Πυρκαγιές

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 25.7.15

Παλιά στο Παρίσι   ένας ερασιτέχνης πιλότος, θέλοντας  να διαμαρτυρηθεί για την φορολόγηση των μικρών ιδιωτικών αεροσκαφών,   έκανε μια  παράνομη και παράτολμη  αεροπορική  διέλευση  μέσα από την Αψίδα του Θριάμβου ! To  2014 ο Ούγγρος πιλότος Perter Besenyei έκανε το όνειρο της ζωής του πετώντας   20  λεπτά  μέσα στον Ισθμό της Κορίνθου, πλάτους  μόλις  24-50 μέτρων ! Οι πιλότοι των  πυροσβεστικών αεροσκαφών δεν σνομπάρουν,  δεν «εκπληρώνουν όνειρα»   και δεν σημαδεύουν τέτοιους  στόχους, όμως  είναι  επίσης εκτεθειμένοι σε κινδύνους και μάλιστα  μεγάλης χρονικής διάρκειας – επομένως ίδιας τάξης μεγέθους….

Οι πυρκαγιές δημιουργούν ισχυρές  ανοδικές κινήσεις  θερμών αερίων μαζών, πράγμα που με τη σειρά του προκαλεί καθοδικά ρεύματα των υπερκείμενων και  βαρύτερων ψυχρών στρωμάτων. Αυτή η «αστάθεια» στην ατμόσφαιρα  απειλεί  τα αεροσκάφη με καταβύθιση και  συντριβή,  επιβάλλοντας έτσι  διαρκή εγρήγορση στους πιλότους…

Ένα  Canadair που επιχειρεί  να «βομβαρδίσει» μια πυρκαγιά με νερό και  επιβραδυντικό υγρό,  κινείται με 200 χιλιόμετρα περίπου, κάνοντας έτσι το σημάδι του στόχου εκτός από επικίνδυνο και εξαιρετικά δύσκολο. Η δουλειά του πιλότου είναι πραγματικά δουλειά  ραλίστα, που αποζημιώνεται λιγότερο από το μισθό  και περισσότερο από την υπερηφάνεια   ενός φορέα   σημαντικής αποστολής…

Από διάφορες πηγές εισπράττω αντιφατικές πληροφορίες για την  εναέρια πυρόσβεση : Η «Ομάδα Κοινωνικής Εγρήγορσης» υποστήριζε προ καιρού – όταν το θέμα των πυρκαγιών ήταν τόσο επίκαιρο όσο το θέμα των πλημμυρών  σήμερα ! – ότι  το μεγαλύτερο μέρος  των 21 Κανανταίρ και των 18 Πεντζετέλ  της χώρας είναι ακινητοποιημένο ,  λόγω προβληματικής συντήρησης… Από την άλλη πλευρά ένας παλαίμαχος δασολόγος  όπως ο Λευτέρης Σταματόπουλος (oikologein, 19.7.15) θεωρούσε    ότι, τηρουμένων των αναλογιών,  η χώρα διαθέτει τον μεγαλύτερο εναέριο στόλο πυροσβεστικών μέσων  σε ολόκληρο  τον κόσμο !

Ανεξάρτητα από αυτές τις αντιγνωμίες, το βέβαιο είναι ότι το μεγάλο πρόβλημα των πυρκαγιών  δεν επιλύεται με την μονοκαλλιέργεια των αεροπορικών επεμβάσεων. Αντίθετα απαιτεί μεγάλες δόσεις εθελοντισμού, επιτελικό  συντονισμό εναέριων και χερσαίων μέσων, ακόμη και ενέργειες προληπτικού χαρακτήρα με την απομάκρυνση της νεκρής βιομάζας από ευαίσθητα σημεία του δασικού χώρου. Για να καταλάβει κανείς του λόγου το αληθές αρκεί να περάσει ΤΩΡΑ, από την λεωφόρο Κατεχάκη- Αλίμου στον Καρέα, όπου και θα δει  μερικά  στρέμματα αποξηραμένων χόρτων να περιμένουν την εγκληματική γόπα του τσιγάρου για την επόμενη  ανάφλεξη…

Τελευταίο αλλά καθόλου ασήμαντο, είναι η προστασία από τις αναζωπυρώσεις. Το υπογραμμίζει η «Ομάδα Κοινωνικής Εγρήγορσης», το υπογραμμίζω κι εγώ από προσωπική πείρα : Έχοντας δει στην Κάρυστο  πυρκαγιά που άφησε πίσω της κρανίου τόπο, να αναζωπυρώνεται  μετά  ένα μήνα από ανέμους 10 μπωφόρ και να διαχέεται στο χώρο, μέχρι  σε απόσταση 6 χιλιομέτρων !