από την πίσω μεριά του λόφου και κινούμενο μέσα σε αιωνόβιες ελιές βγαίνει σε χωματόδρομο. Από εκείνο το σημείο και πέρα  κινείται σε χωματόδρομους, που επειδή είναι ψηλότερα από τον αργολικό κάμπο, δίνουν την ευκαιρία μιας  πανοραμικής όψης  μέχρι και τις Μυκήνες, που είναι και η τελική κατάληξη . 

Το  ΕΛΠΙΔΟΧΩΡΙ έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει μέχρι 20 άτομα  και υπάρχει συμβολική χρέωση, καθώς για τη  χρήση της κουζίνας. Δεν είναι ξενώνας και δεν ενοικιάζεται σε μεμονωμένους επισκέπτες. Μπορεί να φιλοξενήσει μια ομάδα 10 -20  ατόμων, που θέλουν να βρεθούν στη φύση, να εργαστούν και να ζήσουν συλλογικά. Για τον ύπνο διατίθεται το πατάρι του διώροφου ενιαίου χώρου, όπου υπάρχουν στρώματα και μαξιλάρια. Χρειάζεται να φέρετε τον δικό σας υπνόσακο ή σεντόνια, κουβέρτες και μαξιλαροθήκες. Επιπλέον  κάποια άτομα μπορούν να κοιμηθούν σε σκηνές στο κτήμα, αν ο καιρός το επιτρέπει και η παρέα το επιθυμεί ή στο yurt μας (τα σπίτια των νομάδων στη Μογγολία), αν είναι ελεύθερο.  Ο χώρος του κτήματος είναι διαθέσιμος για σεμινάρια κι άλλες  εκδηλώσεις.  Περισσότερες αναλυτικές πληροφορίες στο www.elpidohori.gr

Υπεύθυνη Επικοινωνίας, Ηλέκτρα Κουτούκη

Τηλέφωνα: +30 694 59 58 181/ 210 93 30 908/ 275 10 71 180 /

Email: contact@elpidohori.gr  

Yπουργικό ΟΧΙ στα αιολικά της Ευρυτανίας ·

 

Ο αγώνας των κατοίκων της Ευρυτανίας, των φορέων και του κινήματος των πολιτών για να μην εγκατασταθούν οι ανεμογεννήτριες στα βουνά του νομού φέρνει ήδη αποτελέσματα.
Με απόφασή του Υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη (που παραιτήθηκε πρόσφατα) σταματούν τα έργα για την εγκατάσταση των γιγαντιαίων αιολικών πάρκων στην Ευρυτανία, που απειλούσαν με ολοκληρωτική περιβαλλοντική καταστροφή τα βουνά, τα δάση και τα φυσικά οικοσυστήματα της περιοχής μας.
Ειδικότερα με την υπ' αριθμόν 5263/3/7/2015 απόφασή του ο Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης αναστέλλει την εκτέλεση της απόφασης με βάση την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών. Έτσι σταματούν τα έργα για τον αιολικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας 55,8 ΜW, της εταιρείας ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΒΕΤΕ στις θέσεις Καστρί - Κοκκάλια (18,9ΜW), Καράβι - Αλογοβούνι (23,4ΜW), Τύμπανο - Τρυπήρι (13,5 ΜW) και του δικτύου διασύνδεσης στους Δήμους Καρπενησίου και Μακρακώμης.
Ο υπουργός έκανε δεκτές τις σχετικές προσφυγές του Δήμου Καρπενησίου, του Συλλόγου Κρικελιωτών Ευρυτάνων ο "Αγιος Νικόλαος" και της κίνησης πολιτών, οι οποίες εκκρεμούν ήδη και ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Σχετική ερώτηση με αίτημα την αναστολή των εργασιών εγκατάστασης των ανεμογεννητριών είχε καταθέσει στη Βουλή ο Βουλευτής Ευρυτανίας κ. Θωμάς Κώτσιας στις 3/4/2015, η οποία επισυνάπτεται. Ο Υπουργός έκανε δεκτά τα αιτήματα των φορέων και του Βουλευτή ενώ στο σκεπτικό της απόφασης επισημαίνονται οι κίνδυνοι να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον από την εγκατάσταση αιολικών πάρκων και των συνοδευτικών έργων στην περιοχή.

ΕΡΩΤΗΣΗ

Cristina Peri Rossi: Τελεία

(Punto final)

OΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΜΕ, ἐ­κεί­νη μοῦ εἶ­πε: «Σοῦ δί­νω τὴν τε­λεί­α. Εἶ­ναι μιὰ τε­λεί­α πο­λύ­τι­μη, μὴν τὴ χά­σεις. Κρά­τη­σέ τη γιὰ νὰ τὴ χρη­σι­μο­ποι­ή­σεις τὴν κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή. Εἶ­ναι τὸ κα­λύ­τε­ρο ποὺ μπο­ρῶ νὰ σοῦ δώ­σω καὶ τὸ κά­νω για­τὶ σὲ ἐμ­πι­στεύ­ο­μαι. Ἐλ­πί­ζω νὰ μὴν μὲ ἀ­πο­γο­η­τεύ­σεις.» Γιὰ πο­λὺ και­ρὸ εἶ­χα στὴν τσέ­πη μου τὴν τε­λεί­α. Ἀ­να­κα­τε­μέ­νη μὲ τὰ ψι­λά, τὰ τρίμ­μα­τα κα­πνοῦ καὶ τὰ σπίρ­τα, εἶ­χε λι­γά­κι βρω­μί­σει. Ἐ­πι­πλέ­ον, εἴ­μα­σταν τό­σο εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι ποὺ πί­στε­ψα πὼς πο­τὲ δὲν θὰ χρει­α­ζό­ταν νὰ τὴ χρη­σι­μο­ποι­ή­σω. Ἀ­γό­ρα­σα τό­τε μιὰ μαύ­ρη θή­κη καὶ τὴ φύ­λα­ξα ἐ­κεῖ. Οἱ μέ­ρες περ­νοῦ­σαν ἀ­νέ­με­λες, μα­κριὰ ἀ­πὸ τὴν ἀ­πο­γο­ή­τευ­ση καὶ τὴν πλή­ξη. Τὸ πρω­ὶ ξυ­πνού­σα­με χα­ρού­με­νοι, εὐ­γνώ­μο­νες ποὺ εἴ­μα­σταν μα­ζί. Ἡ κά­θε μέ­ρα ἀ­νοί­γον­ταν μπρο­στά μας σὰν ἕ­νας με­γά­λος ἄ­γνω­στος κό­σμος, γε­μά­τος ἐκ­πλή­ξεις ποὺ ἔ­πρε­πε νὰ ἀ­να­κα­λύ­ψου­με. Τὰ οἰ­κεῖ­α πράγ­μα­τα ἐ­πα­νέ­κτη­σαν μιὰ χα­μέ­νη φρε­σκά­δα καὶ ἄλ­λα, ὅ­πως τὰ πάρ­κα ἢ οἱ λί­μνες, ξα­νά­γι­ναν φι­λό­ξε­να, μη­τρι­κά. Δι­α­σχί­ζα­με τοὺς δρό­μους πα­ρα­τη­ρών­τας πράγ­μα­τα ποὺ ὁ ὑ­πό­λοι­πος κό­σμος δὲν ἔ­βλε­πε καὶ τὰ ἀ­ρώ­μα­τα, τὰ χρώ­μα­τα, τὰ φῶ­τα, ὁ χρό­νος καὶ ὁ χῶ­ρος ἦ­ταν πιὸ ἔν­το­να. Ἡ ἀν­τί­λη­ψή μας εἶ­χε ὀ­ξυν­θεῖ σὰν ὑ­πὸ τὴν ἐ­πήρ­εια ἑ­νὸς ἰ­σχυ­ροῦ ναρ­κω­τι­κοῦ. Ἀλ­λὰ δὲν εἴ­μα­σταν ζα­λι­σμέ­νοι, πα­ρὰ δια­υγεῖς καὶ γα­λή­νιοι, προι­κι­σμέ­νοι μὲ μιὰ πα­ρά­ξε­νη ἱ­κα­νό­τη­τα ἐ­ναρ­μό­νι­σης μὲ τὸν κό­σμο. Εἴ­χα­με μα­ζὶ μὲ τὶς αἰ­σθή­σεις μας μιὰ μο­να­δι­κὴ με­λω­δί­α ποὺ σε­βό­ταν τὴν ἐ­ξω­τε­ρι­κὴ τά­ξη, χω­ρὶς νὰ στη­ρί­ζε­ται σ’ αὐ­τή.